ANYΠΑΡΞΙΑ
Σκεφτομαι. Από τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, σκεφτομαι. Σκεφτομαι παρα πολύ, εχω μια μανια με τις σκεψεις και τις αναλυσεις για τα παντα. Αποριες. Για τα παντα. Για τους ανθρωπους, για το συμπαν, ακομα και για μενα! Και το κακο είναι πως οι περισσοτερες απ`αυτές ξερω ότι δε λυνονται, παρα μονο όταν ερθει η ωρα τους να απαντηθουν –αν ερθει ποτε. Αλλα εγώ θελω να ξερω.
«Σκεφτομαι αρα υπαρχω»
Ποιος το ειχε πει; Απιστευτη μαλακια! Το σημαντικο δεν είναι να υπαρχεις, είναι να ζεις. Τι να το κανεις που υπαρχεις αν δε μπορεις να ζησεις; Όταν σκεφτεσαι… δε ζεις. Γι`αυτό σκεφτεσαι. Γι`αυτό εχεις αναγκη να μαθεις. Γιατι δε ζεις. Όταν ζεις, μαθαινεις αυτοματα. Δεν εχεις χρονο να σκεφτεις ουτε να απορησεις. …Ο Ντεκαρτ, ναι! Πιστευε ότι η αμφιβολια της σκεψης μας είναι η αποδειξη της υπαρξης μας. Cogito ergo sum… Διαφωνω καθετως! Ή μαλλον… δε διαφωνω, συμφωνω, διαφωνω στο ότι η υπαρξη είναι ζωη! Σκεψου το ετσι: όταν ένας ανθρωπος ζει, και είναι ευτυχισμενος με τη ζωη του, ή εστω ικανοποιημενος, τι τον νοιαζει πως λειτουργει το συμπαν; Όταν δεν εχεις τι να κανεις, φυσικα και θα σε απασχολησει και το συμπαν!
Ή και τα απλα πραγματα…
Εχεις σκεφτει ποσο πολυπλοκα μπορει να είναι τα απλα πραγματα; Απλα τα εχουμε συνηθισει. Τα κανουμε μηχανικα. Αν το καλοσκεφτεις, ένα ειδος ρομποτ ειμαστε κι εμεις. Σκεψου το νερο… Διψας. Θες να πιεις νερο. Πρεπει να σηκωθεις, να πας στο ψυγειο, να ανοιξεις το ψυγειο, να βγαλεις την κανατα, να ανοιξεις το ντουλαπι, να βγαλεις ποτηρι, να βαλεις το νερο από την κανατα στο ποτηρι, να πιεις, αν εξακολουθεις να διψας επαναλαμβανεις τη διαδικασια, αν όχι, βαζεις την κανατα στο ψυγειο, κλεινεις το ψυγειο, βαζεις το ποτηρι στο νεροχυτη, μετα πρεπει να πλυνεις το ποτηρι… Δηλαδη μιλαμε για μια τεραστια διαδικασια που γίνεται εν γνωσει μας αλλα και εν αγνοια μας, μονο και μονο για να πιεις νερο!
Αναρωτηθηκες ποτε γιατι οι ανθρωποι δε γελανε πια; Δε βλεπεις ανθρωπους να γελανε. Μονο τα παιδια γελανε. Τα μωρα. Μωρος σημαινει χαζος όμως. Αρα τι; Οποιος γελαει είναι χαζος; Αυτους που γελανε στην εποχη μας τους λεμε χαζοχαρουμενους. Εχουμε δικιο; Είναι ωραιο να γελαει κανεις. Αλλα χρειαζεται και μια αφορμη σιγουρα! Γιατι δε μπορουμε να βρουμε αφορμες πια; Εχουμε πνιγει. Η καταθλιψη είναι η αρρωστια της εποχης μας και μαστιζει ολες τις ηλικιες! Αν κατσεις να το καλοσκεφτεις, ποιες είναι οι επικινδυνες ηλικιες για καταθλιψη; Η εφηβεια, τα 30, η μεση ηλικια και τα γηρατεια! Ε δεν αφησαν και τιποτα! Κι εδώ που τα λεμε βεβαια, αν κοιταξεις γυρω σου, και μια χαρα να εισαι, λιγο μυαλο και συναισθηση αν εχεις, το μονο που σου μενει είναι να παθεις καταθλιψη!
Βεβαια οι ανθρωποι είναι απιστευτα εγωιστες! Ολοι. Κανενας δεν θα παθει ποτε καταθλιψη, ουτε για την παγκοσμια ειρηνη που μονο ειρηνη δεν είναι, ουτε για τις αρρωστιες, ουτε για τα τριτοκοσμικα παιδακια, ουτε καν για τον διπλανο τους! Ολοι παθαινουν καταθλιψη μονο για τους εαυτους τους! Και οι περισσοτεροι είναι και προνομιουχοι…
Ειχα δει μια ταινια, θυμαμαι… του Βιντερμπεργκ νομιζω, οπου οι ανθρωποι πεθαινουν ξαφνικα –από καρδια, επειδη δεν υπαρχει πια αγαπη στον κοσμο- και πεφτουν μες τη μεση του δρομου. Οι δρομοι είναι γεματοι πτωματα, και κανεις δε νοιαζεται, ολοι απλως τα προσπερνουν… Μαλλον εκει θα καταληξουμε μια μέρα. Αυτό, η ταινια δηλαδη, μεχρι ενός σημειου εχει ηδη αρχισει να συμβαινει.
Οι ανθρωποι εχουν σταματησει να αγαπανε. Να ερωτευονται ο ενας τον άλλο. Το`χεις προσεξει; Δεν υπαρχει η εννοια του ερωτα πια. Η πραγματικη. Υπαρχει ένα ζωωδες ενστικτο, που μαλλον εξυπηρετει μονο βιολογικες αναγκες και τη διαιωνιση του ειδους. Και καθομαι μετα εγώ και σκεφτομαι παλι… «Γιατι να το διαιωνησω το ειδος μου; είναι τοσο τελειο;» Το αντιθετο! Αλλα είναι αυτος ο κωλοεγωισμος παλι και το κομπλεξ των ανθρωπων που λενε «Μα να μην αφησω έναν απογονο; Να μη συνεχιστει το ονομα μου;» Μαλακιες!
Αν ειχα την επιλογη, δεν θα ηθελα να εχω γεννηθει. Τουλαχιστον όχι σ`αυτό τον κοσμο… Γιατι να φερω ένα παιδι σ`αυτόν τον κοσμο; Μονο μιζερια εχει. Εγώ τουλαχιστον αυτή βλεπω πανω απ`όλα. Κυριαρχει. Στους δρομους, στους ανθρωπους, στα κτιρια, στη ζωη μας την ιδια. Ακομη και την καλυτερη και πιο πλουσια ζωη να εχεις, παντα θα υπαρχει κατι που θα σε κανει μιζερο. Γιατι ετσι είναι αυτος ο κοσμος. Και δεν υπαρχει λόγος να συνεχιστει. Δεν αξιζει.
Τα παιδια στην αρχη είναι ευτυχισμενα –ή μαλλον …χαρουμενα. Επειδη δεν ξερουν. Είναι ωραιο να μην ξερεις. Όταν τα παιδια αρχιζουν να βλεπουν τον πραγματικο κοσμο (ενηλικιωση το λενε, αλλα μπορει να συμβει σε οποιαδηποτε ηλικια) σταματουν να χαιρονται. Σταματανε να ονειρευονται. Σταματανε να ελπιζουν. Γινονται κι εκεινα ρομποτακια –όπως ολοι οι αλλοι ενηλικες- που παλευουν να επιβιωσουν χωρις να ξερουν καν το γιατι και χωρις να τους αρεσει αυτό στο οποιο επιβιωνουν, μονο και μονο από ενστικτο.
Είναι πολύ δυσκολο το να ονειρευεσαι στην εποχη μας. Ποσους ανθρωπους ξερεις που ονειρευονται ακομη; …Να ονειρευονται πραγματικα εννοω, όχι να βλεπουν ονειρα στον υπνο τους! Ολοι θελουν να βγαλουν λεφτα, να πετυχουν! Λες και μονο αυτό υπαρχει… Α! Και μπολικη φιλοδοξια –ειδικα στην Ελλαδα, ολοι θελουν να γινουν Προεδροι! Προεδρος να`ναι, κι ότι να`ναι… Κι η Ενωση Σκουπιδιαρεων Ελλαδος προεδρο εχει! Το κακο είναι πως ο συγκεκριμενος σιγουρα είναι περηφανος που είναι προεδρος. Επανερχομαι.
…Αλλα στην τελικη να τα κανεις τι τα λεφτα; Μια μέρα θα πεθανεις. Ετσι κι αλλιως. Τα λεφτα δεν εσωσαν κανεναν, ποτε και από τιποτα. Και ξαφνικα βλεπεις ανθρωπους που καποτε ηταν επαναστατες, πιστευαν σε κατι, και τωρα εχουν γινει ολοι τους κατι γιαπηδες του κερατα… Κι αυτόι ρομποτακια. Εβγαλαν λεφτα όμως!
…Αλλα ακομα κι αν θες να πιστευεις σε κατι άλλο, ανωτερο, ουσιαστικο, κανεις δε σ`αφηνει. Ολοι σε βλεπουν με μισο ματι. Είναι ωραιο να μπορεις να πιστευεις ότι μπορει να υπαρχει κατι που εχει τη δυναμη ν`αλλαξει τον κοσμο. Γιατι δεν το βλεπουν όμως οι ανθρωποι; Γιατι όταν καποιος πιστευει στην Τεχνη, ή στην Αγαπη, ή στην Επιστημη, ή… δεν ξερω σε κατι!, ολοι τον αντιμετωπιζουν λες και είναι τρελος που πιστευει σ`αυτό και ασχολειται μ`αυτό. Γιατι κανεις δε συμμεριζεται τα ονειρα που μπορει να εχει καποιος άλλος;
Εχουν γινει κακοι πια οι ανθρωποι. Και υποχθονιοι, και ζηλοφθονες, και… κακοι πραγματικα! Ποτε δεν ημουν καχυποπτη μαζί τους. Δε μ`αρεσει να ειμαι καχυποπτη με τιποτα. Εκεινοι μ`αναγκασαν όμως. Από τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, οι ανθρωποι με απογοητευουν. Με τον ένα ή τον άλλο τροπο, άλλος λιγοτερο, άλλος περισσοτερο, αλλα με απογοητευουν. Συναντας ανθρωπους, προσπαθεις να τους συμπαθησεις, θελεις να τους συμπαθησεις, το εχεις αναγκη γιατι σ`εχει κουρασει η μοναξια, αλλα δεν υπαρχει ουτε ενας που να σου δωσει μια –εστω μια, τοση δα, μικρη αφορμη, να το κανεις! Κανεις!
…Και μετα, υπαρχουν τα προτυπα. Κάθε ανθρωπος εχει καποιους αλλους ανθρωπους ως προτυπα, αναλογα με τις αναφορες του και το τι θελει να κανει στη ζωη του –αν ελπιζει φυσικα πως θα κανει κατι, εκτος από το μια μέρα να την τελειωσει… Οι περισσοτεροι αυτό περιμενουν. Εκτος αν θελουν λεφτα ή αν είναι από τους λιγους που ονειρευονται ακομη. Τα προτυπα είναι πολύ ΠΟΛΥ επικινδυνο πραγμα. Και ξερεις γιατι; Γιατι παντα, καποτε γκρεμιζονται. Κι εσύ τι κανεις τοτε; Τι εχεις; Εχεις μεινει μετεωρος. Δεν ξερεις πια αν αυτό που πιστευεις εξακολουθει να υπαρχει ή εγινε όπως στην περιπτωση «κομμουνισμος». Μεχρι κι οι Ρωσοι τον ξεχασανε, η Παπαρηγα τον πιστευει… Τι να πει κανεις;
Θυμαμαι… υπηρχε καποιος, που μεχρι πριν λιγο καιρο, τον πιστευα πολύ. Ηταν ένα προτυπο. Ηταν …το Υπερτατο. Ηταν καποιος που εκτιμουσα και θαυμαζα –άλλο σπανιο χαρακτηριστικο των ημερων! …και ξαφνικα, μαθαινω, και βλεπω, και συνειδητοποιω ότι είναι ενας ανθρωπος τοσο μα τοσο μικρος. Ξεφτιλας πραγματικα. Όλα οσα πιστευα ότι ηταν, είναι το αντιθετο τελικα. Και συνειδητοποιω ότι δεν του αξιζε, ουτε η εκτιμηση, ουτε ο θαυμασμος, ουτε τιποτα. Και συνειδητοποιω ότι αυτό στο οποιο πιστευω εγώ, και αυτό που ειχε καταφερει να με πεισει ότι αντιπροσωπευε, μεσα του, δεν υφισταται. Εχει πεθανει. Είναι ανυπαρκτο. Κι εσύ τοτε… επειδη το προτυπο, εστω και υποσυνειδητα είναι παντα προτυπο, φοβασαι. Αμφιβαλλεις. Κι εγώ αυτό κανω. Ολοι μας. Μηπως οντως εχει πεθανει; Αλλα αν είναι ετσι …εγώ τοτε γιατι παλευω; Και για ποιον;
…Δεν ξερω.
Δεν ξερω αν ο Θεος ειχε αυτό στο μυαλο του, όταν εφτιαξε τον κοσμο. Αν τον εφτιαξε εκεινος φυσικα, είναι κι αυτό κατι για το οποιο αμφιβαλλω παρα πολύ! Αλλα… λενε μας εφτιαξε καθ`εικονα και ομοιωσιν… Δεν πιστευω στο Θεο. Αλλα ακομα κι αν υπαρχει ένα μικρο κομματι μεσα μου, που ισως θελει να πιστεψει, δεν πιστευει σ`αυτό! Δεν είναι ετσι το «καθ`εικονα και ομοιωσιν», αποκλειεται να είναι ετσι! Δεν είναι αυτος ο τελειος κοσμος που υποτιθεται ότι δημιουργησε ο καλος Θεουλης! Κι αν ο Θεος υπαρχει στ`αληθεια, και είναι εκεινος τοσο τελειος και δυνατος, γιατι δεν κανει κατι να μας βοηθησει αφου μας αγαπαει και ηθελε έναν τελειο κοσμο για μας; Γιατι μας αφηνει εδώ; Σ`αυτό; Παμε από το κακο στο χειροτερο, καταστρεφομαστε. Εμεις, τα δημιουργηματα του! Γιατι μας αφηνει; Αρα… δεν νοιαζεται. Ή δεν υπαρχει.
Βλεπεις; Όλα ματαια είναι. Τιποτα δεν υπαρχει εκτος από τη βεβαιοτητα του θανατου μας και την παραμονη σ`έναν εντελως ματαιο και ανουσιο κοσμο που καποιοι αλλοι εχουν προαποφασισει για μενα, για σενα, για ολους. Ανυπαρξια. Αυτή είναι η αληθεια. Τιποτα άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου