Πάθος Γράφτηκε από την olga

Τι σημαίνει πάθος;

Πάθος σημαίνει ένταση,αδυναμία,έντονη επιθυμία,μαρτύριο. Όταν αναφέρουμε την λέξη πάθος το μυαλό μας πάει στο ερωτικό πάθος που είναι η έντονη φυσική έλξη προς ένα άλλο πρόσωπο και η ακατανίκητη δύναμη που μας κυριεύει και μπορεί καμμιά φορά να μας οδηγήσει στα άκρα.

Χαρακτηριστικό του  πάθους είναι ότι δεν παύει να υπάρχει μέσα μας αν δεν βρεί ένα τρόπο να εκφραστεί και να αποφορτιστεί. Άλλοι το παρομοιάζουν με παραλήρημα,μια μανία. Στο ζενίθ του έρωτα,όταν βιώνουμε τη μέγιστη συναισθηματική εμπλοκή, είναι οι ορμόνες που ξεσηκώνονται σε θύελλα μέσα μας και καθοδηγούν τις πιο μύχιες σκέψεις και πράξεις μας, κάνοντας παιχνίδι με τα εγκεφαλικά μας κύτταρα,και άλλες φορές μας φτάνει στα ουράνια και αποτελεί πηγή έμπνευσης και άλλες φορές είναι αρρώστια και μας ρίχνει στην κατάθλιψη. Πόσα εγκλήματα έχουν γίνει απο αρρωστημένα πάθη,γιατί στο πάθος δεν υπάρχει λογική. Το πάθος περιέχει ένα κοκτέιλ έντονων συναισθημάτων όπως τρέλα,εξάρτηση,μανία,χημεία, μέθη,οσμές,ταλαιπωρία,πόνο.

'Βραδιάζει και αλλάζει το χρώμα του ουρανού..
τι πάθος βυθίζει,σε πέλαγα τον νου....'(Νταλάρας).

Το πάθος δεν είναι έρωτας ,ο έρωτας όμως έχει πάθος.Ο έρωτας έχει ενδιαφέρον και έγνοια προς τον άλλον,έχει αφοσίωση και τον μοιράζονται δυο.Ενώ το πάθος μπορεί να είναι μονόπλευρο.To πάθος έχει ημερομηνία λήξεως και όταν εξασθενήσει μπορεί να μετατραπεί σε αγάπη ή μίσος. Στο πάθος αισθανόμαστε πεταλουδίτσες στην κοιλιά,ταχυκαρδίες,υπερδιέργεση και απογειονώμαστε στην παρουσία του ατόμου που μας ενδιαφέρει ενώ στην απουσία του νιώθουμε την απόλυτη στέρηση.


'Να νυχτώνει, να χαράζει
κι εγώ δίπλα σου
να λέω "δε με νοιάζει"
όπου πας εσύ, να 'μαι κι εγώ.
Να σε νιώθω, να σ' αγγίζω,
σαν αέρας το κορμί σου να τυλίγω,
όπου πας εσύ, να 'μαι κι εγώ.'

Με αυτά τα λόγια εκφράζουν, σε ένα τους τραγούδι οι Εκείνος και Εκείνος την αίσθηση του πάθους και την απόλυτη ανάγκη για να εκδηλωθεί.
Ποιητές,συγγραφείς έχουν υμνήσει το πάθος με χιλιάδες τραγούδια,ποιήματα και συγγραφικά έργα. Φιλόσοφοι έχουν αναλυσει το πάθος και έχουν δώσει την δική τους ερμηνεία.

'Τα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο άνεμος για τα ιστιοφόρα. Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψουν, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά'. Βολταίρος.

Αλήθεια το πάθος περιγράφεται με λόγια;Πως μπορείς να εξηγήσεις τα συναισθήματα που νιώθει ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι με τα κορμιά τους παραδομένα στο πάθος;Οι λέξεις θα ήταν φτωχές και λίγες. Ολοι κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε κυριευτεί από διάφορα πάθη άλλα είναι δυνατά και άλλα ελέγχονται και ανάλογα με τον χαρακτήρα,καθένας τα βιώνει και τα εκφράζει διαφορετικα όπως και αν εξελειχθούν...

'Θέλω να σταματήσει ο χρόνος και μόνο οι παλμοί της καρδιάς μας να υπάρχουν μαζί...
σε ρυθμούς πάθους και έρωτα!Τα μάτια σου να με μαγνητίζουν και τα χέρια σου το
πρόσωπο να μου αγγίζουν..'

Ανεκπλήρωτος Έρωτας Γράφτηκε από την olga

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας λειτουργεί διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο. Άλλοι πολεμούν να τον ξεχάσουν με μια άλλη αγάπη και υπάρχει στο μυαλό τους σαν μια γλυκιά ανάμνηση με την ελπίδα ότι κάποτε θα ολοκληρωθεί και άλλοι έχουν το φάντασμά του, να τους στοιχειώνει για μια ζωή αρνούμενοι την αγάπη για μια ζωή. Άλλοι εγκλωβίζονται σε έναν τέτοιο έρωτα και κάθε νέος τους έρωτας συγκρίνεται μ’ αυτόν , τον ιδανικά πλασμένο στο μυαλό τους, έρωτα.

Ανεκπλήρωτος έρωτας = απωθημένο, ανικανοποίητο, πλατωνικός έρωτας. ‘Έτσι αναφέρεται στο λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας ο ανεκπλήρωτος έρωτας...

Όλοι μας μπορεί να μιλήσουμε για τον Έρωτα αλλά τον ανεκπλήρωτο έρωτα δεν τον εξομολογείται κανείς . Σε κάποια φάση της ζωής μας όλοι έχουμε ζήσει κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Τι είναι όμως ο ανεκπλήρωτος έρωτας;

Είναι ανεκπλήρωτοι πόθοι και συναισθήματα που ζητούν λύτρωση;

Είναι μια εξαπάτηση του μυαλού μας και του εαυτού μας εξιδανικεύοντας και τελειοποιώντας ένα ΜΥΘΟ;

Είναι μια τάση εθισμού σε κάποιο πρόσωπο που συνοδεύεται από βασανιστικές σκέψεις;

Είναι παγίδα που βρίσκεσαι εγκλωβισμένος με πολλά συναισθηματικά αδιέξοδα;

Είναι απωθημένο που δεν το εξομολογείται κανείς… Όμως υπάρχει, είναι εκεί, και σε σιγοκαίει.

Είναι κάποιοι έρωτες που τέλειωσαν πριν καν αρχίσουν;

Ένα ερωτηματικό , ένα γιατί, σου καίει την ψυχή….Για μήνες, χρόνια…μπορεί και για πάντα. Γι΄αυτό ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο ηχηρός και τόσο σιωπηλός ταυτόχρονα, αφήνοντας σημάδια στην καρδιά….

Υπάρχουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες της εφηβικής ηλικίας (μπορεί να είναι κάποιος σταρ) που είναι απόλυτα φυσιολογικοί αφού σ’ αυτήν την ηλικία υπάρχει αρκετή φαντασία.

Όταν έχουμε πληγωθεί στην ζωή προσπαθούμε να κλειστούμε πίσω από φανταστικούς κόσμους, σε σχέσεις μη ρεαλιστικές γιατί τρομάζουμε στην ιδέα ότι μπορεί να πληγωθούμε. Όλοι αυτοί οι έρωτες έχουν το στοιχείο του ρομαντισμού. Πίσω από αυτόν όμως κάποιοι άνθρωποι κρύβουν την φοβία τους για τις πραγματικές σχέσεις.

Συνεχώς κάτι θα λείπει
Κι ανεκπλήρωτο θα μείνει
Δεν μπορώ να σ' έχω
Δεν μπορώ να χαρώ
Τόσες μάταιες συζητήσεις
Κι άλλα τόσα να ρωτήσεις
Πάλι πουθενά δεν βγάζει
Συνεχώς κάτι θα φταίει
Και το αύριο θα καίει….

…. Καλύτερα να γνωρίσεις τον έρωτα και να τον χάσεις παρά να μην τον γνωρίσεις ποτέ…’Εστω κι έτσι εκπληρώνεται, λένε….

Λένε ότι ο απόλυτος, ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή είναι ο ανεκπλήρωτος και δεν έχουν άδικο. Γιατί αυτόν που αγαπάς τον έχεις δημιουργήσει, τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου εσύ όπως θα ήθελες να είναι,δίνοντάς του τα χαρακτηριστικά που εσύ θέλεις και έτσι τον φέρνουμε στα μέτρα σου.

Το σίγουρο είναι ότι πονάει σαν …έγκαυμα.
Η Επιστήμη απέδειξε αυτό που σχεδόν όλοι έχουν βιώσει τουλάχιστον μία φορά: ο έρωτας πράγματι είναι επώδυνος. Σύμφωνα με μια μελέτη που έγινε διαπίστωσαν ότι στον εγκέφαλο κάποιου που βιώνει τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση διεγείρονται οι ίδιες περιοχές με εκείνες που διεγείρονται με τον σωματικό πόνο, όπως για παράδειγμα ο πόνος που προκαλείται από ένα έγκαυμα, αναφέρει μελέτη .

Τι μας προσφέρει ένας τέτοιος έρωτας ;
Δεν σπαταλάμε ενέργεια….
Δεν έχουμε καθημερινές συναλλαγές….
Δεν έχουμε κοινά σχέδια για την ζωή…..
Δεν έχουμε συγκρούσεις και διαφωνίες….
Δεν έχει ημερομηνία λήξης…..
Δεν ρουτινιάζει η σχέση….
Μένει αιώνια μέσα στη ΣΙΩΠΗ…
. Μα ΠΑΝΤΑ σιγοκαίει μέσα μας ….

Ποιοι ζουν έναν τέτοιο έρωτα; Όσοι φοβούνται να κάνουν πραγματικές σχέσεις, όσοι έχουν εισπράξει πολλά ‘’όχι’’ στην ζωή τους και φοβούνται την απόρριψη, όσοι έχουν πληγωθεί από παλιές αγάπες και όσοι δε έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν αυτό που πραγματικά θέλουν….

Τελικά είναι κακό να εγκλωβιστείς κάποια στιγμή της ζωής σου σ΄έναν τέτοιο έρωτα ή μήπως …δεν είναι;

Η θύμηση είναι η άλλη μας διεύθυνση...
εκεί που συναντιούνται βιαστικά
ανεξόφλητο με πεπρωμένο...

Οι επιθυμίες ολόκληρες.

Οι επιθυμίες ολόκληρες.
Κι ο έρωτας μισογεμάτος.
Σαν ένα μήνυμα απο το σύμπαν,
που δεν συναντήσαμε ποτέ.
Ότι έχει συμβεί απ’ την αρχή, ότι καθόρισε το τέλος κάθε έκπληξης. Μπορεί αυτά που έρχονται να είναι καρφωμένα στον ουρανό, μπορεί να χορεύουν στον βυθό, μπορεί να είναι σύννεφα.
Εσαεί.
Οι δυό μας κόσμοι, ανακατεύονται.

Θα σε βρώ.
Θα με βρώ.

Όποια γαμημένα κόλπα κι αν παίζουν για εμάς οι Θεοί, εκεί πάνω. 

VENNIS

Ο επίλογος μιας αγάπης… by melita

-Καλά είναι εδώ;
-Ναι , σβήσε την μηχανή θέλω να σου μιλήσω.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε  λίγα μέτρα πριν τη θάλασσα.
Ήταν μια ήσυχη βραδιά. Μερικές ψαρότρατες ήταν δεμένες στο μικρό λιμανάκι και δυο τρεις άλλες είχαν βγει στα ανοιχτά.
Αφέθηκα θαμπωμένη να κοιτάζω το φεγγάρι που έφτιαχνε ασημένιους δρόμους στα νερά της  θάλασσας. Θυμήθηκα τότε τον παππού μου , που έλεγε ότι νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι , οι γοργόνες ξεκινάνε το τραγούδι τους και όλα τα πλάσματα της θάλασσας πηγαίνουν να τις ακούσουν και γι’ αυτό οι ψαράδες δεν πιάνουν τίποτε στα δίχτυα τους.
-Ξέρεις Μαρίνα , έσπασες πρώτος τη σιωπή, θέλω εδώ και καιρό να σου πω κάτι. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις αλλά δεν μπορώ να το αφήσω άλλο μέσα μου, με τρώει.
Έστρεψα το κεφάλι μου και σε κοίταξα απορημένη. Σε έβλεπα που αγωνιζόσουνα να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη . Οι γραμμές στο μέτωπο σου είχαν πυκνώσει , σημάδι ότι κάτι σε απασχολούσε έντονα.
Έβγαλες από το μπουφάν σου τα τσιγάρα σου και άναψες ένα. Πάντα αυτό έκανες όταν είχες να πάρεις σημαντικές αποφάσεις.
-Μαρίνα…
Έσκυψες το κεφάλι σου και κοίταζες το τσιγάρο που βρισκόταν ανάμεσα στα δάχτυλα σου να καίγεται σιγά σιγά προσπαθώντας να βρεις τις σωστές λέξεις για να αρχίσεις. Μου έμοιαζες σαν ηθοποιός, πάνω στο σανίδι που ξέχασε τα λόγια του και περιμένει από κάποιον να τον βοηθήσει για να ξεκινήσει τον μονόλογό του.
-…ξέρω ότι αυτό που θα σου πω ίσως σε ξαφνιάσει και δεν υπάρχει κανένας όμορφος τρόπος για να στο πω . Οπότε…
-Να μου πεις τι; , τον ρώτησα ενώ η αγωνία μου είχε αντικατασταθεί τώρα πλέον από την ανησυχία.
-Σ’ αγαπώ πολύ. Ειλικρινά σε αγαπάω , πως θα μπορούσα διαφορετικά , ειδικά μετά από όλα αυτά που έχουμε ζήσει, όμως κάθε φορά που ξαπλώνω δίπλα σου , κάθε φορά που σε κοιτάζω βαθιά στα μάτια , κάθε φορά που το χέρι μου τυλίγει το δικό σου …δεν νιώθω πια αυτά τα σκιρτήματα στην καρδιά μου. Δεν νιώθω την ένταση. Δεν… δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου. Και αισθάνομαι ένοχος γι’ αυτό αλλά θα ήμουν στα αλήθεια ένοχος , αν απόψε δεν…
Είχα σκύψει το κεφάλι σε μια προσπάθεια να μην αφήσω τις αισθήσεις μου , ούτε να ακούσουν , ούτε να νιώσουν την συνέχεια.
Έσφιγγα τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι με τόση δύναμη που ένιωθα το αίμα να στραγγίζει από τα δάχτυλα μου. Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω…Είναι ψέμα. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πάψε !Πάψε! Όχι άλλο…Δεν αντέχω…
Αλλά εσύ συνέχισες…
-Πρέπει να χωρίσουμε. Δεν είναι δίκαιο για μας πια να είμαστε έτσι. Δεν είναι δίκαιο για εσένα.
Έβαλα τα γέλια. Ένα περίεργο υστερικό γέλιο , σε μια προσπάθεια να βγει η ένταση , αφού τα δάκρυα αρνούνταν να βοηθήσουν την κατάσταση.
-Είναι αστείο…πόσες ώρες πέρασαν; Δύο; Τρεις; Πέντε; Πόσες;
Με είχες στην αγκαλιά σου , μου έκανες έρωτα. Τα σεντόνια ακόμα δεν έχουν κρυώσει από τη θέρμη των κορμιών μας. Πες μου όταν με φίλαγες δεν ένιωθες την ένταση; Όταν με άγγιζες και με κράταγες τόσο σφιχτά που ένιωθα τα δάχτυλα σου να αφήνουν σημάδια στην πλάτη μου , δεν ένιωθες το πάθος;
Τι ήταν αυτό; Αποχαιρετιστήριο δώρο; Μου έκανες έρωτα για να έχω κάτι να θυμάμαι;
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω από το αυτοκίνητο. Περπάτησα λίγα μέτρα και κοίταξα τη θάλασσα, όχι γιατί ήθελα απλά γιατί δεν μπορούσα πλέον να κοιτάζω εκείνον.
Ένιωθα θυμό, προδοσία, απογοήτευση , θλίψη , πόνο. Ένα πόνο τόσο οξύ λες και ήταν μαχαίρι και μου ξέσκιζε τα σωθικά.
Τα μάτια μου θόλωσαν επικίνδυνα…
Σε άκουσα που πλησίασες. Να τώρα θα με πάρει αγκαλιά και θα μου πει ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο . Έλα αγάπη μου δεν μπορεί εσύ να τα εννοείς όλα αυτά . Όχι εσύ.
-Ξέρεις κάτι; Δεν περίμενα ότι θα αντιδράσεις έτσι ρε Μαρινάκι. Σκεφτόμουν , τι να σου πω, να ότι θα κλάψεις , θα φωνάξεις , θα αντιδράσεις ευαίσθητα , μα όπως φαίνεται τσάμπα σκεφτόμουν. Δε με αγαπούσες τελικά. Ήμουν μια συνήθεια για σένα με την οποία είχες συμβιβαστεί. Ίσως είναι καλύτερα όμως έτσι.
Γύρισα και σε κοίταξα στα μάτια.
-Αλήθεια, έτσι πιστεύεις ότι μετριέται η αγάπη; Στα δάκρυα που θα χύσω για σένα; Στις βρισιές; Στα ξεσπάσματα; Πόσο λάθος έκανα μαζί σου ρε γαμώτο. Πόσο λάθος κάνει η καρδιά μου που ακόμα και τώρα θέλει να σου φωνάξει σ’ αγαπώ !
 Γύρισα την πλάτη μου και αγκάλιασα τα μπράτσα μου, σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από το αγιάζι, από εκείνον , από εμένα, από όσα ένιωθα. Τον άκουσα να στέκεται μερικά δευτερόλεπτα και να μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν λοιπόν;
Κοίταξα ψηλά στον ουρανό , το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από κάποια σύννεφα, ούτε και αυτό δεν άντεξε να βλέπει την κατάντια μας…
Καθυστερούσα επίτηδες να οδηγήσω το σώμα μου προς το αυτοκίνητο  γιατί θα έβλεπε τα θολωμένα από τα δάκρυα , μάτια μου.
Θα έβλεπε το ξέσπασμα που τόσο αποζητούσε. Και εγώ δεν ήθελα εκείνος να λυπηθεί και ο εγωισμός του να ησυχάσει. Ήθελα μόνο να πάω σπίτι μου. Ήθελα μόνο να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να δω πως όλα αυτά ήταν μόνο ένας κακός εφιάλτης.
Πλησίασα το αυτοκίνητο, τον είδα να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα  Έβαλα μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησα. Ασυναίσθητα πάτησα το ράδιο , μια συνήθεια που πάντα έκανα όταν οδηγούσα. Η μουσική πλημμύρισε το χώρο…Ο Αρτινός τραγουδούσε τον Επίλογο και εμείς μόλις είχαμε γράψει τον δικό μας…

melita 16/01/12

Λίγο ακόμα κοντά μου μείνετε

Σε μια Αθήνα τραυματισμένη. σ’ έναν πολυσύχναστο απ’ ανθρώπους κι αγρίμια δρόμο. ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, όμορφο πολύ, χέρι με χέρι αργά προχωρά. ο κύριος γύρω στα 84. στεφανωμένος απ' των χρόνων του το λευκό. με της ζωής του τις παλίρροιες ντυμένος. λυγισμένος. τον δυνατό για κείνη καμώνοντας. η κυρία γύρω στα 76 δυσκολεύεται πολύ να περπατήσει. με το ‘να χέρι απ’ το μπαστούνι της στηρίζεται. με τ’ άλλο απ' του συντρόφου της το χέρι. το κάποτε που έστυβε την πέτρα. το τώρα το τόσο τρυφερά ρυτιδωμένο χέρι. τα πόδια της τα ευκολόθραυστα δεν την στηρίζουν πια. το σώμα της ναός συλημένος π' αφάνταστα πονά. το σώμα της ένα ατέλειωτο αχ. κάθε βήμα και στάση. κάθε στάση και αχ. ο ηλικιωμένος κύριος στα μάτια με λατρεία την κοιτάζει. χαμογελάει, άλλοτε αχνά κι άλλοτε πλατιά, με χείλη απ' ουρανό και σύννεφα. δύναμη δίνοντας στης αγαπημένης τα βήματα τ' αβέβαια. κορίτσι μου, κούκλα μου κάν’ υπομονή σε λίγο φτάνουμε... της λέει. 

οι άνθρωποι και τ’ αγρίμια του δρόμου αδιάφορα και βιαστικά τους προσπερνούν. αυτούς, τους δυο ηλικιωμένους που πανέμορφοι κι αξιοπρεπείς βήμα το βήμα όλο και πλησιάζουν προς του δρόμου τους το τέλος. ο χρόνος αμείλικτος γραμμικός άπειρος. ο χρόνος υπαρκτός ή ανύπαρκτος. καταπίνει ώρες λεπτά δευτερόλεπτα. ο χρόνος γι' αυτούς μετρημένος. το σύμπαν, που τόσο αγάπησαν, την πορεία του θα συνεχίζει την αέναη. δίχως τους...

στέκομαι ανήμπορη. σπαραχτικά εκστατική μπροστά στο χρόνο που αδυνατώ να σταματήσω. σχεδόν βουβή στην αρχή. έπειτα, ικετευτικά ψιθυρίζοντας. μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου το χρόνο τον κοσμοκράτορα θερμά παρακαλώ. ευσπλαχνικός να σταθεί. να τους αφήσει να μείνουν. λίγο ακόμα. εδώ.

ακόμα λίγο. εδώ. μαζί μου μείνετε.
εδώ μείνετε, λατρεμένοι μου γονείς. λίγο ακόμα εδώ. μαζί μου... 

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 10:31:00 μ.μ.

Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι

Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι?
Κατάλαβες την άρχη, για να καταλάβεις και το τέλος, άλλωστε? Δικά σου είναι όλα.
Η αρχή σου και το τέλος σου. Ποτέ δεν είσαι άμοιρος στις ευθύνες σου. Εσύ κινείς τα νήματα. Εσύ έχεις το γκάζι και το φρένο. Έτσι νομίζεις. Μα η ζωή δεν είναι αυτοκίνητο. Και αυτοκίνητο να ήτανε μια ζημιά θα στην έβγαζε ξαφνικά.

Πόσα έχεις τελειώσει, για να τα ξαναρχίσεις αμέσως μετά. Πόσα όχι τα διαδέχτηκε ένα ναι. Ποιος θα σε αλλάξει, αν όχι εσύ ο ίδιος.
Ψυχραιμία θέλει. Δεν γίνεται να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων πάντα. Άσε και κάτι στην τύχη του.
Αυτή η εμμονή σου ότι ελέγχεις την ζωή σου, ότι την έχεις τακτοποιημένη σε κουτάκια με ταμπελίτσες και καλλιγραφικά γράμματα. Αφέσου να κάνεις λάθη. Αυτό είναι που σε καίει. Τα λάθη. Όμως στην προσπάθεια σου να μην τα κάνεις, κάνεις άλλα χειρότερα.
Βγες έξω στον ήλιο και κοιταξέ τον κατάματα. Δώσε μια υπόσχεση στον εαυτό σου και χάιδεψε τον λίγο. Δώσε μια υπόσχεση σαν αυτήν που έδωσες χθες το βράδυ σε μία φίλη σου, αύριο θα ξημερώσει μία καινούρια ζωή. Αποφάσισε πως και το πρόβλημα και η λύση είσαι εσύ. Δεν έχει νόημα να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια, ένα βήμα την φορά αρκεί.

Αν θέλεις να ουρλιάξεις, ούρλιαξε και μη δίνεις δεκάρα για το ποιος θα σε ακούσει. Αν θέλεις να χαιδέψεις τα μαλλιά του κάντο. Αν το δεχτεί εντάξει, αν όχι δεν σημαίνει πως ήτανε λάθος. Δεν θα αναρωτιέσαι ποτέ όμως, για τα αν και τα μήπως.
Και επιτέλους σταμάτα να σκέφτεσαι. Θα έρθει το γραμμένο θες δεν θες. Προσπαθώντας να προλάβεις το κακό στο αύριο, χάνεις το καλό στο τώρα. Και να θυμάσαι, δεν υπάρχει για όλα μία εξήγηση. Και αναρωτήσου είσαι σίγουρη ότι την θες?

μου κλέβεις χαμόγελα και μου επιστρέφεις ευτυχία...

Να 'μουν μόνο μια σταγόνα
στου κορμιού σου την κρυψώνα.
Διάφανη, υγρή και κρύα
σε μια ευθύγραμμη πορεία,
σαν το ίχνος ενός παγου.
Και σαν ξόρκι κάποιου μάγου
τις πληγές σου όλες να κλείσω
και γλυκά να σε μεθύσω.

Στ' όνειρό σου ιχνηλάτης,
βρέχει τ'άσπρα δάχτυλά της
της ζωής μου η ουσία,
έρμαιο στη φαντασία
που μαζί σου αιωρείται
σαν φωτάκι που κινείται
μες στ' αστέρια τ' ουρανού.
Ξεδιπλώνει απ' το νου
καθετί κρυφό δικό μου,
σα να σ' έχω άνθρωπό μου
κι ας γνωρίζω τόσα λίγα.
Έχω όμως μιαν ελπίδα:
πως στο φως των αστεριών,
σαν παραμύθι των παιδιών,
κάθε όνειρο που κάνω
να ξεδιπλώνεται επάνω
στου κορμιού σου την αφή
κι η ζωή σαν προσευχή
στων ανθρώπων τους θεούς:
Να 'χει δύναμη ο νους
να ορίζει συναρτήσεις
που μαζί μου θα τις λύσεις.


Από την ημέρα, που σε γνώρισα άλλαξε η ζωή μου...
Σ'ευχαριστώ, που υπάρχεις & με κάνεις όλο και καλύτερη πιο δυνατή πιο επίμονη σε αυτό που κάνω...ήσουν τόσο κοντά μου, κι εγώ... δεν σε έβλεπα...
Κάθε μέρα, που περνά..γίνομαι όλο και πιο ευτυχισμένη...
Σ'ευχαριστώ... μικρέ μου άγγελε...

Αναρτήθηκε από Albatros στις 9:13 μ.μ.