Οι επιθυμίες ολόκληρες.

Οι επιθυμίες ολόκληρες.
Κι ο έρωτας μισογεμάτος.
Σαν ένα μήνυμα απο το σύμπαν,
που δεν συναντήσαμε ποτέ.
Ότι έχει συμβεί απ’ την αρχή, ότι καθόρισε το τέλος κάθε έκπληξης. Μπορεί αυτά που έρχονται να είναι καρφωμένα στον ουρανό, μπορεί να χορεύουν στον βυθό, μπορεί να είναι σύννεφα.
Εσαεί.
Οι δυό μας κόσμοι, ανακατεύονται.

Θα σε βρώ.
Θα με βρώ.

Όποια γαμημένα κόλπα κι αν παίζουν για εμάς οι Θεοί, εκεί πάνω. 

VENNIS

Ο επίλογος μιας αγάπης… by melita

-Καλά είναι εδώ;
-Ναι , σβήσε την μηχανή θέλω να σου μιλήσω.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε  λίγα μέτρα πριν τη θάλασσα.
Ήταν μια ήσυχη βραδιά. Μερικές ψαρότρατες ήταν δεμένες στο μικρό λιμανάκι και δυο τρεις άλλες είχαν βγει στα ανοιχτά.
Αφέθηκα θαμπωμένη να κοιτάζω το φεγγάρι που έφτιαχνε ασημένιους δρόμους στα νερά της  θάλασσας. Θυμήθηκα τότε τον παππού μου , που έλεγε ότι νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι , οι γοργόνες ξεκινάνε το τραγούδι τους και όλα τα πλάσματα της θάλασσας πηγαίνουν να τις ακούσουν και γι’ αυτό οι ψαράδες δεν πιάνουν τίποτε στα δίχτυα τους.
-Ξέρεις Μαρίνα , έσπασες πρώτος τη σιωπή, θέλω εδώ και καιρό να σου πω κάτι. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις αλλά δεν μπορώ να το αφήσω άλλο μέσα μου, με τρώει.
Έστρεψα το κεφάλι μου και σε κοίταξα απορημένη. Σε έβλεπα που αγωνιζόσουνα να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη . Οι γραμμές στο μέτωπο σου είχαν πυκνώσει , σημάδι ότι κάτι σε απασχολούσε έντονα.
Έβγαλες από το μπουφάν σου τα τσιγάρα σου και άναψες ένα. Πάντα αυτό έκανες όταν είχες να πάρεις σημαντικές αποφάσεις.
-Μαρίνα…
Έσκυψες το κεφάλι σου και κοίταζες το τσιγάρο που βρισκόταν ανάμεσα στα δάχτυλα σου να καίγεται σιγά σιγά προσπαθώντας να βρεις τις σωστές λέξεις για να αρχίσεις. Μου έμοιαζες σαν ηθοποιός, πάνω στο σανίδι που ξέχασε τα λόγια του και περιμένει από κάποιον να τον βοηθήσει για να ξεκινήσει τον μονόλογό του.
-…ξέρω ότι αυτό που θα σου πω ίσως σε ξαφνιάσει και δεν υπάρχει κανένας όμορφος τρόπος για να στο πω . Οπότε…
-Να μου πεις τι; , τον ρώτησα ενώ η αγωνία μου είχε αντικατασταθεί τώρα πλέον από την ανησυχία.
-Σ’ αγαπώ πολύ. Ειλικρινά σε αγαπάω , πως θα μπορούσα διαφορετικά , ειδικά μετά από όλα αυτά που έχουμε ζήσει, όμως κάθε φορά που ξαπλώνω δίπλα σου , κάθε φορά που σε κοιτάζω βαθιά στα μάτια , κάθε φορά που το χέρι μου τυλίγει το δικό σου …δεν νιώθω πια αυτά τα σκιρτήματα στην καρδιά μου. Δεν νιώθω την ένταση. Δεν… δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου. Και αισθάνομαι ένοχος γι’ αυτό αλλά θα ήμουν στα αλήθεια ένοχος , αν απόψε δεν…
Είχα σκύψει το κεφάλι σε μια προσπάθεια να μην αφήσω τις αισθήσεις μου , ούτε να ακούσουν , ούτε να νιώσουν την συνέχεια.
Έσφιγγα τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι με τόση δύναμη που ένιωθα το αίμα να στραγγίζει από τα δάχτυλα μου. Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω…Είναι ψέμα. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πάψε !Πάψε! Όχι άλλο…Δεν αντέχω…
Αλλά εσύ συνέχισες…
-Πρέπει να χωρίσουμε. Δεν είναι δίκαιο για μας πια να είμαστε έτσι. Δεν είναι δίκαιο για εσένα.
Έβαλα τα γέλια. Ένα περίεργο υστερικό γέλιο , σε μια προσπάθεια να βγει η ένταση , αφού τα δάκρυα αρνούνταν να βοηθήσουν την κατάσταση.
-Είναι αστείο…πόσες ώρες πέρασαν; Δύο; Τρεις; Πέντε; Πόσες;
Με είχες στην αγκαλιά σου , μου έκανες έρωτα. Τα σεντόνια ακόμα δεν έχουν κρυώσει από τη θέρμη των κορμιών μας. Πες μου όταν με φίλαγες δεν ένιωθες την ένταση; Όταν με άγγιζες και με κράταγες τόσο σφιχτά που ένιωθα τα δάχτυλα σου να αφήνουν σημάδια στην πλάτη μου , δεν ένιωθες το πάθος;
Τι ήταν αυτό; Αποχαιρετιστήριο δώρο; Μου έκανες έρωτα για να έχω κάτι να θυμάμαι;
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω από το αυτοκίνητο. Περπάτησα λίγα μέτρα και κοίταξα τη θάλασσα, όχι γιατί ήθελα απλά γιατί δεν μπορούσα πλέον να κοιτάζω εκείνον.
Ένιωθα θυμό, προδοσία, απογοήτευση , θλίψη , πόνο. Ένα πόνο τόσο οξύ λες και ήταν μαχαίρι και μου ξέσκιζε τα σωθικά.
Τα μάτια μου θόλωσαν επικίνδυνα…
Σε άκουσα που πλησίασες. Να τώρα θα με πάρει αγκαλιά και θα μου πει ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο . Έλα αγάπη μου δεν μπορεί εσύ να τα εννοείς όλα αυτά . Όχι εσύ.
-Ξέρεις κάτι; Δεν περίμενα ότι θα αντιδράσεις έτσι ρε Μαρινάκι. Σκεφτόμουν , τι να σου πω, να ότι θα κλάψεις , θα φωνάξεις , θα αντιδράσεις ευαίσθητα , μα όπως φαίνεται τσάμπα σκεφτόμουν. Δε με αγαπούσες τελικά. Ήμουν μια συνήθεια για σένα με την οποία είχες συμβιβαστεί. Ίσως είναι καλύτερα όμως έτσι.
Γύρισα και σε κοίταξα στα μάτια.
-Αλήθεια, έτσι πιστεύεις ότι μετριέται η αγάπη; Στα δάκρυα που θα χύσω για σένα; Στις βρισιές; Στα ξεσπάσματα; Πόσο λάθος έκανα μαζί σου ρε γαμώτο. Πόσο λάθος κάνει η καρδιά μου που ακόμα και τώρα θέλει να σου φωνάξει σ’ αγαπώ !
 Γύρισα την πλάτη μου και αγκάλιασα τα μπράτσα μου, σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από το αγιάζι, από εκείνον , από εμένα, από όσα ένιωθα. Τον άκουσα να στέκεται μερικά δευτερόλεπτα και να μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν λοιπόν;
Κοίταξα ψηλά στον ουρανό , το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από κάποια σύννεφα, ούτε και αυτό δεν άντεξε να βλέπει την κατάντια μας…
Καθυστερούσα επίτηδες να οδηγήσω το σώμα μου προς το αυτοκίνητο  γιατί θα έβλεπε τα θολωμένα από τα δάκρυα , μάτια μου.
Θα έβλεπε το ξέσπασμα που τόσο αποζητούσε. Και εγώ δεν ήθελα εκείνος να λυπηθεί και ο εγωισμός του να ησυχάσει. Ήθελα μόνο να πάω σπίτι μου. Ήθελα μόνο να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να δω πως όλα αυτά ήταν μόνο ένας κακός εφιάλτης.
Πλησίασα το αυτοκίνητο, τον είδα να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα  Έβαλα μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησα. Ασυναίσθητα πάτησα το ράδιο , μια συνήθεια που πάντα έκανα όταν οδηγούσα. Η μουσική πλημμύρισε το χώρο…Ο Αρτινός τραγουδούσε τον Επίλογο και εμείς μόλις είχαμε γράψει τον δικό μας…

melita 16/01/12

Λίγο ακόμα κοντά μου μείνετε

Σε μια Αθήνα τραυματισμένη. σ’ έναν πολυσύχναστο απ’ ανθρώπους κι αγρίμια δρόμο. ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, όμορφο πολύ, χέρι με χέρι αργά προχωρά. ο κύριος γύρω στα 84. στεφανωμένος απ' των χρόνων του το λευκό. με της ζωής του τις παλίρροιες ντυμένος. λυγισμένος. τον δυνατό για κείνη καμώνοντας. η κυρία γύρω στα 76 δυσκολεύεται πολύ να περπατήσει. με το ‘να χέρι απ’ το μπαστούνι της στηρίζεται. με τ’ άλλο απ' του συντρόφου της το χέρι. το κάποτε που έστυβε την πέτρα. το τώρα το τόσο τρυφερά ρυτιδωμένο χέρι. τα πόδια της τα ευκολόθραυστα δεν την στηρίζουν πια. το σώμα της ναός συλημένος π' αφάνταστα πονά. το σώμα της ένα ατέλειωτο αχ. κάθε βήμα και στάση. κάθε στάση και αχ. ο ηλικιωμένος κύριος στα μάτια με λατρεία την κοιτάζει. χαμογελάει, άλλοτε αχνά κι άλλοτε πλατιά, με χείλη απ' ουρανό και σύννεφα. δύναμη δίνοντας στης αγαπημένης τα βήματα τ' αβέβαια. κορίτσι μου, κούκλα μου κάν’ υπομονή σε λίγο φτάνουμε... της λέει. 

οι άνθρωποι και τ’ αγρίμια του δρόμου αδιάφορα και βιαστικά τους προσπερνούν. αυτούς, τους δυο ηλικιωμένους που πανέμορφοι κι αξιοπρεπείς βήμα το βήμα όλο και πλησιάζουν προς του δρόμου τους το τέλος. ο χρόνος αμείλικτος γραμμικός άπειρος. ο χρόνος υπαρκτός ή ανύπαρκτος. καταπίνει ώρες λεπτά δευτερόλεπτα. ο χρόνος γι' αυτούς μετρημένος. το σύμπαν, που τόσο αγάπησαν, την πορεία του θα συνεχίζει την αέναη. δίχως τους...

στέκομαι ανήμπορη. σπαραχτικά εκστατική μπροστά στο χρόνο που αδυνατώ να σταματήσω. σχεδόν βουβή στην αρχή. έπειτα, ικετευτικά ψιθυρίζοντας. μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου το χρόνο τον κοσμοκράτορα θερμά παρακαλώ. ευσπλαχνικός να σταθεί. να τους αφήσει να μείνουν. λίγο ακόμα. εδώ.

ακόμα λίγο. εδώ. μαζί μου μείνετε.
εδώ μείνετε, λατρεμένοι μου γονείς. λίγο ακόμα εδώ. μαζί μου... 

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 10:31:00 μ.μ.

Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι

Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι?
Κατάλαβες την άρχη, για να καταλάβεις και το τέλος, άλλωστε? Δικά σου είναι όλα.
Η αρχή σου και το τέλος σου. Ποτέ δεν είσαι άμοιρος στις ευθύνες σου. Εσύ κινείς τα νήματα. Εσύ έχεις το γκάζι και το φρένο. Έτσι νομίζεις. Μα η ζωή δεν είναι αυτοκίνητο. Και αυτοκίνητο να ήτανε μια ζημιά θα στην έβγαζε ξαφνικά.

Πόσα έχεις τελειώσει, για να τα ξαναρχίσεις αμέσως μετά. Πόσα όχι τα διαδέχτηκε ένα ναι. Ποιος θα σε αλλάξει, αν όχι εσύ ο ίδιος.
Ψυχραιμία θέλει. Δεν γίνεται να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων πάντα. Άσε και κάτι στην τύχη του.
Αυτή η εμμονή σου ότι ελέγχεις την ζωή σου, ότι την έχεις τακτοποιημένη σε κουτάκια με ταμπελίτσες και καλλιγραφικά γράμματα. Αφέσου να κάνεις λάθη. Αυτό είναι που σε καίει. Τα λάθη. Όμως στην προσπάθεια σου να μην τα κάνεις, κάνεις άλλα χειρότερα.
Βγες έξω στον ήλιο και κοιταξέ τον κατάματα. Δώσε μια υπόσχεση στον εαυτό σου και χάιδεψε τον λίγο. Δώσε μια υπόσχεση σαν αυτήν που έδωσες χθες το βράδυ σε μία φίλη σου, αύριο θα ξημερώσει μία καινούρια ζωή. Αποφάσισε πως και το πρόβλημα και η λύση είσαι εσύ. Δεν έχει νόημα να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια, ένα βήμα την φορά αρκεί.

Αν θέλεις να ουρλιάξεις, ούρλιαξε και μη δίνεις δεκάρα για το ποιος θα σε ακούσει. Αν θέλεις να χαιδέψεις τα μαλλιά του κάντο. Αν το δεχτεί εντάξει, αν όχι δεν σημαίνει πως ήτανε λάθος. Δεν θα αναρωτιέσαι ποτέ όμως, για τα αν και τα μήπως.
Και επιτέλους σταμάτα να σκέφτεσαι. Θα έρθει το γραμμένο θες δεν θες. Προσπαθώντας να προλάβεις το κακό στο αύριο, χάνεις το καλό στο τώρα. Και να θυμάσαι, δεν υπάρχει για όλα μία εξήγηση. Και αναρωτήσου είσαι σίγουρη ότι την θες?