γύρεψε το φως της αστραπής & αλλα ποιηματα

γύρεψε το φως της αστραπής ΑΦΙΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΕΣ  ΑΓΑΠΕΣ !!!!

Πίσω απ’ τα σφαλιστά βλέφαρα

γύρεψε το φως της αστραπής

τραγούδι των μπουμπουνητών,

γύρεψε τα πάντα και τίποτα.

Κι άξαφνα θόλωσε ο ουρανός

βροχή δαρμένη απ’ τον άνεμο

τρελό, στριφογύρισε κατακλυσμό

στο πιο τρελό όνειρο.

Κύμα ντροπής την αναταράζει

κρατώντας τα χέρια ανοιχτά

γύρεψε τη μορφή.

Κορμί σύγκορμο

χείλη που σπαρταρούν,

ο έρωτας του άπρεπου και παντοδύναμου

σκορπίστηκε στο σύμπαν.

Χυμένη με τα στοιχειά

τρέχει να πιάσει τη βροχή

της φωτεινής χαράς που ένοιωσε.

Μες στη βουή εσύ,

η άγνωστη αστραπή

πέρα, λίγο πριν

οι στάλες με αγγίξουν όλες μαζί

τίποτα πια, δεν μαντεύεις;

Κοίτα με, αντέχω!

Σε μύρια φωτερά παιχνίδια στο νερό,

μου δίνουν αλλοτινή χαρά

λάμπει η  ψυχή μου,

στα νοτισμένα χώματα

κάτω από το λιγοστό φως του ουρανού

γοργή η ανάσα μου πετάει μακριά

ατίθαση ονειρεύεται,

λικνίζεται πρωτόγνωρα και παραδίνεται

στη νεροποντή, το πιο τρελό όνειρο.

tuki

6 Δεκεμβρίου 2012

μάτια μελένια

Στα χείλη σου

σβήνω και γεννιέμαι  

«μάτια μελένια»

σειρήνες της καρδιάς μου

Καληνύχτα..

tuki 

27 Νοεμβρίου 2012

σ’ ένα χορό

Έμπαινε λίγο φως απ’ το παράθυρο

υγρασία θόλωσε τα τζάμια

ψηλά κοιτούσα τ’ άστρα του γαλαξία

κράταγα το κομπολόι κι έριχνα τη χάντρα.

Αγάπη και χάντρα,  χάντρα και φόβος,

γέμισα το ποτήρι κρασί,

σ’ άλλη ζωή, σ’ άλλη διάσταση

την πορφυρή στο χρόνο,

με σημαδιακή σελήνη και οβάλ σχήματα,

έδινα τελεσίγραφο στη γουλιά

δεν ζητιάνευα τίποτα.

Η καρδιά μες το άσπρο κορμάκι μου

φορούσε τις εσπαντρίγιες

μια γουλιά κι έκανα βήματα

ένας χορός όλο μελωδία

χόρευα σαν κύκνος..

Άνοιγα τα φτερά κι αυτοσχεδίαζα

απανωτά ψαλίδια και ξανά πιρουέτα

στροφές στον αέρα και ξανά..

μοίραζα κρασί στα χείλη σου.

Ύστερα ράγισε η σιωπή

κακό σημάδι,

έσφιξα τη χάντρα στη χούφτα μου

ήμουν εγώ;

Ένας σαδιστής εφιάλτης με τυραννούσε,

το κορμί μου σε ήθελε απεγνωσμένα

και δεν έπρεπε..

κι έτρεχα.. έτρεχα..

να κρυφτώ πίσω απ’ τα σχήματα.

tuki

14 Νοεμβρίου 2012

χάρτινη βαρκούλα

Ανακατευόταν η χαρά

με κείνης της έννοιας

χάρτινη βαρκούλα στα νερά..

Θέλω να ‘ρθεις εδώ

σε νιώθει η καρδιά μου

τι θ’ απογίνω, αν πάθεις κάτι;

ευχή μου να ζωγραφίσω φτερά

χάρη σε σένα κάνω όνειρα,

ευχή μου στο πρώτο μωβ του ουρανού

τα χείλη σου να φιλήσω.

Σαν να ήταν χθες

λουλούδι του έρωτα,

ασήκωτο το μυστικό μας

το πιστεύω για αλήθεια.

Μετράω το χρόνο,

άραγε πίσω στη σκέψη σου

λίγος χώρος έμεινε για μένα;

Τόπο, όσο μια αγκαλιά.

Θέλω να φανώ δυνατή

αλλά.. η καρδιά δεν ελέγχεται,

λαχταρά, να κάνει σκίτσο να το φυλάξει

με τη μορφή σου στο πορτοφόλι,

να το κουβαλά..

Περνάει η νύχτα, θα ‘ρθεις;

δεν μιλήσαμε κι ανησυχώ

χάρτινη βαρκούλα για το ταξίδι μας

τα χρώματα σκόρπισαν,

πόσο μου λείπεις, πότε θα σε δω..

tuki

9 Νοεμβρίου 2012

μέχρι να φτάσω ουρανό...

Πίσω από τις λέξεις νιώθω πυρετό

ήλιε μου σαν ονειρεύομαι, τα κρυφά της ψυχής μου

κι είναι σαν να μην ορίζω το κορμί

κι όσο σωπαίνω, μια φλέβα πετιέται απ’ το χέρι μου.

Ανεμίζουν οι μικρές τρίχες κι άλλο δε με βαστά η γη

που πάνω της φορτωμένο το μυρμηγκάκι ανεβαίνει ανηφοριές.

Δακρύζω στα ροζιασμένα χέρια, τα δουλεμένα απ’ τη γη

τ’ ακολουθώ απ’ τη αυγή, να τα χωρέσω στο νου  

μοιρασιά ίση να κάνω, τις ώρες, τις μπουκιές με θέληση

συν στόχους, να σημαδέψω ευχές στα λόγια του πατέρα μου.

Στάζω αγάπη, ναι!  για αυτά που είναι μηδαμινά για πολλούς

που μιλούν σαν το Ευαγγέλιο κι είναι σαν να ‘χω

αντίκρυ μου την Παναγιά αμίλητη να μου χαμογελά

και ο τόπος μοσχοβολά ελπίδα!

«καλά τα γράμματα αλλά όταν τα μάθεις

τον κόσμο να βοηθάς κι όχι να γεμίζεις τσέπες..,

τότε αξίζει να είσαι γραμματιζούμενος.., αλλιώς

είν’ ορφανά τα γράμματα..»

Ένα βράδυ, παιδάκι ήμουν ακόμη γύρω στα πέντε

όταν άρχισε να μου μιλά κοντά στον μπουχαρί

θυμάμαι.., έτσι μου μιλούσε πάντα, μ’ αυτόν τον τρόπο

και με μάλωνε «μη ξεχάσω να παραμείνω άνθρωπος..»

Η ανθρωπιά έλεγε φτιάχνει παιδιά, λυγίζει εχθρούς

κι ο τόπος φτάνει για άλλους, φτάνει το ένα χέρι τον άλλον να βαστά.

Τι είμαστε μεις; δες  τη φύση να μάθεις, να μάθεις να σέβεσαι

πολύχρωμη όλα μας τα δίνει..

Εκείνοι πια δεν ζούνε

μα οι πέτρες που έβαλαν για σύνορα υπάρχουν

είναι όμορφες, γερές δεν πέφτουν.

Κάθε χρόνος που περνάει, πιο όμορφες γίνονται

κι όταν ο αγέρας περνάει ανάμεσά τους ακούγεται μουσική

κι απάγκιες στέκονται για τα πουλιά.

Η κάθε ταλαιπώρια μοιάζει μικρή, ψηλώνω

μπροστά στο όνειρο Πατέρα κι αν δεν το φτάνω ακόμη

σηκώνομαι στις μύτες, αέρινο μου στέλνει χαμόγελα,

σκαλώνω όλο και πιο ψηλά, μέχρι να φτάσω ουρανό...

tuki

8 Νοεμβρίου 2012

Είσαι μαζί μου;

Μερικές φορές κρύβομαι,

κρύβομαι κι από σένα.

Φορώ ένα παλιό φουστάνι, σχισμένο δίχως κέντημα

να σταθείς σ’ αυτό κι όχι στην ψυχή μου

είναι που θέλω να μη φοβηθείς, το μέσα μου.

Μερικές φορές δεν υπάρχουν λόγια,

μόνο σιωπές που μιλάει το βλέμμα.

Καθάριο μαντεύει τον καιρό,

τρέμουν τα χείλη, εισπνέει μια ανάσα

και λίγο λίγο βγάζει τον αέρα.

Κι ύστερα εκεί ψηλά, ελαφρότερη σαν πούπουλο

γεμίζω απ’ όσα στη γη είναι απαγορευμένα,

σαν στάλα διάφανη κυλώ σ’ ένα φύλλο μέχρι τον ανθό,

το χτυποκάρδι ακούγεται κι όλο αφήνομαι.

Είσαι μαζί μου;

Ζητώ τ’ αδύνατο..

αντίκρυ θα μπορούσα να ζήσω

έχει τόση ομορφιά που γέρνει ο πόνος

όμως ακόμη δεν είμαι άξια

να την κάνω κτήμα μου

να πορευτώ κι όλο μου λείπει..

Είσαι μαζί μου, ρωτώ ξανά;

κάθε σπόνδυλος ξεχνιέται και ισιώνει

και το φουστάνι, καινούργιο φαίνεται απ’ το φως.

Θέ μου, πως φουντώνει η ψυχή,

πως ψιθυρίζει και πως μετρά,

τη λάμψη απ’ το σκοτάδι.

Αρχοντιά το τέμπλο, τίποτα δεν θα πω,

ακόμη μαθαίνω.

Γιατρός της ψυχής μου

κι όπου ομορφιά, είναι από σένα.

tuki

29 Σεπτεμβρίου 2012

σαν σκόνη..

Ένα υπόκωφο σύρσιμο

σκόνη

θόλωσε το βλέμμα.

Ο ένας μου εαυτός χάθηκε,

τίποτα δεν διαρκεί αιώνια.

Μη μου ζητάς

να σπάσω τις αλυσίδες.

Ένας ούριος άνεμος

έκανε σκόνη τη νιότη

γλίστρησε στη γη,

φίλιωσαν οι λέξεις.

Ευάλωτη

όσο κι αν είναι η ψυχή

φίλη δεν είναι κανενός

μόνο διψά για αγάπη.

Αγιάτρευτος καημός

είναι η ζωή

δίχως αγάπη

κι αιώνια σκλάβος

είναι αυτός, που δεν την έχει.

Χώμα το κορμί

χωρίς τα χρώματα

χωρίς τη μυρωδιά του ρόδου,

έλα..

στον απέραντο ουρανό

να ταξιδέψουμε σαν σκόνη..

tuki

25 Σεπτεμβρίου 2012

Γιέ της γης

Γιέ της γης

μη με κρατάς αιχμάλωτη

φανερώσου κι αποκρίσου

την αγωνία μου να τιθασεύσω

άλλο δεν αντέχω,

να μη σε ξέρω

να μην αναπνέω αέρα.

Σταμάτησε η καρδιά μου

αφύλαχτη να πολεμήσω το δαίμονα του φόβου

γλυκό φάρμακο της ελπίδας

ή ναρκωτικό της απελπισίας;

Πολλά τα σημάδια, φοβάμαι..

πώς να ξεδιαλύνω τα δικά σου

ώρες περιπλανιέμαι στο απέραντο κενό

να βρω μια σανίδα σωτηρίας

ένα αμόλυντο μέρος,

εκεί θα κατέφευγα μαζί σου.

Κοιμάμαι, ξυπνάω,

κι εύχομαι να βρω μια κόγχη

στην άκρη της σφαίρας,

κρεμασμένη στην χορδή της καρδιάς μου

που με οδηγεί στο μισοσκόταδο

κουδουνίζουν τ’ αυτιά μου, στην ανάσα μου

βεβαιώνομαι πως είμαι ακόμη ζωντανή.

Αθέατη

απαρατήρητη

μη με παρεξηγείς, αλλά..

χωρίς  μία λέξη αγάπης

να σταματήσει η αιμορραγία της φοβισμένης μου ψυχής

σβήνουν τα φώτα της φαντασίας μου.

tuki

24 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Ουρανός μου

Ο Ουρανός μου άφωτος

γκρίζος προβάλλει

γλυκές φωνές, τιτιβίσματα ακούγονται

μια γλυκιά θύμηση η μελωδία της καρδιάς μου

στ’ απέραντα μονοπάτια του.

Λάμπει ο γαλαξίας όλο ζωή

θέαμα αντάξιο στα μάτια των αγγέλων

πολύτιμο φως,

ένας καθρέπτης να παρηγορεί, να αναζωογονεί

στα χρώματα του μπλε, σαγηνευτικά,

προκλητικά στην απεραντοσύνη,

τα σύννεφα ν’ αλλάζουν σχέδια

να σκεπάζουν το χώμα

το φως σου.. Θε μου δεν φυλακίζεται

η ύπαρξή του

κι εγώ μια μικρή κουκίδα μαζί του

σαν το δεντρί να στέκομαι

να ξεδιψάσω από την πηγή με το αθάνατο νερό

σαν ρίζα στο χώμα,

μορφή να τρέχω στο χρόνο

στις παγωμένες κορυφές σου

μέσα από τις κοιλάδες

στο ασημί, το πορτοκαλί, το σούρουπο, την αυγή

στο αχνό κίτρινο της νύχτας,

σαν ένα αστέρι της πηγής

σαν καταρράχτης

χύνομαι στα πέτρινα τα βράχια.

Κρύβομαι αλλάζω χρώμα

ξανά φως, ο πλούτος μου όλος

κοιτάζω με λαχτάρα

γονατίζω και προσκυνώ

το χρυσό σκήπτρο του ουρανού

σκέψη και φαντασίωση μου.

μεθώ..

ανάσες,

πόσες ανάσες

αγγίζω ζωή, παίρνω ζωή

ταξιδεύω μέσα από σένα Ουρανέ μου..

Ο ήλιος μεσουρανεί

το μισοφέγγαρο φάνηκε,

συγκινημένη εγώ με την ματωμένη μου καρδιά

ανέβηκα ψηλά να κλείσω τις πληγές μου

και βουτώντας στις αποχρώσεις της ίριδας

υποκλίθηκα μπροστά σου

η θλίψη μου έγινε τροφή

το χέρι μου τρέμει κι εγώ προβάλω

όσο παράξενο κι αν ακουστεί

τον ουρανό που έγινε δικός μου.

tuki

23 Σεπτεμβρίου 2012

αν.. αν..

Νυσταγμένη άνοιξα τον υπολογιστή

χωρίς να το θέλεις, έγινες καθημερινή μου συνήθεια.

Γράφω διαβάζω κι ονειρεύομαι.

Το όνειρο με οδηγεί κοντά σου.

Άθελά μου.

Κάθε λέξη σου γιορτή στα σωθικά μου

που ξυπνά τις ναρκωμένες μου αισθήσεις

σαν ασημοκλωστή η ελπίδα

βαστά το όνειρο..

κι ύστερα ένα κουκούλι εκκολαπτόμενο

οι σκέψεις,, αυτές που δεν τολμώ να ονειρευτώ

..με ψάχνεις..

Ποιο σχήμα να δώσω στο όνειρο

μήπως πάλι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα

σαν μία φάρσα σαν αυτή που χρόνια πλήρωσα..

μα η καρδιά μου χτυπά

η μοναξιά μ’ έχει αγκαλιάσει

σαν θλιμμένη νεράιδα θα ακολουθήσω το καρδιοχτύπι μου,

αυτό κοντά σου να με οδηγήσει

σημάδια θα μετρώ..

μέσα απ’ τη στάχτη

μέσα απ’ τη σκόνη

θα ξαναγεννηθώ

να ενώσω τους κρίκους

παρελθόν και μέλλον

τα όνειρα ν’ ανταμώσουν στον ουρανό..

Στην πραγματική ζωή

λέω πως η αγάπη όλα τα μπορεί

αν.. μιλήσεις στην καρδιά μου

αν.. μ’ αγγίξουν τα όνειρά σου

αν.. η ζωή σου γινόταν ζωή μου

θα χανόμουν στον οίστρο ενός χορού

αν.. αν..

θα σου έλεγα ναι!

tuki

19 Σεπτεμβρίου 2012

Στις τσαλακωμένες σελίδες ενός παραμυθού.

Χαμένη εγώ, χαμένος κι εσύ.

Σταμάτησα σε ένα σταθμό

σταμάτησες κι εσύ,

σημάδια ήττας έβλεπα

σκούρα καφέ η πίκρα

ήξερα κι ήξερες..

Μ’ έβλεπες να βουλιάζω στη λάσπη

πως ξύπναγα, παραπατούσα σαν μεθυσμένη

η θλίψη φώναζε στα μάτια μου

έφτιαχνε κύκλους σαν τo φεγγάρι

κι ο ήλιος υποκρινόταν στην ομορφιά μου

όταν τρύπωνε απ’ το πατζούρι.

Τότε, μου πέταξες το σκοινί για να πιαστώ

να παραδοθώ σε σένα.

Και τι δεν σου φανέρωσα,

δυο λάμψεις γίναμε

μάτια ορθάνοιχτα ως το ξημέρωμα,

οι ψυχές μας ενώθηκαν

ενάντια στη λογική.

Τσιγάρο αναμμένο

δάγκωνα την παλάμη κι ύστερα

μια κόκκινη γραμμή, ως το στόμα ο καπνός

θύμιζε τρομαγμένο πουλί.

Κάθε ταξίδι και μια έκπληξη

στην κουρασμένη μνήμη

κανάκευα το κορμί.

Μάζευα ζεστασιά, τρυφερότητα

χωρίς ίχνος βιασύνης

έδενα τις ψυχές μας

στις τσαλακωμένες σελίδες ενός παραμυθιού.

tuki

15 Σεπτεμβρίου 2012

σαν μπαλάντα

Σαν κάτι να με παρακινούσε ν’ αφήσω τις δουλειές, Σαββάτο σήμερα

να πιάσω την άσπρη κόλλα και να τη ντύσω φιγούρες στα χνάρια της μουσικής.

Προσθέτω λέξεις κι η μελωδία απλώνεται στην καρδιά μου, παραμερίζει

οτιδήποτε ασήμαντο κι ο χρόνος σταματά.

Στους χτύπους της καρδιάς μου συνθέτω χρώματα, μυρωδιές στο τώρα.

Γεμίζω συγκίνηση, παρασύρομαι στην ιστορία κι αράζω 

νιώθοντας το κορμί μου να σκιρτά.

Η απαλή μουσική, η μπαλάντα είναι αυτή που όλες τις στιγμές μ’ έβγαζε 

από τη δύσκολη θέση παλιά, αυτή που έμπαινε μέσα μου κι οι σκέψεις ξεκαθάριζαν, 

αυτή που με οδηγούσε σε αποφάσεις. Αυτή ήταν πάντα πίσω από κάθε λέξη, 

αυτή που μ’ έκανε να πιάσω το μολύβι, αυτή πιστή μου φίλη, δίπλα μου 

και μου μιλούσε. Όταν άνοιγα το ραδιόφωνο μ’ άγγιζε κι οι σκόρπιες σκέψεις μου 

γέμιζαν τη σελίδα και γινόταν ιστορία δίχως τίτλο, ταξίδευα. 

Άλλοτε μου πρόσφερε φως, άλλοτε έσβηνε τον εφιάλτη, την απογοήτευση 

της καθημερινότητας, έντυνε τα όνειρά μου με εικόνες.

Πόσο ήθελα την μουσική που τα βήματά μου οδηγούσε σε σένα, 

μακριά από το παρελθόν ζώντας μόνο τη στιγμή, τώρα. κι όμως κάτι 

πάντα μου έλλειπε, όσο κι αν μαγευόμουν, πάντα υπήρχε αυτή η έλλειψη, 

το απραγματοποίητο μέχρι τώρα..

Και μ’ έπιανε ξανά η συγκίνηση, κοιτούσα τον ουρανό μου ανάλογα την διάθεσή του

κελαηδούσα, όπως ένα σύννεφο έτσι κι εγώ γινόμουν μπόρα ή εξαφανιζόμουν,

γινόμουν βροχή κι ύστερα πάλι ξανά φως με διαπερνούσε κι όλα έμοιαζαν 

σαν μελωδία, έφτιαχνα στίχους και ντρεπόμουν κάποιες φορές 

όταν ζητιάνευα μια φλόγα, ένα ψίθυρο μέσα του να χαθώ, 

ντρεπόμουν που κάποιες φορές δεν τα έβλεπα ρόδινα, που η μαυρίλα 

σκέπαζε τον ουρανό μου.

Κι η μουσική σαν λαίμαργο μάτι άφηνε την ψυχή μου να ξανοιχτεί, 

ξεμάκρυνε την ψυχή μου αντάμωνε φύλλα λησμονημένα κι έκανε τον πόθο μου 

έντονο να θέλω τον έρωτά μου να μην τον κρύβω στα στενά, 

ήθελα η ψυχή μου να’ ναι γλυκιά να τον μελώσω, να γίνει ακόμη πιο γλυκός, 

αιώνια να μείνει σαν μπαλάντα.

tuki

13 Σεπτεμβρίου 2012

αν δεν είχα εσένα τότε τι θα είχα;

Ήλιε του νου μου

πλημμύρα ωκεανού τα χρώματα που ραίνεις την ψυχή μου

τα  λόγια μου ζωγραφιές σαν γέρνεις και μ’ αγγίζεις

τότε, το χαμόγελό μου συναγωνίζεται το φως σου

εδώ γεννιέμαι κι αποκτώ ζωή,

φεύγουν οι σκέψεις μου σαν ηλιαχτίδες

σ’ αυτό το χρυσαφί που βάφει τη θάλασσα κι αυτό που πέφτει στο πυκνό χορτάρι,

τις φυλλωσιές κάτω από τα φύλλα, γλυκιά η ανάσα δροσερή

ακολουθεί το βλέμμα κι έτσι μαζί σου απ’ την αυγή, στα περιβόλια

ανοιγοκλείνω τα μάτια μου να χωρέσω το φως, ευτυχία δικιά μου

αχνόφωτη κι αέρινη κλείνεται στο άγγισμά σου.

Πάνω στα ακροδάχτυλα των νυχιών φαναράκια λάμπουν

αέρας βελούδινος τα νεύρα μαλακώνει κι είναι η ανατριχίλα χαρά

σαν πέταγμα πεταλούδας πλημμυρισμένη όνειρα σε κάθε ήχο

φιλί υγρό τραγούδι του ουρανού στο χρόνο,

στο στήθος μου χτυπάει και γίνεται αναμμένη φωτιά

κι αφήνομαι να υπάρχω μαζί σου.

Σ’ ακολουθώ,

ανέπαφη η θύμηση της δύναμης σου

να μαγνητίζεις χάρτινα φεγγάρια

στο γιαλό τη νύχτα που κρυφά κοιτάζω τ’ αστέρια, τα βήματά μου σβήνουν

θαυμάζω το μεγαλείο του Σύμπαντος το ασημί, που αγκαλιάζει τη νύχτα

αφήνω τις φτερούγες μου να τις κυκλώνεις μέχρι να πέσει ένα άστρο

κάνω μια ευχή να περπατήσω πάλι, αγγίζοντάς σε.

Χαρά μου και ζωή μου, αν δεν υπήρχες εσύ τότε τι θα είχα στη ζωή μου

οι σκέψεις μου θα ήταν άχυρο χωρίς καμία αξία, μόνη μου θα περπάταγα

κι όλα θα έδειχναν πως η ψυχή μου κινδύνευε στη σκοτεινιά,

τα λόγια θα ήταν λόγια της ερημιάς, τώρα στο απέραντο φως σου πετώ

διασκεδάζω τον πόνο, ξεγελώ τον θάνατο, αποκτώ γνώση που σε ακολουθώ

και βλέπω τις ρυτίδες μου στο φως σου να αχνίζουν,

αστεία σοβαρά όλα ομορφαίνουν και το ψωμί πιο νόστιμο φαίνεται

κι η πλάτη μου αντέχει να κρεμιέμαι, να κάνω ακροβατικά σ’ αυτό το σπίτι

να βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά μου βήματα, ελεύθερη,

νέα με όρεξη να ανέβω τις σκάλες με τα πόδια, να πω Καλημέρες

ν’ ανοίξω το παράθυρο διάπλατα να μπεις μέσα φως και ν’ αράξεις

σαν βάρκα στο λιμάνι της ψυχής μου.

tuki

Αναρτήθηκε από tuki στις 11:22 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: