Ο ύμνος της Αγάπης
Ο ύμνος της Αγάπης (Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13)
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και
των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν
έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα
και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την
πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη
έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και
εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,
αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου
ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου
παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει
επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα
στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα
υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε
γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις
καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και
εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το
τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως
νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε
γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι,
τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι
γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι
καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις,
έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων
η αγάπη.
"Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των
ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω
αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που
βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους
κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να
προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και
όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε
να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα
βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι
τίποτε απολύτως.
Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να
χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv
παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά
αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και
ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν
ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι
περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το
συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το
κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει
την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η
αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα
τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν
ξεπέφτει
που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν
χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν
αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί.
Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση
και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε
το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο,
μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο,
έκρινα ως νήπιο.
Όταν έγινα άνδρας,
κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου.
Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα
θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα
πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω
μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα
έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και
εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία
πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο
μεγάλη όμως από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ"
Μ΄έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην
καρδιά.
“Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην
Αγάπη!”
Και ορκίστηκα στην αγάπη.
Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά.
”Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον
Άνθρωπο”
και ορκίστηκα στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ,
τόσους πολλούς όρκους να δώσω, στη
Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή… σε ποιό να
πρωτοορκιστώ;
“Ορκίσου σ΄ όλα!” μου είπαν.
“Τότε, είπα κι έσκυψα, τότε ορκίζομαι σ΄
όλα.”
Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η.
(Ορκος-Μενέλαος Λουντέμης )
καρδιά.
“Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην
Αγάπη!”
Και ορκίστηκα στην αγάπη.
Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά.
”Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον
Άνθρωπο”
και ορκίστηκα στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ,
τόσους πολλούς όρκους να δώσω, στη
Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή… σε ποιό να
πρωτοορκιστώ;
“Ορκίσου σ΄ όλα!” μου είπαν.
“Τότε, είπα κι έσκυψα, τότε ορκίζομαι σ΄
όλα.”
Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η.
(Ορκος-Μενέλαος Λουντέμης )
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ενα μόνο ξέρω.
Πως έχασα τη γη.
Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες
ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες.
Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.
Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσσα
Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα
Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλλοί
Ανεβοκατέβαιναν σαν σαλτιμπάγκοι.
Ήρθε.
Κι ένα χελιδόνι
-Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς-
Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πάνω στο σταυρό της κοντινής μας
εκκλησιάς.
Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες Ή για να σταυρωθείς.
(Μενέλαος Λουντέμης)
Το δωμάτιο - 1994
Ποίηση :Λένα Παπά
Μουσική :Xάρης Κατσιμίχας
Ακούω τα πέταλα,ακούω τα καρφιά.
Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά
Κι οι μέρες μου βελόνια.
* * * *
Παντού ακούονται καρφιά
Να καρφώνουν σταυρούς
Να καρφώνουν κρεμάλες.
* * * * *
Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι.
Καρφιά μού'στειλαν στα γενέθλια μου
αντίς για λουλούδια γιορτινά.
* * * *
Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου
αντίς για πούπουλα απαλά.
* * * *
Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου
Και στον τυραγνισμένο μου ύπνο.
Από άγρια σουβλερά καρφιά
κρέμονται κι οι μέρες μου
μέ σπάγγους από νερό.
* * * * *
Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν
κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας
Καθώς καί τους διαλεχτούς της.
Απ'αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ
τους μαύρους μου εφιάλτες.
* * * * *
Και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα
για να ξεκρεμάσω τους αθώους
Και να καρφώσω τους ληστές.
«Η διαρκής Ανάσταση αυτών που πολύ αγαπάνε...». (Κωστής Μοσκώφ)
Ζωγράφο ,Χρυσάνθη Τσίντζουρα ,για την
ευγενική παραχώρηση των έργων
της,στην ανάρτηση του μπλογκ
(Μ.Λαμπράκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου