Το νησί των Αισθημάτων

Ιστοριούλες

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη και η Αγάπη.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν γρήγορα τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη προσπαθώντας να βοηθήσει τους άλλους, δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί. Όταν το νησί όμως άρχισε να βυθίζεται, αναγκάστηκε και η Αγάπη να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που έτυχε να περνά λίγο πιο πέρα από το νησί με την θαλαμηγό του και τον ρωτά:
- «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
- «Όχι, δυστυχώς» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω χρυσάφι και πράγματα αξίας στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα.»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που ξεκινούσε εκείνη τη στιγμή με ένα πανέμορφο σκάφος.
- «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
- «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
- «Λύπη, να έρθω μαζί σου;»
- «Ω Αγάπη, μη με παρεξηγήσεις, αλλά θέλω να μείνω μόνη μου» της είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε την ώρα εκείνη μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη που της ζητούσε βοήθεια.
Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή:
- «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!»
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη τον έβλεπε πολλές φορές περαστικό απ’ το νησί, αλλά δεν τον γνώριζε και τώρα ήταν τόσο γεμάτη από ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε βιαστικός όπως πάντα και πήρε τον δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση που βρέθηκε κοντά της:
- «Γνώση, ποιος ήταν ο κύριος που με βοήθησε;»
- «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
- «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη, «και γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της, είπε:
«Γιατί μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει, πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη!»
Μάνος Χατζηδάκης