Παει πολυς καιρος από τοτε που εκανα μεγαλα ονειρα.
Τα πραγματα ηρθαν ετσι που μια μέρα αρχισα να τα φοβαμαι και σταματησα να ονειρευομαι. Ο Οσκαρ Γουαϊλντ ελεγε πως στη ζωη υπαρχουν δυο ειδη τραγωδιας. Η πρωτη είναι να μην πραγματοποιησεις τα ονειρα σου. Και η δευτερη να τα πραγματοποιησεις. Πιστευω πως ειχε απολυτο δικιο. Δεν καταφερα ποτε να πραγματοποιησω κανενα μου ονειρο, καποια όμως τα πλησιασα οσο μπορουσα. Ετσι εμαθα πως καποια πραγματα είναι καλυτερο να μενουν απλησιαστα. Και τοτε σταματησα να κανω ονειρα. Αρχισα να τα φοβαμαι. Γυριζουν πισω και σ`εκδικουνται.
Παει πολυς καιρος από τοτε που εκανα μεγαλα ονειρα.
Και για ένα διαστημα δεν εκανα καθολου. Ξεχασα κάθε θελω, κάθε αναγκη και κάθε φιλοδοξια. Αφηνα τις μερες να περνανε, η μια μετα την άλλη, ολες ιδιες, και τον χρονο να κυλαει βασανιστικος και αμετακλητος. Ειπα πως τα ονειρα ηταν για τους ρομαντικους. Η ανια εγινε ρουτινα, και συντομα αρχισα να επιζητω όλα οσα απεχθανομουν, μονο και μονο για να νιωσω φυσιολογικη. Να μπω σε μια συμβαση, όπως ολος ο κοσμος γυρω μου. Σε ποιον ανθρωπο λειπουν οι συμβασεις; Η μαμα μου παντα ελεγε πως αυτό που ψαχνεις θα ερθει από εκει που δεν το περιμενεις. Και μονο όταν σταματησεις να το περιμενεις. Κι αυτή ειχε δικιο, σαν τον Οσκαρ Γουαϊλντ κι η μαμα!
Μαζί με τα ονειρα μου τελειωσε κι η ελπιδα.
Κι εκει, στην ακρη της μοναξιας και της απελπισιας, σε γνωρισα. Από την αρχη. Γιατι σε ηξερα τελικα, χωρις να σε γνωριζω όμως… Δεν ηταν ευκολο ουτε ανωδυνο. Ηταν η πραγματικοτητα όμως. Κοντεψα να χασω κατι που δεν ηξερα καν ότι εχω, και μονο τοτε το καταλαβα. Η ελπιδα υπαρχει ακομη. Το ιδιο και τα ονειρα. Αρκει να μην φοβαται κανεις. Δεν είναι αναγκη να είναι μεγαλα, ουτε πραγματοποιησημα, ετσι κι αλλιως, συμφωνα με τον φιλο Οσκαρ, το παιχνιδι είναι χαμενο, είναι ενας τροπος όμως να συνεχισεις.
Ξαναβρηκα τα χαμενα μου ονειρα μαζί σου.
Κι ολο αυτό χωρις να σε περιμενω. Ποτε δεν σε περιμενα, μονο τωρα, που ξερω τι μου χαρισες… Πηγα να σε χασω και μονο τοτε συνειδητοποιησα το ποσο θα μου ελειπες. Ναι… εσύ, που δεν σε περιμενα ποτε, και που σε εβλεπα χωρις να σε κοιταζω. Πιανω τον εαυτο μου να νιωθει πραγματα που ειχε ξεχασει ότι υπηρχαν. Ο ερωτας, η λαχταρα, η αναμονη, η χαρα, το χαμογελο που δεν λεει να φυγει από τα χειλη χωρις να εχει κανεναν ιδιαιτερο λογο υπαρξης εκει!, απλα καθιερωνεται μαζί με τη σκεψη σου στο μυαλο μου… Και μαζί μ`αυτά, επιστρεφει σιγα σιγα και η ελπιδα. Και μαζί με την ελπιδα τα ονειρα. Δεν φοβαμαι πια. Βρηκα εσενα. Και αλλα πολλα…
Η ζωη και ο θανατος είναι δυο εννοιες τοσο αντιθετες, κι όμως αρρηκτα συνδεδεμενες. Αναμεσα τους μια πολύ λεπτη διαχωριστικη γραμμη και μια ισορροπια τοσο ευαισθητη… Μπορουσες να πεθανεις εκει μεσα. Η ειδηση του θανατου σου θα μ`επιανε απροετοιμαστη, και πολύ γρηγορα θα μισουσα το συμπαν, τον Θεο, τη ζωη, θα απογοητευομουν ξανα κι αυτή τη φορα χωρις να εχω κανει καμια συναισθηματικη επενδυση και όλα θα ηταν πολύ δυσκολα. Θα ηταν άλλη μια επιβεβαιωση πως η ζωη δεν εχει καμια ομορφια. Όμως όχι. Δεν πεθανες. Απλα μου ανοιξες τα ματια. Προσπαθησα τοσο πολύ να μην σ`ερωτευτω. Όμως ηταν ματαιο. Και οποια κι αν είναι η καταληξη θα ξερω ότι ξυπνησες μεσα μου την ελπιδα. Μια ελπιδα που κοιμοταν τοσο βαθια που μονο ενας μεγαλος κινδυνος μπορουσε να την ξυπνησει. Αν δεν αντιμετωπιζες τον θανατο, δεν θα μου γνωριζες ξανα τη ζωη.
