ΑΣΠΡΟ

ΑΣΠΡΟ

Ενας αντρας να με κοιταζει σκεφτικος, κανοντας κυκλακια με το τσιγαρο του στο μισοσκοταδο… ετσι ξεκινησαν όλα. Μαζί του ενιωθα μοναδικη. Αυτό ηταν ο ερωτας, να χανομαι στην αγκαλια του. Παντρευτηκαμε γρηγορα. Ηταν ενας γαμος παραμυθενιος, σαν χορος διπλα στη θαλασσα. Κι εγώ με μια κοκκινη τουαλετα. Πολύ θα ηθελα να μπορω να φοραω ακομη κοκκινες τουαλετες, το ασπρο δεν μ`αρεσει…
Το ταξιδι του μελιτος ηταν μια κρουαζιερα. Στον Ειρηνικο, εκει εμεινα εγκυος. Ολη η ζωη μου τελικα σαν παραμυθι ηταν. Τιποτα δεν μου ελειψε ποτε. Εκτος απ`το παιδι μου. Δεν συγχωρησε ποτε τον εαυτο του που κρατουσε το τιμονι εκεινο το βραδυ… Τρεις μηνες μετα αυτοκτονησε. Κι από τοτε τους εχασα και τους δυο. Σαν κατι να εσπασε μεσα μου τοτε. Αδειασα. Τα ματια μου δεν στεγνωσαν ποτε ξανα. Μια γυναικα που θυμαται, αυτό ειμαι… Στο μυαλο μου μονο στιχακια, εικονες από τον χορο στη θαλασσα, κελαηδισματα από τα παπαγαλακια που λατρευε ο μικρος… Ολη η ζωη μου μια αναμνηση. Και μετα ενεσεις. Από τοτε φοραω ασπρα.

Αναρτήθηκε από Mariart στις 7:15 π.μ.