-Καλά είναι εδώ;
-Ναι , σβήσε την μηχανή θέλω να σου μιλήσω.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε λίγα μέτρα πριν τη θάλασσα.
Ήταν μια ήσυχη βραδιά. Μερικές ψαρότρατες ήταν δεμένες στο μικρό λιμανάκι και δυο τρεις άλλες είχαν βγει στα ανοιχτά.
Αφέθηκα θαμπωμένη να κοιτάζω το φεγγάρι που έφτιαχνε ασημένιους δρόμους στα νερά της θάλασσας. Θυμήθηκα τότε τον παππού μου , που έλεγε ότι νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι , οι γοργόνες ξεκινάνε το τραγούδι τους και όλα τα πλάσματα της θάλασσας πηγαίνουν να τις ακούσουν και γι’ αυτό οι ψαράδες δεν πιάνουν τίποτε στα δίχτυα τους.
-Ξέρεις Μαρίνα , έσπασες πρώτος τη σιωπή, θέλω εδώ και καιρό να σου πω κάτι. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις αλλά δεν μπορώ να το αφήσω άλλο μέσα μου, με τρώει.
Έστρεψα το κεφάλι μου και σε κοίταξα απορημένη. Σε έβλεπα που αγωνιζόσουνα να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη . Οι γραμμές στο μέτωπο σου είχαν πυκνώσει , σημάδι ότι κάτι σε απασχολούσε έντονα.
Έβγαλες από το μπουφάν σου τα τσιγάρα σου και άναψες ένα. Πάντα αυτό έκανες όταν είχες να πάρεις σημαντικές αποφάσεις.
-Μαρίνα…
Έσκυψες το κεφάλι σου και κοίταζες το τσιγάρο που βρισκόταν ανάμεσα στα δάχτυλα σου να καίγεται σιγά σιγά προσπαθώντας να βρεις τις σωστές λέξεις για να αρχίσεις. Μου έμοιαζες σαν ηθοποιός, πάνω στο σανίδι που ξέχασε τα λόγια του και περιμένει από κάποιον να τον βοηθήσει για να ξεκινήσει τον μονόλογό του.
-…ξέρω ότι αυτό που θα σου πω ίσως σε ξαφνιάσει και δεν υπάρχει κανένας όμορφος τρόπος για να στο πω . Οπότε…
-Να μου πεις τι; , τον ρώτησα ενώ η αγωνία μου είχε αντικατασταθεί τώρα πλέον από την ανησυχία.
-Σ’ αγαπώ πολύ. Ειλικρινά σε αγαπάω , πως θα μπορούσα διαφορετικά , ειδικά μετά από όλα αυτά που έχουμε ζήσει, όμως κάθε φορά που ξαπλώνω δίπλα σου , κάθε φορά που σε κοιτάζω βαθιά στα μάτια , κάθε φορά που το χέρι μου τυλίγει το δικό σου …δεν νιώθω πια αυτά τα σκιρτήματα στην καρδιά μου. Δεν νιώθω την ένταση. Δεν… δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου. Και αισθάνομαι ένοχος γι’ αυτό αλλά θα ήμουν στα αλήθεια ένοχος , αν απόψε δεν…
Είχα σκύψει το κεφάλι σε μια προσπάθεια να μην αφήσω τις αισθήσεις μου , ούτε να ακούσουν , ούτε να νιώσουν την συνέχεια.
Έσφιγγα τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι με τόση δύναμη που ένιωθα το αίμα να στραγγίζει από τα δάχτυλα μου. Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω…Είναι ψέμα. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πάψε !Πάψε! Όχι άλλο…Δεν αντέχω…
Αλλά εσύ συνέχισες…
-Πρέπει να χωρίσουμε. Δεν είναι δίκαιο για μας πια να είμαστε έτσι. Δεν είναι δίκαιο για εσένα.
Έβαλα τα γέλια. Ένα περίεργο υστερικό γέλιο , σε μια προσπάθεια να βγει η ένταση , αφού τα δάκρυα αρνούνταν να βοηθήσουν την κατάσταση.
-Είναι αστείο…πόσες ώρες πέρασαν; Δύο; Τρεις; Πέντε; Πόσες;
Με είχες στην αγκαλιά σου , μου έκανες έρωτα. Τα σεντόνια ακόμα δεν έχουν κρυώσει από τη θέρμη των κορμιών μας. Πες μου όταν με φίλαγες δεν ένιωθες την ένταση; Όταν με άγγιζες και με κράταγες τόσο σφιχτά που ένιωθα τα δάχτυλα σου να αφήνουν σημάδια στην πλάτη μου , δεν ένιωθες το πάθος;
Τι ήταν αυτό; Αποχαιρετιστήριο δώρο; Μου έκανες έρωτα για να έχω κάτι να θυμάμαι;
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω από το αυτοκίνητο. Περπάτησα λίγα μέτρα και κοίταξα τη θάλασσα, όχι γιατί ήθελα απλά γιατί δεν μπορούσα πλέον να κοιτάζω εκείνον.
Ένιωθα θυμό, προδοσία, απογοήτευση , θλίψη , πόνο. Ένα πόνο τόσο οξύ λες και ήταν μαχαίρι και μου ξέσκιζε τα σωθικά.
Τα μάτια μου θόλωσαν επικίνδυνα…
Σε άκουσα που πλησίασες. Να τώρα θα με πάρει αγκαλιά και θα μου πει ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο . Έλα αγάπη μου δεν μπορεί εσύ να τα εννοείς όλα αυτά . Όχι εσύ.
-Ξέρεις κάτι; Δεν περίμενα ότι θα αντιδράσεις έτσι ρε Μαρινάκι. Σκεφτόμουν , τι να σου πω, να ότι θα κλάψεις , θα φωνάξεις , θα αντιδράσεις ευαίσθητα , μα όπως φαίνεται τσάμπα σκεφτόμουν. Δε με αγαπούσες τελικά. Ήμουν μια συνήθεια για σένα με την οποία είχες συμβιβαστεί. Ίσως είναι καλύτερα όμως έτσι.
Γύρισα και σε κοίταξα στα μάτια.
-Αλήθεια, έτσι πιστεύεις ότι μετριέται η αγάπη; Στα δάκρυα που θα χύσω για σένα; Στις βρισιές; Στα ξεσπάσματα; Πόσο λάθος έκανα μαζί σου ρε γαμώτο. Πόσο λάθος κάνει η καρδιά μου που ακόμα και τώρα θέλει να σου φωνάξει σ’ αγαπώ !
Γύρισα την πλάτη μου και αγκάλιασα τα μπράτσα μου, σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από το αγιάζι, από εκείνον , από εμένα, από όσα ένιωθα. Τον άκουσα να στέκεται μερικά δευτερόλεπτα και να μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν λοιπόν;
Κοίταξα ψηλά στον ουρανό , το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από κάποια σύννεφα, ούτε και αυτό δεν άντεξε να βλέπει την κατάντια μας…
Καθυστερούσα επίτηδες να οδηγήσω το σώμα μου προς το αυτοκίνητο γιατί θα έβλεπε τα θολωμένα από τα δάκρυα , μάτια μου.
Θα έβλεπε το ξέσπασμα που τόσο αποζητούσε. Και εγώ δεν ήθελα εκείνος να λυπηθεί και ο εγωισμός του να ησυχάσει. Ήθελα μόνο να πάω σπίτι μου. Ήθελα μόνο να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να δω πως όλα αυτά ήταν μόνο ένας κακός εφιάλτης.
Πλησίασα το αυτοκίνητο, τον είδα να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα Έβαλα μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησα. Ασυναίσθητα πάτησα το ράδιο , μια συνήθεια που πάντα έκανα όταν οδηγούσα. Η μουσική πλημμύρισε το χώρο…Ο Αρτινός τραγουδούσε τον Επίλογο και εμείς μόλις είχαμε γράψει τον δικό μας…
melita 16/01/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου