Το δάσος των Σκουριών
13/07/2013
Δύο μικροί ορεινοί όγκοι στα
ανατολικά της Χαλκιδικής, ο Κάκαβος και το Στρατονικό όρος, διαφυλάσσουν
μια μοναδική βιοποικιλότητα και χαρακτηρίζονται από πολλούς οικοτόπους,
φιλοξενώντας ένα από τα ομορφότερα μεικτά πλατύφυλλα δάση της Ελλάδας,
χαράδρες και ποτάμια με καταρράκτες. Το υψόμετρο δεν ξεπερνά τα 850
μέτρα και τα δύο βουνά αποτελούν στην ουσία έναν δαιδαλώδες σχηματισμό
από δεκάδες λόφους, μέσα στους οποίους ζούνε σπάνια, απειλούμενα είδη.
Η περιοχή χαρακτηρίζεται από την παρουσία 33 σημαντικών φυτών, πάνω από 70 είδη πουλιών, περίπου 20 είδη ερπετών, μεταξύ των οποίων σαλαμάνδρες και ποταμοχελώνες. Στα δάση ζούνε, ακόμα, λύκοι, αγριόγατοι και ζαρκάδια, αλλά και τα πολύ σπάνια τσακάλια που έχουν εξαφανιστεί από πολλούς τόπους της χώρας.
Ο Κάκαβος και το Στρατονικό, μαζί με όλη τη σπάνια βιοποικιλότητά τους, σήμερα βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Η ενδεχόμενη εξόρυξη μεταλλευμάτων σε ευρεία κλίμακα, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει τη φυσιογνωμία της περιοχής. Η συγκεκριμένη διαμάχη αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στη χώρα μας, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση λαμβάνει πρωτίστως υπόψη το βραχυπρόθεσμο οικονομικό όφελος και λιγότερο τις επιπτώσεις στη φύση και στις τοπικές κοινωνίες, δημιουργώντας συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων για το ποιο θα πρέπει να είναι το μέλλον της περιοχής. Η ίδια η φύση θέτει το δίλημμα για το ποιο είναι το όριο που οι άνθρωποι πρέπει να την εκμεταλλεύονται.
Η φύση δεν ανήκει σε κανέναν, ανήκει σε όλους!
Η περιοχή χαρακτηρίζεται από την παρουσία 33 σημαντικών φυτών, πάνω από 70 είδη πουλιών, περίπου 20 είδη ερπετών, μεταξύ των οποίων σαλαμάνδρες και ποταμοχελώνες. Στα δάση ζούνε, ακόμα, λύκοι, αγριόγατοι και ζαρκάδια, αλλά και τα πολύ σπάνια τσακάλια που έχουν εξαφανιστεί από πολλούς τόπους της χώρας.
Ο Κάκαβος και το Στρατονικό, μαζί με όλη τη σπάνια βιοποικιλότητά τους, σήμερα βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Η ενδεχόμενη εξόρυξη μεταλλευμάτων σε ευρεία κλίμακα, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει τη φυσιογνωμία της περιοχής. Η συγκεκριμένη διαμάχη αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στη χώρα μας, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση λαμβάνει πρωτίστως υπόψη το βραχυπρόθεσμο οικονομικό όφελος και λιγότερο τις επιπτώσεις στη φύση και στις τοπικές κοινωνίες, δημιουργώντας συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων για το ποιο θα πρέπει να είναι το μέλλον της περιοχής. Η ίδια η φύση θέτει το δίλημμα για το ποιο είναι το όριο που οι άνθρωποι πρέπει να την εκμεταλλεύονται.
Η φύση δεν ανήκει σε κανέναν, ανήκει σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου