Evaggelos Rigas Οι δυο φίλοι

Evaggelos Rigas

Οι δυο φίλοι

-Αυτός ο κόσμος για λίγους είν’ Αρίστο…
-Δεν το νομίζω Μανωλιό. Δε βλέπεις; Λίγοι είναι όλος αυτός ο συρφετός με τ’ ακριβά αμάξια, με τα παραθαλάσσια, πάνω στα κότερα, στα μπουζουξίδικα, στα ουζερί ολημερίς και στα ρακάδικα;
Ένα εκατομμύριο άκουσα πως είναι πάνω κάτω. Από πηγή τον Παναγή με τα λεφτά, που λέγαμε πως τα ’πιανε. Στην εφορία βρε που δούλευε, τον ξέχασες;
-Μα φίλε μου είναι πολλοί. Τι έγινε; Απ’ ότι ξέρω τα μεροκάματα ποτέ ψηλά δεν ήτανε στη χώρα και να υπήρχαν και δουλειές! Του ποδαριού οι περισσότερες.
- Θαύμα Αρίστο, θαύμα! Σ’ αυτή τη χώρα θαύματα πολλά. Λαός ο περιούσιος, δεν άκουγες που έλεγαν!
-Αχ! Κατακαημένε Μανωλιό, φωνάζεις. Το ξέρω αδελφέ μου που πεινάς και ξέρω και γιατί πεινάς.
Κάποτε σ’ αυτή τη γη, αφέντες ήταν λίγοι. Λίγοι, με δύναμη πολλή. Να φανταστείς, ακόμα και οι Τούρκοι, πάνω σ’ αυτούς στηρίχθηκαν για να μας έχουν σκλάβους. Μετά την ελευθέρωση οι ίδιοι πάλι, με γερμανό για βασιλιά το μαγαζί το στήσανε. Γιατί ανέβασες τα φρύδια, σε πείραξε το μαγαζί; Πως ήθελες, πατρίδα ήθελες να πω; Κατακαημένε Μανωλιό, πατρίδα εγώ και συ τη λέγαμε και πάντα θα τη λέμε.
Τώρα, οι λίγοι γίνανε τρανοί και οι πολλοί γινήκαν λίγοι.
Όχι, δεν είναι αλχημεία. Λωποδυσία λέγεται στη γλώσσα την ελληνική. Γιατί σε κάθε γλώσσα έχει δικό της όνομα.
Επειδή σε βλέπω έτοιμο να με ρωτήσεις και να πεις, μα και γιατί, χαζοί αυτοί να μοιραστούν το βιος τους μ’ άλλους; θα σου το απαντήσω.
Σε γλώσσα ποδοσφαιρική μιας και κατέχεις το άθλημα.
Τι ομάδα είσαι στο ποδόσφαιρο βρε Μανωλιό;
-Πανάθα είμαι φιλαράκι, το ξέρεις και σχόλια δεν δέχομαι.
-Ας είσαι ότι θέλεις, ξέρεις, απ’ το ποδόσφαιρο απέχω.
Αλλού να καταλήξω θέλω.
Πες μου, ειλικρινά όμως, πέτσινα πέναλτι πόσα σας έδωσαν εφέτος;
-E.. καμμιά επτά..
- Ο Παοκ; έλα, ξέρω πως κρατάς αρχείο.
- Πέντε, αν θυμάμαι καλά.
-Η Αεκ;
-Πέντε κι αυτή νομίζω.
-Ο Ολυμπιακός;
- E….O Γάβρος δέκα… αφού έχει τη διαιτησία με το μέρος του.
- Το πρωτάθλημα ποιος το πήρε;
-Ποιος άλλος, θέλει και ρώτημα; O Ολυμπιακός.
Καλά γιατί τα λες τώρα όλα αυτά, το θέμα άλλο είναι.
-Όχι φιλαράκι. Όλα την ίδια βάση έχουν.
Έπρεπε όλοι που είναι στο παιχνίδι συνένοχοι να γίνουν, να μην υπάρχει αντίσταση. Σήμερα ο Ολυμπιακός, αύριο ο Παναθηναϊκός, μεθαύριο η Αεκ… και να κυλάει ο καιρός. Εγώ και συ φωνές κακό στα γήπεδα, με τα μυαλά στα κάγκελα κι όχι στο φαγοπότι. Επαγγελματίες Μανωλιό γι’ αυτό και κάνανε το άθλημα επαγγελματικό. Πώς να ξεπλύνεις καραβιές αλλιώς. Πρέπει να φέρεις ξένους, να χτίσεις μύθους, να φέρεις άσημους με παχυλούς μισθούς που να τραβούν το τρένο.
Θυμάσαι το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό ή έστω ημιεπαγγελματικό;
Όχι πως όλα ήτανε αλλιώς. Και τότε ο ισχυρός το νήμα πρώτος έκοβε. Μα είχε κάτι πιο αγνό βρε αδελφέ. Υπήρχαν και παράγοντες σωστοί. Υπήρχαν παίκτες με ψυχή, με λεβεντιά, που το μισούσαν το άδικο.
Δεν θα ξεχάσω φάση. Τον αρχηγό της Aεκ και της Εθνικής τον Μίμη Παπαϊωάννου, μόνο μπροστά στο τέρμα το αντίπαλο να σταματά στα ξαφνικά κάτι να λέει στον λάισμαν και να γυρίζει πίσω. Κανείς δεν το κατάλαβε από μας πως πριν βρεθεί μονάχος μέσα στα δίχτυα με το γκολ η μπάλα χτύπησε στα χέρια. Ήτανε βλέπεις αρκετό που το εγνώριζε αυτός.
Για πες μου, τώρα ποιος θα το έκανε αυτό! Γι’ αυτό σου λέω.
Μαζί με το ποδόσφαιρο και τη ζωή μας επαγγελματική την κάνανε.
Επαγγελματική συνενοχή για να μπορούν να λένε, τι θέλεις τώρα και μιλάς; Μαζί τα φάγαμε.
Μα θα μου πεις. Εγώ τι φταίω; Κι αν είναι αρκετοί, μειοψηφία είναι. Το ένα δέκατο… Δεκάρα τσακιστή δεν έφαγα.
Το ξέρω. Το μόνο λάθος μας που με τη στάση μας βοηθάγαμε αυτούς να κλέβουν. Μεγάλη η συζήτηση. Τέλεια στημένο το παιχνίδι. Μας χώρισαν σε οπαδούς στα πρότυπα της μπάλας. Σε πράσινους, σε κίτρινους, σε κόκκινους, σε μπλε. Μας δώσαν και φανέλες να τις φοράμε στις γιορτές.
Μας δώσαν σημαιάκια. Με τριφυλιές, με κεφαλές, με αετούς δικέφαλους και κάναν τόπι τις ζωές. Με πώρωση οπαδική να χαίρεσαι να βλέπεις το στημένο.
Τυχαία φίλε μου, ποτέ και τίποτα δεν γίνεται κι αν θέλεις, όπως και γω το θέλω, ν’ αλλάξουν όλα ριζικά, τότε ξεκίνα σήμερα αλλάζοντας εσένα, αλλάζοντας εμένα.

( http://anagertos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_16.html)

Ευαγ. Ρήγας

Aπόγευμα και Κυριακή. Με μπάλα μα και με βροχή.
Θαρρώ το σκηνικό κατάλληλο με ένα χρονογράφημα που κλείνει μέσα και τα δυο, πραγματικό συμβολικό, την καλησπέρα μου να πω…

ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ

ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ

Εχω μαθει στη ζωη μου να μην δινω εξηγησεις...
γιατι οι φιλοι μου δεν τις χρειαζονται, οι εχθροι μου δεν θα με πιστεψουν, 
ενω οι ανοητοι δεν θα με καταλαβουν...

 για ν αγαπηθείς,θα πρέπει πρώτα να έχεις μάθει ν αγαπάς,γιατί κανένας δεν σου χρωστά την αγάπη

                        

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 5:00 π.μ.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ( Mario de Andrade,)

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ( Mario de Andrade,)

Συνταγή της ψυχής!!!!!!!
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
 Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
 Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
 Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
 Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
 Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. 
Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
 Μισώ να ...είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. 
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. 
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
 Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. 
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. 
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. 
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. 
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. 
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... 
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. 
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... 
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει. 
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»
 Mario de Andrade,

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 3:55 π.μ.

«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»

«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»

                 

       Βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μου καθημερινά ,αναρωτιέμαι αν είναι αυτή η πόλη μου, η χώρα μου, η πατρίδα μου που τόσο αγαπώ και που έμαθα να την αγαπώ μέσα από τα σχολικά μου βιβλία από τους δασκάλους μου ,από την οικογένειά μου.

       Αναρωτιέμαι αν το ήθος , το φιλότιμο , ο σεβασμός που μου δίδαξαν ήταν ένα όνειρο που το είδα μόνο εγώ. Μήπως ονειρεύτηκα τη γειτονιά μου με τα ορθάνοιχτα παράθυρα τις νύχτες του καλοκαιριού χωρίς τον φόβο του κλέφτη , με τον αστυνόμο να τριγυρνά σε κάθε τετράγωνο εκτελώντας υπηρεσία για να προστατέψει εμένα , τον πολίτη , γιατί αυτό ήταν το καθήκον του και γι αυτό αγωνίζονταν συνειδητά.

        Αναρωτιέμαι αν ήταν όνειρο ο σεβασμός  «προς τους μεγαλύτερους»όπως μου έλεγε ο πατέρας μου ,που το είχα κάνει κτήμα μου και που το κουβαλάω ακόμη και τώρα κι ας είμαι εγώ η «προς τους μεγαλύτερους»

         Αναρωτιέμαι αν τα όσα έμαθα για την αγάπη προς την πατρίδα , τα διδάχθηκα μόνο εγώ γιατί σήμερα την βλέπω να παζαρεύεται και να ξεπουλιέται . Να έχει γίνει «πατρίδα» όλων των φυλών της γης .Ανθρώπων που δεν την αγάπησαν ποτέ και που στερούν από εμένα το δικαίωμα να την απολαμβάνω.

          ΟΛΑ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.

         Νιώθω να με γεμίζουν φόβο οι νύχτες . Σφραγίζω τα παράθυρά μου, βάζω συναγερμούς στο σπίτι μου, στα αυτοκίνητό μου, σφίγγω την τσάντα μου επάνω μου όταν κυκλοφορώ  στο δρόμο, υποπτεύομαι όποιον με πλησιάζει, και βέβαια ανέχομαι καθημερινά να με δουλεύουν ολοι αυτοι που με έφεραν σ αυτην την κατάσταση, της φτώχειας, και της εξαθλιωσης. Πονάω, ματώνω, υψώνω την φωνή μου όμως μένει.....                       

                       «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»

   

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 2:45 μ.μ.

Ψυχογραφώ

Ψυχογραφώ

Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Γιατί δεν σε φτάνω.
Απόψε ψυχογραφώ.Κάνω λέξεις την ψυχή μου,να σε φτάσουν,να σ' αγγίξουν.
Σου στέλνω με τον άνεμο μικρά πακέτα.Πρόσεξε.Άνοιξέ τα σιγά σιγά.
Αργά,χωρίς βιασύνη.Έχεις χρόνο.Η νύχτα είναι μεγάλη.
Νιώσε...αλλά μην φοβηθείς.Μην μπερδευτείς και μην νομίσεις πως ήθελα να γράψω ψυχορραγώ.
Όχι.Το πέρασα αυτό το λούκι.Πλέον μόνο ψυχογραφώ και στέλνω τυλιγμένα συναισθήματα που θέλω να γνωρίζεις.
Ένα χαμόγελο,ένα ευχαριστώ,ένα μου λείπεις.
Ένα ξεθωριασμένο δάκρυ,μια σύσπαση του προσώπου μου συνοδευόμενη από λύπη.
Ένα σ' αγαπώ και ένα σπαρακτικό...Που είσαι;
Ένα...θυμάσαι;
Ένα σε θέλω ανακατεμένο με ένα πως μπορείς να είσαι τόσο μακριά μου;
Γελάει μαζί μου η πανσέληνος,μα δεν με νοιάζει.Συνεχίζω να ψυχογραφώ.
Μάζεψα πολλά πακέτα.Τυλιγμένα με διάφορα χαρτιά περιτυλίγματος,κάθε χρώματος.
Μη!Άσε κάτω το κόκκινο πακέτο.Ανοιξέ το τελευταίο.Είναι το πάθος μου για σένα εκεί μέσα.Τελευταίο του πρέπει ν' ανοιχτεί.
Άνοιξε το μπλε,το πράσινο,το μωβ και εκείνο το πολύχρωμο.Τα είχα φτιάξει πέρυσι για να στα δώσω.Κάτι σαν αποχαιρετισμός.Μα δεν το έκανα.Ντράπηκα.
Τώρα δεν ντρέπομαι.Τώρα ψυχογραφώ και σου στέλνω όλα τα πακέτα μαζί.
Άν δεν αντέχεις πεταξέ τα όλα.Μα εκείνο το κόκκινο,κρύψτο κάπου...Κρύψτο...Και άνοιξέ το μόνο όταν νιώσεις μοναξιά και λύπη.Και ρούφηξε όλο το πάθος μου για σένα που μέσα εκεί έκλεισα.Πάρτο,βάλτο στα πνευμόνια σου,στην καρδιά σου,πάρε δύναμη και συνέχισε.Ακούς;Συνέχισε.
Να ανησυχήσεις μόνο όταν πάψω να ψυχογραφώ και δεν λάβεις ξανά ποτέ πακέτο.
Για αυτό σου λέω.Το νου σου σ' εκείνο το μικρό κόκκινο κουτάκι.Επίτηδες το έβαλα σε μικρό.Να σε ξεγελάσω.Να μην καταλάβεις ποτέ την έκταση του πάθους μου για σένα.
Ψυχογραφώ για σένα και μου αρέσει.Γούστο μου δεν είναι;

Νεφέλη Π.Ζ.

(απόσπασμα από το βιβλίο μου "Το τανγκό της ψυχής μου")

Έρωτας εκ των ων ουκ άνευ

Έρωτας εκ των ων ουκ άνευ

Κείμενο-παραγγελιά. Ένα μήνυμα στο fb. Θα γράψεις για έναν έρωτα με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά;
Ζόρικο το εγχείρημα, μου φάνηκε τότε. Όλα αυτά μαζί; Καρφώθηκε στο μυαλό η επιλογή μερικών. Μέχρι που το αμέλησα. Και μου χτύπησε εκείνο την πόρτα, όταν ωρίμασε, ξεπρόβαλλε και …
«Από το ουκ άνευ ξεκινά. Μηδέν. Όλα στη θέση τους. Προσμονή γλυκιά. Μια σοκολάτα και ένα σημειωματάριο δεμένα με κίτρινη κορδέλα. «Για το καλωσόρισες!». Και μια ζεστή αγκαλιά. Ξαφνική, σεμνή, αυτάρκης και αχόρταγη μαζί. Χριστέ μου, τι τεράστια, ζεστή αγκαλιά είναι αυτή! Ποικιλοτρόπως μοναδική. Ματιές κρυφές και φανερές, ματιές ανενδοίαστες, προκλητικές, επίμονες, λανθάνουσες, με την άκρη του ματιού. Λες; Μπα, όχι πάλι, μάλλον δεν σε παίρνει. Αναρχικά και αυθαίρετα νοιώθεις ότι κάτι έχει αρχίσει ήδη να αλλάζει. Πλησιάζουν στη σκέψη με αναίδεια η μορφή που πάει πιο πέρα από την αγκαλιά. Ο αδιάκριτος εισβολέας που έχει κλειδώσει τη ζεστή αγκαλιά στο μυαλό σου, απειλεί να ποδηγετήσει το σώμα. Νοιώθεις μοναχικός, μόνος και μαινόμενος. Η ελευθερία σου πάει περίπατο. Εύθραυστες οι ισορροπίες σου. Δεν θέλεις, δεν έχεις διάθεση, πού να παραχωρείσαι πάλι… Ναι παραχωρείσαι οικειοθελώς και αθέλητα. Έτσι είναι αυτές οι ιστορίες. Σε τέτοιο το πεδίο απλώνονται. Εξελίσσεσαι μέσα από την επανάληψη. Οριακά και ηδονικά, με εσωστρέφεια και αδιακρισία, με τη φωνή στα χείλη να αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά: «καλά, σε μένα συμβαίνει αυτό;» Ξέρεις από τέτοια ζόρια, το πάθος και τον πόθο, που ο ίδιος είναι ο θύτης και ο θεράπων. Το ξανασκέπτεσαι. Ατέλειωτη παρτίδα που ανοίγει φύλλα με τους μπαλαντέρ φάτσα φόρα. Βλέπεις μια ερωτική πατρίδα που κλειδώνεσαι μέσα της. Μεγάλη κουβέντα. «Τόσο ζεστή αγκαλιά … τόσο μακρινή πια» ψιθυρίζει η ειλικρίνεια σου, η ανόητη ειλικρίνεια σου ώρες –ώρες . Η τρίτη φορά στη ζωή που πιάνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται άμεσα. Το λες. Tο νοιώθεις και το λες: «τόσο ζεστή αγκαλιά είχα καιρό να νοιώσω». Μικρή ρωγμή μου, με κυνηγάς σαν αμφιβολία. Ο καθρέφτης σου σε ισοπεδώνει με χαμόγελο ειρωνικό. «Την πάτησες, φιλαράκο, καλές πτήσεις, αλλά να προσέχεις». Έρωτας εκ των ουκ άνευ».
Υγ: για την Τίνα Σταματέλλου, ‘πνευματικό μου παιδί’. Ευχαριστώ για την αφορμή.
 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Το ανθοπωλείο της γωνίας

Το ανθοπωλείο της γωνίας

Photo: justportraits

Για τον άγιο Βαλεντίνο ήθελα να γράψω και βρέθηκα να περνάω ένα βράδυ πένθους άγρυπνο. Για τον Άγιο Βαλεντίνο που όλο τον κατηγορούν για κιτς κι όμως προσπαθεί να μας διδάξει κάτι βασικό, ότι υπάρχουν τρόποι προσέγγισης του αγαπημένου προσώπου κι αν δεν μπορείς να τους επινοήσεις μόνος μπορείς να καταφύγεις σε όσους έχουν επινοηθεί εδώ και αιώνες. Στην ουσία ο άγιος προσφέρει λίστες από επιλογές, λουλούδια, κοσμήματα, αρκουδάκια, βιβλία, έξοδοι για δείπνο ή απλώς φιλιά και χάδια, ή ποιήματα και αφιερώσεις. Σημασία έχει όχι μόνο ν’ αγαπάς, αυτό σου συμβαίνει θες δεν θες στο μάταιο τούτο κόσμο, σημασία έχει να βρίσκεις τρόπους να το εκδηλώσεις. Κι αν οι τρόποι αυτοί καταφέρουν να κάνουν και τον άλλον να σε αγαπήσει, τότε  γιορτάζεις το θρίαμβο του έρωτα.
Διότι ξέρετε, ο έρωτας δεν είναι πάντα με την πρώτη ματιά. Πολλές φορές χρειάζεται καλλιέργεια, επιμονή και προσπάθεια. Ο Σουάν ας πούμε, ο ήρωας του Προυστ στο πιο διαβασμένο από τα βιβλία της ‘Αναζήτησης του χαμένου χρόνου’ στην αρχή περιφρονούσε την Οντέτ κι ύστερα που του έλειψε η θέρμη και οι φροντίδες της, την ερωτεύτηκε μέχρι τρέλας.
Και για τους μακροχρόνιους δεσμούς ο άγιος προσφέρει την ευκαιρία να ασχοληθείς για λίγο με το μακροχρόνιο έτερο ήμισυ, να του χαρίσεις ένα έξτρα χαμόγελο, να του φτιάξεις ένα τσάι, κάτι παραπανίσιο τέλος πάντων. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν εκτιμά το κάτι παραπάνω και το μυστικό που σας αποκαλύπτω είναι ότι όσο μεγαλώνει ο κάθε άνθρωπος επί του πλανήτη χάνει και όποιο σνομπισμό είχε στα νιάτα του για το κάτι παραπάνω.
Τέτοια ήθελα να γράψω από προχτές. Αλλά φαίνεται πως δεν μας επιτρέπει πια η ζωή να ασχολούμαστε με τέτοια. Πρώτον έκλεισε το ανθοπωλείο της γωνίας που είκοσι τόσα χρόνια μου υπενθύμιζε όλες τις γιορτές. Μέσα σε μια μέρα, πότε πέρασα τελευταία φορά; Τίποτε δεν είπε ο νεαρός, το είχε σενιαρισμένο όπως πάντα, πέρασα δίπλα του ανυποψίαστη κι αυτός είχε πάρει κιόλας την απόφασή του. Ούτε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι, μια κουβέντα, κάτι. Να μάθουμε πού πάει.
Το μαγαζί το ήξερα αφότου το είχε ο πατέρας του βουλκανιζατέρ. Πάνε τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Είχα τότε μοτοσικλέτα και με βοηθούσε ο άνθρωπος κάθε τρεις και λίγο, όχι μόνο όταν έσκαγε λάστιχο. Ένας ευγενικός, όμορφος άντρας. Μια μέρα μου λέει, έχω κουραστεί πολύ μ’ αυτή τη δουλειά, ονειρεύομαι ν’ ανοίξω ανθοπωλείο. Ωχ, του είχα πει, αν ανοίξετε εσείς ανθοπωλείο, εμένα ποιος θα με βοηθάει με τη μηχανή;
Το’ πε και το’ κανε. Άνοιξε ανθοπωλείο. Περίπου την ίδια εποχή που παράτησα κι εγώ τη μοτοσικλέτα. Ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμουνα λουλούδια στη ζωή μου, τη στιγμή που η οικογένεια μεταφράζεται σε χιλιάδες μικρές καθημερινές ανάγκες λουλουδιών. Είχε πάντα ωραία και φτηνά λουλούδια το μαγαζί, το τιμούσα δεόντως. Και μόνο να βλέπω τον ευχαριστημένο ιδιοκτήτη που είχε κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, μου έφτιαχνε κάθε φορά τη διάθεση.
Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί, είχαν έρθει στη δουλειά τα παιδιά του. Καμιά φορά τον έβλεπα με το εγγόνι του. Κάθε φορά απολάμβανα την υπενθύμιση της γιορτής της μητέρας, του αγίου Βαλεντίνου, κάθε γιορτής που είναι ευκαιρία να αγοράσεις λουλούδια. Και ξαφνικά ν’ αδειάσει το μαγαζί χωρίς λέξη. Όπως εξαφανίζονται κάθε μέρα μικρές επιχειρήσεις προς άγνωστη κατεύθυνση, φεύγουν οι άνθρωποι από γύρω μας χωρίς να πουν τίποτε, αξιοπρεπείς ως την τελευταία στιγμή.
Κι ενώ έλεγα θα επιμείνω, θα γράψω για τον άγιο Βαλεντίνο παρ' όλη τη θλίψη μου, ήρθε η καταστροφή της Αθήνας. Τώρα έχω να λύσω το θέμα, πώς βγαίνουν έξω και περπατάνε στη Σταδίου.

Και δικαιολογούν τους εμπρησμούς με την ανεργία, να δεις. Δεν φτάνει το έγκλημα, μας ειρωνεύονται που πονέσαμε κιόλας.

Να ζεις χάνοντας

Στοχασμοί

Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός, που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε και να απολαμβά­νουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώ­ση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά, ανέσεις, απολαύσεις, ηδονές, να κερ­δίζουμε οπωσδήποτε, κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύ­ουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνώρι­μους. Κι ωστόσο, δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στρο­φή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερ­δίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγε­ται «ωριμότητα», που είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρε­τισμό του κόσμου.
Νομίζω πως δεν θα αποτολμούσε κανένας να εισηγηθεί, η παιδεία που προσ­φέρεται στους ανθρώπους, —πλάσματα διαβατικά και κατά κόσμον θνητά— να επικεντρώνεται, από την μία όψη, σε όσα ο άνθρωπος ζώντας κερδίζει και σε όσα ζώντας χάνει. Διότι μια τέτοια, διπλή όψη της ζωντανής ύπαρξης στον κόσμο αυτό, θα έθετε, πρώτα απ” όλα, το ερώτημα περί της υπαρξιακής του ανθρώπου ελευ­θερίας: ζει ο άνθρωπος, εξανθρωπιζόμενος συνεχώς, χάνοντας ή κερδίζοντας; Και κατόπι, το άλλο ερώτημα: μήπως η πεί­ρα της ζωής του καθενός συναρθρώνεται σε όσα ζώντας κέρδισε ή σε όσα έχασε;
Η σημερινή κοινωνία, με λυσσαλέα οργανωμένους, και αδίσταχτα λειτουργώντας, τρόπους, μας βεβαιώνει πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται σε όσα ζώντας κερδίζει, σε όσα συσσωρεύει, υλι­κά και μη αγαθά, σε όσα απολαμβάνει και σε όσα του εγγυώνται ένα μέλλον άνετο απολαύσεων. Και του αποκρύπτει πως ο τρόπος αυτός του βίου δεν παρά­γει και δεν εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι, αφού ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα ένας διαβάτης του κόσμου αυτού, είναι απαραίτητο και υπαρκτικά κρίσιμο να μην επιζητεί, ούτε και ν” απο­δέχεται δεσμά τέτοια που θα τον εμποδί­σουν, με μιαν ενδόμυχη, ιερή ωριμότη­τα, να οδηγηθεί, όταν έλθει η στιγμή, προς την έξοδό του από τον κόσμο αυτό.
Δεν είναι εγκαταστημένος εδώ, εί­ναι περαστικός. Και η ελευθερία του συνίσταται στο να χάνει όλα εκείνα, σταδια­κά, που τον εμποδίζουν να την απολαύ­σει, να την βιώσει με την ιερή εκείνη χαρά που ευλογεί ο Θεός, την χαρά του ελεύθερου πλάσματος, του αδέσμευτου, του αξιοπρεπούς και υπερήφανου που κα­τανίκησε την εκφοβιστική τυραννία του χρόνου και πως είδε φως ελευθερίας χά­νοντας όλα τα περιττά, τα σκιώδη, όσα τον εμποδίζουν να υψωθεί προς το μυ­στήριο του υπάρχειν πάνω από τον Χρόνο. Προς τον Θεό.
Κώστας Ε. Τσιρόπουλος
«Η μετάβαση του καταναλωτικού ανθρώπου»

Πρελούδιον, Δοκίμιον, Θεώρησις εν είδει παλαιάς επιθεώρησης

Ποιήματα

Στην κρίση η Τέχνη κρίνεται,
συγκρίνεται τώρα η γνώμη ενός κάποιου
ποιητή με τις βλακείες που θα κάτσει
να σου πει ο πάσα εις καλλιτεχνίσκος
ακαμάτης και όλων των κρίσεων
ο άξιος της εσχάτης…
Όχι. Δε γίνεται.
Στην κρίση η Τέχνη κρύβεται, αμείβεται
πολύ καλά όποιος τα σύννεφα σκορπίσει,
όποιος ελπίδες και χαμόγελα χαρίσει
και αφού λεπτομερώς την αναλύσει
πάλι λαμπρό μπροστά το μέλλον θα ανοίγεται.
Στην κρίση ο καλλιτέχνης αναφλέγεται,
αυτό να λέγεται…
ΙDΙΟΤ ΙDΙΟΤ ELIOT, έρημη χώρα
μια έρημος ατέλειοτ…
Απ’ τον πολίτη Κέιν ως την πολίτη Ρουθ
χόρτο βοσκάει του καναπέ μας το μαμούθ
ανασηκώνεται στα πισινά του πόδια
παραταγμένα τα μοντέλα σαν τα βόδια
τηλεοπτική ζωοπανήγυρις
αρκεί να κονομάει η ομήγυρις
σε έκσταση από κάτω τα κορόιδα.
Τηλεμαγκέ ντε Βοτανίκ κύριε φράγκα
τρίζει συθέμελα του κράτους η παράγκα
κι αναρωτιέσαι ποιος να έχει το κλειδί
ο άλλος λέει πως τα φάγατε μαζί.
Τηλεμαγκέ ντε Βοτανίκ και δικαστήρια
τηλεαπών εγώ τηλεβασανιστήρια
τηλεφακός που κάνει zoom
κι ύστερα boom
δεν έχεις κάτι να μας πεις
κι εσύ γι’ αυτό το αλαλούμ;
Τι να σας πω κι εγώ…
Βοήθεια να ’ούμ…
Στην κρίση ο καλλιτέχνης αντιστέκεται
στιγμή δε στέκεται.
IDIOT PATRIOT ELIOT
κλαίω ο βλαξ
και είναι η θλίψη μου
ατέλειοτ…
Στην κρίση ο καλλιτέχνης ανακρίνεται
και κατακρίνεται αν δε γνωρίζει με ακρίβεια
όλα τα μικρομεσαία μακροοικονομικά
πε μου πώς γίνεται (αφού έχεις φύγει
αφού έχεις φύγει τόσο καιρό μόνη να
βρίσκομαι στο άδειο σπίτι να μ’ αγκαλιάζεις
και να σε φιλώ).
Στην περίοδο της κρίσης το μελάνι δεν αρκεί
προσθέστε οπωσδήποτε χολή
και προς συνάδελφον εκ συναδέλφου
να εκσφενδονίζεται ο πέλεκυς με ορμή
έτσι ν’ αρχίσουν λίγο – λίγο να τρομάζουν
όσοι ασκόπως τριγυρνάνε και ρεμβάζουν.
Δυο πόρτες έχει η ζωή
μα από καμιά δεν μπήκες
ηλίθιε δεν το ’ξερες ότι υπάρχουν κλίκες;
Ένα κλικ αριστερά, όπα εκεί είσαι καλά
αλλιώς από την άλλη πάλι βγήκες.
Εγώ καλά σου τα ’λεγα και τ’ άκουγες παράλογα
αντίνομα ομόλογα
χορτάρι για τα άλογα.
Στην κρίση ο καλλιτέχνης επιτίθεται
έτσι υποτίθεται
αναρωτήθηκα για μια στιγμή κι εγώ
τι κάνει όλο τον υπόλοιπο καιρό.
IDIOT κύριε ELIOT
λέτε να ’χει έρθει
του κόσμου η συτέλειοτ;
Παύλος Παυλίδης, τραγουδοποιός

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

Στοχασμοί

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει.
Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…»
Από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη

Το νησί των Αισθημάτων

Ιστοριούλες

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη και η Αγάπη.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν γρήγορα τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη προσπαθώντας να βοηθήσει τους άλλους, δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί. Όταν το νησί όμως άρχισε να βυθίζεται, αναγκάστηκε και η Αγάπη να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που έτυχε να περνά λίγο πιο πέρα από το νησί με την θαλαμηγό του και τον ρωτά:
- «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
- «Όχι, δυστυχώς» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω χρυσάφι και πράγματα αξίας στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα.»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που ξεκινούσε εκείνη τη στιγμή με ένα πανέμορφο σκάφος.
- «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
- «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
- «Λύπη, να έρθω μαζί σου;»
- «Ω Αγάπη, μη με παρεξηγήσεις, αλλά θέλω να μείνω μόνη μου» της είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε την ώρα εκείνη μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη που της ζητούσε βοήθεια.
Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή:
- «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!»
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη τον έβλεπε πολλές φορές περαστικό απ’ το νησί, αλλά δεν τον γνώριζε και τώρα ήταν τόσο γεμάτη από ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε βιαστικός όπως πάντα και πήρε τον δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση που βρέθηκε κοντά της:
- «Γνώση, ποιος ήταν ο κύριος που με βοήθησε;»
- «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
- «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη, «και γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της, είπε:
«Γιατί μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει, πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη!»
Μάνος Χατζηδάκης

Ο ύμνος της Αγάπης

Ο ύμνος της Αγάπης

Ο ύμνος της Αγάπης (Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13)

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και

 των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα

 χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν

 έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα

 και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την

 πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη

 έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και 

εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,

 αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου

 ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,

 ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου

 παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει 

επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα 

στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα

 υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε 

γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις 

καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και

 εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το 

τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.

 Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως 

νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε 

γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.

 Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι,

 τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι

 γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι

 καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις,

 έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων

 η αγάπη.

Μετάφραση:

"Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των 

ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω 

αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που

 βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους

 κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να 

προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και 

όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε 

να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα 

βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι

 τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να 

χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv 

παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά 

αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και

 ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν

 ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι 

περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το

 συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το

 κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει 

την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η 

αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα

 τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν 

ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα 

που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν 

χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν 

αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. 

Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση 

και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε 

το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο,

 μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο,

 έκρινα ως νήπιο. 

Όταν έγινα άνδρας, 

κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. 

Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα

 θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα 

πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω 

μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα 

έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και 

εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία 

πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο

 μεγάλη όμως από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ"

Μ΄έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην

 καρδιά.

“Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην 

Αγάπη!”

Και ορκίστηκα στην αγάπη.

Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά.

 ”Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον 

Άνθρωπο”

και ορκίστηκα στον άνθρωπο.

Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ,


τόσους πολλούς όρκους να δώσω, στη 


Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή… σε ποιό να


 πρωτοορκιστώ;

“Ορκίσου σ΄ όλα!” μου είπαν.

“Τότε, είπα κι έσκυψα, τότε ορκίζομαι σ΄


 όλα.”

Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η.

(Ορκος-Μενέλαος Λουντέμης )

Ήρθε. 

Και φώτισε την καταπακτή μου.

Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.

Ενα μόνο ξέρω.

Πως έχασα τη γη. 

Ήρθε. 

Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες 

ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες. 

Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς. 

Ήρθε. 

Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσσα 

Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα

Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλλοί 

Ανεβοκατέβαιναν σαν σαλτιμπάγκοι. 

Ήρθε. 

Κι ένα χελιδόνι 

-Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς- 

Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του 

πάνω στο σταυρό της κοντινής μας

εκκλησιάς. 

Αγάπη! 

Για να ζήσεις ήρθες Ή για να σταυρωθείς.

 (Μενέλαος Λουντέμης)
Το δωμάτιο - 1994

Ποίηση :Λένα Παπά

Μουσική :Xάρης Κατσιμίχας 

ΚΑΡΦΙΑ-Μενέλαος Λουντέμης )

Ακούω τα πέταλα,ακούω τα καρφιά.

Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά

Κι οι μέρες μου βελόνια.
*  *  *  *
Παντού ακούονται καρφιά

Να καρφώνουν σταυρούς

Να καρφώνουν κρεμάλες.
* *  *  *  *
Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι.

Καρφιά μού'στειλαν στα γενέθλια μου

αντίς για λουλούδια γιορτινά.
*  *  *  *
Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου

αντίς για πούπουλα απαλά.
* * * *
Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου

Και στον τυραγνισμένο μου ύπνο.

Από άγρια σουβλερά καρφιά

κρέμονται κι οι μέρες μου

μέ σπάγγους από νερό.
* * * * *
Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν

κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας

Καθώς καί τους διαλεχτούς της.

Απ'αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ

τους μαύρους μου εφιάλτες.
*  *  *  *  *
Και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα

για να ξεκρεμάσω τους αθώους

Και να καρφώσω τους ληστές.

«Η διαρκής Ανάσταση αυτών που πολύ αγαπάνε...». (Κωστής Μοσκώφ)

Ευχαριστώ πολύ την Αγιογράφο -

Ζωγράφο ,Χρυσάνθη Τσίντζουρα ,για την

 ευγενική παραχώρηση των έργων

 της,στην ανάρτηση του μπλογκ 

(Μ.Λαμπράκη)

Περισσότερα /εδω ''Ειν' δυνατή σα θάνατος η αγάπη''    http://pyroessa-artemusica.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2143.html