Ξαναζω. Χωρις εσενα, αλλα εξαιτιας σου.
Θυμαμαι τοτε που σε πρωτογνωρισα. Το πώς δεν σου εδωσα καμια σημασια, γιατι δεν ηξερα, γιατι δεν ονειρευομουν τιποτα, γιατι δεν ηλπιζα, γιατι εμοιαζες ενας ανθρωπος σαν ολους τους αλλους… Αρχισαμε να μιλαμε, σου μιλουσα από υποχρεωση στην αρχη. Μετα σε συμπαθησα, αλλα αυτό ηταν ολο. Κανενα ενδιαφερον. Εσύ όμως, που τελικα δεν εισαι σαν ολους τους αλλους, καταφερες να με εντυπωσιασεις. Προκαλεσες το ενδιαφερον… Αρχισα να το σκεφτομαι, ειπα «γιατι όχι;». Αυτό. Μονο. Γιατι όχι; Μεχρι που ένα βραδυ ηρθες στα ονειρα μου. Ένα ονειρο περιεργο. Ξυπνησα τρομαγμενη. Γιατι το ειχα δει αυτό; Την επομενη μέρα σε συναντησα κι ησουν μια χαρα. Το ξεχασα. Μετα καναμε καιρο να ειδωθουμε. Μονο όταν σε ξαναειδα εμαθα τι εγινε και τι σημαινε το ονειρο που ειχα δει. Μου μιλουσες και παγωσα, ενιωθα τα ποδια μου να κοβονται, δεν ηξερα τι να σου πω. Η νυχτα που ακολουθησε ηταν από τις πιο δυσκολες της ζωης μου. Δεν ηθελα να μιλησω σε κανεναν. Δεν μπόρεσα να φαω, να κοιμηθω, η μανα μου ρωταγε τι συνεβη… Τι να της πω; Δεν ηξερα τι να της πω. Ημουν κατατρομαγμενη και τρισευτυχισμενη ταυτοχρονα! Την επομενη μέρα της ειπα τι εγινε. Απλη παραθεση των γεγονοτων, χωρις ιχνος συναισθηματος, αυτό που ενιωθα ξαφνικα δεν μπορουσα να το εξηγησω. Είναι κατι πανω από μενα. Κατι που ειχα ξεχασει. Το καταλαβε βεβαια, αυτος είναι ο ρολος της αλλωστε, αλλα ηταν κατι που για μενα επρεπε να μεινει ανομολογητο.
Τωρα ξερω.
Ξερω τι νιωθω, τι αισθανομαι, τι ελπιζω, τι ονειρευομαι και τι περιμενω. Ισως βεβαια να κανω λαθος όμως με εκανες να μαθω ότι ακομα και στην πιο μεγαλη απελπισια, υπαρχει ένα τελος. Κι ενας ανθρωπος που περιμενει καπου παρακατω και σε αναγκαζει με τον τροπο του να διαγραψεις όλα οσα σ`εχουν πληγωσει στο παρελθον. Δεν πιστευα στον ερωτα πια όταν σε συναντησα. Δεν ηθελα να ξαναερωτευτω και δεν πιστευα ότι θα το παθαινα ξανα. Να όμως που το ειχα ηδη παθει. Και μαλιστα ακριβως εκει που δεν το περιμενα, όπως ελεγε η μαμα… Απλα δεν αφηνα τον εαυτο μου να το δει. Από αμυνα.
Τωρα ξερω.
Μαζί σου εμαθα ότι δεν χρειαζονται αμυνες στη ζωη. Ότι ο πονος είναι ένα κομματι της, κατι που πρεπει να βιωσουμε για να γινουμε πιο δυνατοι και πιο ωριμοι. Και εμαθα ότι ακομη κι αν ξαναπονεσω, σε λιγο καιρο θα περασει…
Και μαζί σου ξαναβρηκα την πιστη μου. Στους ανθρωπους. Μονο όταν αφησα τον εαυτο μου να αποδεχθει αυτό που ενιωσε, αρχισα να σε γνωριζω. Τωρα σε βλεπω. Στ`αληθεια. Και βλεπω έναν ανθρωπο που επρεπε να ειχα προσεξει πολύ νωριτερα. Κι έναν ανθρωπο που ισως να αποτελει την μοναδικη ζωσα αποδειξη ότι …όχι, δεν εχουν όλα τα γουρουνια την ιδια μουρη!
Ισως να ειμαι απλα πολύ ερωτευμενη. Αλλα μ`αρεσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου