Να ζεις χάνοντας

Στοχασμοί

Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός, που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε και να απολαμβά­νουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώ­ση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά, ανέσεις, απολαύσεις, ηδονές, να κερ­δίζουμε οπωσδήποτε, κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύ­ουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνώρι­μους. Κι ωστόσο, δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στρο­φή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερ­δίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγε­ται «ωριμότητα», που είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρε­τισμό του κόσμου.
Νομίζω πως δεν θα αποτολμούσε κανένας να εισηγηθεί, η παιδεία που προσ­φέρεται στους ανθρώπους, —πλάσματα διαβατικά και κατά κόσμον θνητά— να επικεντρώνεται, από την μία όψη, σε όσα ο άνθρωπος ζώντας κερδίζει και σε όσα ζώντας χάνει. Διότι μια τέτοια, διπλή όψη της ζωντανής ύπαρξης στον κόσμο αυτό, θα έθετε, πρώτα απ” όλα, το ερώτημα περί της υπαρξιακής του ανθρώπου ελευ­θερίας: ζει ο άνθρωπος, εξανθρωπιζόμενος συνεχώς, χάνοντας ή κερδίζοντας; Και κατόπι, το άλλο ερώτημα: μήπως η πεί­ρα της ζωής του καθενός συναρθρώνεται σε όσα ζώντας κέρδισε ή σε όσα έχασε;
Η σημερινή κοινωνία, με λυσσαλέα οργανωμένους, και αδίσταχτα λειτουργώντας, τρόπους, μας βεβαιώνει πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται σε όσα ζώντας κερδίζει, σε όσα συσσωρεύει, υλι­κά και μη αγαθά, σε όσα απολαμβάνει και σε όσα του εγγυώνται ένα μέλλον άνετο απολαύσεων. Και του αποκρύπτει πως ο τρόπος αυτός του βίου δεν παρά­γει και δεν εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι, αφού ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα ένας διαβάτης του κόσμου αυτού, είναι απαραίτητο και υπαρκτικά κρίσιμο να μην επιζητεί, ούτε και ν” απο­δέχεται δεσμά τέτοια που θα τον εμποδί­σουν, με μιαν ενδόμυχη, ιερή ωριμότη­τα, να οδηγηθεί, όταν έλθει η στιγμή, προς την έξοδό του από τον κόσμο αυτό.
Δεν είναι εγκαταστημένος εδώ, εί­ναι περαστικός. Και η ελευθερία του συνίσταται στο να χάνει όλα εκείνα, σταδια­κά, που τον εμποδίζουν να την απολαύ­σει, να την βιώσει με την ιερή εκείνη χαρά που ευλογεί ο Θεός, την χαρά του ελεύθερου πλάσματος, του αδέσμευτου, του αξιοπρεπούς και υπερήφανου που κα­τανίκησε την εκφοβιστική τυραννία του χρόνου και πως είδε φως ελευθερίας χά­νοντας όλα τα περιττά, τα σκιώδη, όσα τον εμποδίζουν να υψωθεί προς το μυ­στήριο του υπάρχειν πάνω από τον Χρόνο. Προς τον Θεό.
Κώστας Ε. Τσιρόπουλος
«Η μετάβαση του καταναλωτικού ανθρώπου»