Σκαρφάλωσε τρυφερά στο κορμί μας...

Σκαρφάλωσε τρυφερά στο κορμί μας...

Είχε καρφωθεί το φεγγάρι...
σπάζοντας το γρανιτένιο μαύρο...
κρυφοκοιτούσε αν ρουφούσαμε το φως...
δαχτυλίδι κυλούσε στα κορμιά μας...
υγρά τα κύτταρα...
νωπές οι αισθήσεις...
κυλούσαν...
μεταμορφώνοντας τους παλμούς...
σε ψιθυριστές μελωδίες...
ταξιδεύοντας τα χείλη στον ουρανό...
γαλάζιες αποχρώσεις οι γεύσεις...
βογκούσαν οι ανάσες...
παρα-σύροντας τις ψυχές μας...
στο μεταξένιο πέπλο του έρωτα...

Ξεχνούσα-με τις στεγνές ζωές πίσω μας...

αποβάλλαμε τα σπασμένα κατάρτια...

σε δυο σπηλιές που εγκαταλείψαμε...

θρυμματίζοντας τ' ατσάλινα κάγκελα τους...

αγκαλιάζαμε λαίμαργα τον αγέρα...

τα χέρια έπαιζαν μ' αργές κινήσεις...

στην προβλήτα ενός δικού μας παιδότοπου...

χωρίς κλάματα...

χωρίς δάκρυα...

περιστρεφόμαστε στο θρόνο ενός χαμόγελου...

υπνωτιζόμαστε...

 ενσωματώνοντας το βλέμμα μας σαν μικρά παιδιά...

ρουφούσαμε ακέραιες τις ζωές μας μέσα μας...

ξεχνώντας τον χρόνο τις επι-στροφής...

ατενίζοντας στις ανάσες μας τις στιγμές...

τις δικές μας στιγμές...

Κράτησε με Αγάπη...

στις παρθένες σου Άλπεις...

ανάστησε τους ηφαιστειογενείς οργασμούς μας...

στο κέντρο της ηδονής σου...

ντύσε τα σπλάχνα μας με τον έρωτα...

κράτησε στην κύτη των πηγών σου το μυστικό μας...

μην σταματάς να πλέκεις...

το παραμύθι μας...

ακρωτηρίασε το τέλος του...

ζωγράφισε με νυστέρι στην καρδιά μας...

ανεξίτηλα χρώματα του πόθου...

κάλπασε στην μνήμη το αστείρευτο πάθος...

μην σταματάς την γέννεση...

μην κόψεις ποτέ τον ομφάλιο λώρο απ' το όνειρο...

σκαρφάλωσε τρυφερά στο κορμί μας...

κέντησε με ατσάλινα γράμματα...

χωρίς αναθυμιάσεις...

τον αθάνατο έρωτα...

στο φτερούγισμα της Ψυχής μας...

κράτησε τον επίλογο σαν φυλαχτό...

μην μας αρνηθείς...

Ζωή μου...

~~~

Στέλιος Κ.

Από horseman @ Τρίτη, 6 Οκτωβρίου 200