Για τη δική μου Κατερίνα Γώγου

14:09, 03 Οκτ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/140014

Το 1989 - 90 ως 15χρονος μαθητής λυκείου και στούρνος σε μαθηματικά, φυσική, χημεία, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα με τον Μανώλη, σπουδαστή στο Χημικό της Αθήνας. Ο Μανώλης ήταν ένας ωραίος τύπος, μαλλιάς, μούσιας, σινεφίλ και αναρχοαριστερός, ο οποίος όσο είχε απηυδύσει με την ασχετοσύνη μου, άλλο τόσο το διασκέδαζε κιόλας. Τέλος πάντων, ο Μανώλης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε ένα κυριακάτικο πρωί με το αυτοκίνητο του και με πήγε για καφέ στα Εξάρχεια. Του Αντώνη Μποσκοΐτη      

Στα Εξάρχεια! Πόση γοητεία ασκούσαν πάνω μου που δεν είχα ανέβει ποτέ στο κέντρο της Αθήνας από το Κερατσίνι! Θυμάμαι ότι εκείνη την Κυριακή είχε πολύ κόσμο η πλατεία, μεγάλες παρέες με πάνκηδες και παντού αφίσες με διάφορες αναρχικές εκδηλώσεις. Ένιωθα πανευτυχής και δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ο δάσκαλος μου με οδήγησε σε ένα βιβλιοπωλείο και μου έκανε δώρο μια λεπτή ποιητική συλλογή. Τίτλος της, ''Τρία Κλικ Αριστερά''. Να τη διαβάσεις αυτήν, μου είπε ο Μανώλης, είναι η Γώγου η ηθοποιός, πολύ καλή!  

20 χρόνια από το θάνατο της Κατερίνας Γώγου

Σεπτέμβριος του 1993, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το β΄έτος σπουδών στη Σχολή Κινηματογράφου της Ευγενίας Χατζίκου. Είμαι στο καφενείο της Βάσως και του συχωρεμένου σήμερα Κυριάκου, απέναντι από κει που τώρα βρίσκεται το ''Μικρογεύματα Γρηγόρης''. Ο συμφοιτητής μου ο Κώστας, τρία χρόνια μεγαλύτερος μου, πίνει ούζα με μία ηλικιωμένη γυναίκα. Κάθομαι μαζί τους. Κάνει τις συστάσεις: Από δω ο Αντώνης...Από δω η Κατερίνα...Η Κατερίνα δεν μοιάζει να είναι σε νορμάλ κατάσταση. Αδύνατη, με τατουάζ στα χέρια, με δέρμα τσακισμένο, με μαλλιά άλλα μαύρα, άλλα γκρίζα και άλλα άσπρα - σαν Μάγισσα παραμυθιού, όπως θα την περιέγραφε και ο Νίκος Κούνδουρος λίγο καιρό μετά. Την παρατηρούσα και σκεφτόμουν πως σίγουρα είναι αρκετά μικρότερη απ' όσο δείχνει, λόγω της παρακμιακής της κατάστασης. Εκείνη δεν με κοιτούσε σχεδόν καθόλου. Σε κάποια φάση γέμισε ένα μακρύ νεροπότηρο μόνο με ούζο και το κατέβασε μονομιάς. Εκεί ήταν που με κοίταξε καλά, κατάματα, και με ρώτησε: Καλά είσαι; Της χαμογέλασα, όπως καμιά φορά φερόμαστε συγκαταβατικά σε τύπους που τους δεχόμαστε όπως είναι, στην όποια κατάσταση τους, αλλά δεν θέλουμε και πολλά - πολλά μαζί τους. Σηκώθηκα να φύγω, δεν λέγανε - λέγαμε άλλωστε και τίποτα, ούτε είχα ιδιαίτερη περιέργεια να μάθω ποια ήταν αυτή η ντεκαντάνς Κατερίνα. Που να τό'ξερα ότι απ' αυτή τη συνάντηση σχεδόν και μετά, ελέω και της κινηματογραφικής σχολής, όλο με κάτι τέτοιες ντεκαντάνς και απίστευτα ελκυστικές φιγούρες θα συγχρωτιζόμουν για κάμποσα χρόνια!  

Κάτι με απασχολούσε παρ' όλα αυτά. Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησα του Κώστα: - Ποια ήταν, ρε συ, αυτή μαζί σου το μεσημέρι; - Δεν τη γνώρισες; Η Κατερίνα Γώγου, η παλιά ηθοποιός. - Ποια, η ποιήτρια; - Ναι, είμαστε μαζί εδώ και δύο εβδομάδες. Σοκ και στενοχώρια μαζί. Σοκ απ' τη μια, διότι είχα γνωρίσει τη δημιουργό του λατρεμένου βιβλίου ''Τρία Κλικ Αριστερά'', την ηθοποιό που απήγγειλλε πάνω στις τζαζοροκιές του Κυριάκου Σφέτσα από το δίσκο ''Στο δρόμο'', αλλά και στενοχώρια απ' την άλλη γιατί μάλλον είχα καταλάβει μέσα μου ότι αυτή η βασανισμένη ψυχή θα εγκατέλειπε σύντομα το εξίσου βασανισμένο σώμα της.  
  3 Οκτωβρίου του 1993, βράδυ, μάθημα σεναρίου με την Ευγενία Χατζίκου στη σχολή της. Χτυπάει το τηλέφωνο από το γραφείο της, βγαίνει από το μάθημα και επιστρέφει μετά από μερικά λεπτά: Σας ανακοινώνω, μας λέει, πως βρέθηκε νεκρή η ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου...Παγώνω στη θέση μου, σα να επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι από εκείνη τη μία και μοναδική συνάντηση μαζί της πριν ακριβώς από ένα μήνα. Αφιερώνουμε όλη την υπόλοιπη ώρα του μαθήματος στη μνήμη της Γώγου με πολλές πληροφορίες από τη Χατζίκου για τη ζωή και βασικά για το έργο της σε κινηματογράφο και λογοτεχνία.

Λίγες μέρες μετά η εκπομπή Made in Greece της Σεμίνας Διγενή στον ΑΝΤ-1 κάνει το καλύτερο και πληρέστερο μέχρι σήμερα τηλεοπτικό αφιέρωμα στη Γώγου με μαρτυρίες της μοναχοκόρης της, Μυρτούς, της Αφροδίτης Μάνου, του Γιώργου Σκούρτη, του Νίκου Κούνδουρου κ.α., αποκλειστικά πλάνα από την κηδεία της, παρουσία του Γιώργου Νταλάρα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά και εξαιρετικές μουσικές επιλογές: το Νύχτωσε νύχτα των Κατσιμιχαίων, το σαββοπουλικό Οι παλιοί μας φίλοι με την Κωχ, το Η ζωή μας είναι σουγιαδιές με τη φωνή της ίδιας από το ''Στο δρόμο''.  
1996, Εξάρχεια πάλι. Τρώμε στην ταβέρνα Ροζαλία με τον Ταρνανά, τους μουσικούς από το συγκρότημα Magic de Spell, έναν ζωγράφο κόμιξ που μάλιστα είχαν δείρει πρόσφατα οι τελείως περιθωριακοί τότε Χρυσαυγίτες, τον σκηνοθέτη Δήμο Αβδελιώδη - αν θυμάμαι καλά, και έναν άλλο σκηνοθέτη, φίλο και συντοπίτη του Ταρνανά, τον Γιώργο Κορδέλλα, ο οποίος σκηνοθετούσε την Αναστασία, το δημοφιλέστερο σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Κι εκείνο το βράδυ, όπως συνέβαινε συνήθως, μιλούσαμε για μουσική, σινεμά και λογοτεχνία. Θυμάμαι μάλιστα τον Κορδέλλα με τον Ταρνανά να αναπολούν μια βραδιά στο υπόγειο του Νικόλα Άσιμου, στην Αραχώβης, όπου είχαν φάει μια μακαρονάδα με ούζο, ακούγοντας ξανά και ξανά το Πρωινό τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή και του Άλκη Αλκαίου. Παθαίνω πλάκα όταν ο Κορδέλλας μου λέει πως έχει στην κατοχή του φιλμάκια Super8 με τη Γώγου, τον Άσιμο και τον Σιδηρόπουλο, που ο ίδιος είχε τραβήξει, όντας ζευγάρι με την Κατερίνα και φίλος των άλλων δύο στις αρχές του 1980.   

Ξέρεις, σκέφτομαι να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τη Γώγου, τον ενημερώνω, μια και την είχα γνωρίσει και εκτιμώ απεριόριστα την τέχνη της, αλλά ακόμη δεν είμαι έτοιμος, πέρσι άλλωστε τέλειωσα τη σχολή... Όποτε το κάνεις, μου απάντησε ο Κορδέλλας, να έρθεις να με βρεις να σου δώσω υλικό... Έτσι και έγινε με μία χρονική απόσταση 15 ετών. Το πώς, τώρα, γυρίστηκε αυτό το ντοκιμαντέρ δεν έχει καμία σημασία. Σε λίγες μέρες θα διαγωνιστεί στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, όπου και θα κλείσει ο κύκλος του, ένα χρόνο μετά την πρώτη παρουσίαση του στις Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας και τις πολλές προβολές του στο εξωτερικό και σε όλη την Ελλάδα. Άλλωστε, το post αυτό γράφεται για τη σημερινή 20η επέτειο από τον πρόωρο θάνατο της Κατερίνας Γώγου.  
Ας πω μόνο ότι είναι επιεικώς ανόητοι όσοι βλέπουν... χιπστεριά πίσω απ' την επανεμφάνιση της Γώγου στο προσκήνιο, λες και οι αυτόχειρες δαιμονομάχοι ποιητές είναι αυτοί που προσφέρονται για μόδες και τα συναφή. Και θα κλείσω, φωνάζοντας το για μία ακόμη φορά πως η ανάγκη τού να ζουν προσωπικότητες σαν της Γώγου ανάμεσα μας, ακόμη κι αν αυτό δεν γίνεται από βιολογικής άποψης,  είναι πιο επιτακτική από ποτέ! Η Κατερίνα Γώγου δεν τά'χε κάνει ποτέ πλακάκια με τους σοφούς αυτού του κράτους, όπως θά'λεγε και ο Βολφ Μπίρμαν, συνεπώς οφείλουμε σεβασμό στη μνήμη της ή, όπως λέει και ο Θανάσης Νιάρχος στη συγκινητική του αποφώνηση μεσ' στο ντοκιμαντέρ, μόνο Αγάπη! Ούτε τιμές, ούτε τίποτα!