ΨΙΘΥΡΟΙ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΑΦΙΕΡΩΝΟΝΤΑΙ !!!

2 Φεβρουαρίου 2013

ένα σάλτο

Τόσο πολύ βουλιάζω

που έγειρα αγγίζοντας το σκοτάδι

μήπως εκεί σε ανταμώσω..

Ξέφτισε η λαχτάρα,

άδεια πώς να αισθανθώ

κορμί γεμάτο φως;

ησυχαστήριο οι λέξεις

οι εικόνες στο χρόνο

πάτος του βυθού

Ένα σάλτο μέσα στο “ω”

να ‘ταν η μορφή σου

νότα ολάκερη,

κι ύστερα πηγή

νιογέννητος χυμός,

που θα σαστίσουν οι άγγελοι

ο χτύπος της καρδιάς μου..

tuki

10 Ιανουαρίου 2013

μα δεν είσαι εσύ..

Χάθηκε η μέρα

ήρθε το σούρουπο αγκαλιά να με πάρει

μα δεν είσαι εσύ!

Ελπίδα μου μονάκριβη

που μου ζεσταίνει το αυτί ο ψίθυρός σου

κι ακτίνα της καρδιάς μου

άλλοτε συντροφιά μου κι άλλοτε παρηγοριά μου

όλα χάνονται σαν μπαίνει σκιά ανάμεσά μας.

Κι αυτή τη στιγμή

κάθε λησμονημένη σκέψη μου

επανέρχεται δυνατά

σαν σεισμός να με ταρακουνά

κι ο ψίθυρος δυναμώνει

πέρα από τα πρέπει μας..

Ακόμη το μολύβι

νιώθει τα της ψυχής

να μουτζουρώνει το άψυχο χαρτί

να μαρτυρά την καθημερινότητα

η ανάσα διπλωμένη να λυτρωθεί..

tuki

18 Δεκεμβρίου 2012

Χωρίς χαλινάρι

Της φαντασίας σαν καταιγίδα το άγνωστο. Κάτι,

που το ‘νιωθα να στριφογυρίζει κι όλο ερχόταν, ζωγράφισα κύκλους μέσα απ’ τα σύρματα που πήραν φωτιά πάνω στα χείλη. Χωρίς χαλινάρι μόνο για λίγο σαν καταιγίδα στο ίδιο σώμα χωρίς να σκέφτομαι, να ζήσω.
Ευτυχία ή όνειρo  πρωινή ομίχλη ή ανοιχτό γαλάζιο, κι ο χρόνος γονάτισε. Στο λυκαυγές η διαδρομή ο ήχος της καρδιάς όχι του νου, εσύ κι εγώ.
 

tuki

14 Δεκεμβρίου 2012

ψυχή μου

ψυχή έβαλα σε μια  γραμμή

στρόγγυλη να την κάνω

τρίαινα να μοιάζει

για να ταράζει τα νερά

κύματα της καρδιάς μου

και ξανά δίπλα της άλλη μια

να ανταμώνει

τις άλλες δυο σταυρωτά

σαν δυο μελωδίες να μας μελώσει..

απόμακρα χαράσσεται άλλη μια

που ανάποδα στολίζει

ένα λουλούδι μίσχος που τώρα άνοιξε

κι είναι μόνο για σένα

δίπλα σ’ αυτό,

κρίκος με δένει με ότι σκεφτώ

στον ουρανό μου..

μεθώ, διψώ,

ματώνω κι αρρωσταίνω

όταν σε χάνω

σαν δε μου μιλάς..

τελευταία μολυβιά

ολόκληρη η λέξη ακτινοβολεί

όλο το νόημα..

«ψυχή μου»

tuki

5 Δεκεμβρίου 2012

όλα στον αέρα

Τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά

όλα στον αέρα

τα κομμάτια μου κι όσος, αν μου μένει

χρόνος, στα χέρια σου.

Ζωή σε μια τροχιά υποφερτή

καπέλο σφαιρικό με γείσο ασημί

ένα κομμάτι του κι εσύ..

Μουσκεύω το χαρτί

εκεί που στάζει ο βυθός κι ενώνεται ο ουρανός

νιώσε με, ίσαμε τώρα νόμιζα

πως δεν μ’ ένιωθες, νόμιζα..

Τον εαυτό μου να μη μισώ.

Στο δρόμου του απείρου

στέριωσες φως

ν’ αγκαλιάσω σφιχτά ένα πεφτάστερο

στον ίλιγγο του χάους.

Είδα τα αστέρια ν’ αναπηδούν

να σχεδιάζουν παράξενους σχηματισμούς

κι όλα μαζί, προς το κέντρο του θόλου.

Τόσα πολλά πρόβαλλαν, αστέρια, αστέρια..

Αυτό που με πλησίασε έχει νεκρό φως

μαρμαρωμένους ίσκιους,

πριν ξεψυχήσει, αρπάχθηκε απ’ τα ξέφτια

της ζωής αυτού του κόσμου..

Δεν είδα, δεν κατάλαβα το δόλιο «το χαρτί..»

το βλέμμα μου ξεστράτισε της μοίρας τα γραμμένα,

θόλωσα κι ο νους δε βοηθούσε,

τώρα ότι κι αν πω.. είμαι χαμένη. 

Χαμένη τ’ αστέρια να κοιτώ μόνη,

λίγη καρδιά αν σου απόμεινε έλα πλησίασέ με,

σφιχτά πεφτάστερο να σε κρατήσω.

tuki

18 Νοεμβρίου 2012

σύθαμπο του δειλινού

Μου χάρισες το λίκνο..

στα πιο όμορφα της ψυχής σου

σύθαμπο του δειλινού,

στην ανηφόρα

το φορτίο θα κουβαλήσω

την ίδια λάμψη να δεις στο βλέμμα μου

φωτεινό κι ονειροπόλο

απ’ της αγάπης τη μέθη.

Αυτό που ζητούσε η ψυχή μου

στον αέρα

στη φύση

στα χρώματα του δειλινού

δυναμώνει τη θέληση μου

πλάι σου να σταθώ.

Λόγια μεστά κι αλησμόνητα

αντιστέκονται στις σκιές

κι εξυψώνεται το πνεύμα.

Τόσο κοντά..,

σηκώνω το ποτήρι στην υγειά σου

να ευχηθώ στα τείχη που έπεσαν

στον καθαρό ορίζοντα..

tuki

11 Νοεμβρίου 2012

Δέντρο μου φυλλοβόλο

Δέντρο μου φυλλοβόλο

ντυμένο δροσερό αέρα φθινοπωρινό

παίζει μαζί μου η ματιά σου.

θέλω να μάθω τις συνήθειες σου

τις σκέψεις σου

όλα να τα κάνω κτήμα μου

κειμήλιο στα γραπτά μου

μόνη μου στέκομαι, το ξέρεις

κι όσο μπορώ μόνη μου αντιστέκομαι

σαν και σένα στο χιονιά.

Πανάκριβη η ευτυχία

ξεπουλάω την ψυχή μου για να την ξεχρεώσω..

σε λίγο ξημερώνει, θα τη δω;

Γέννημα της καρδιάς και του πόθου

δεν ξέρω το όνομα της,

νιώθω πως είμαστε

δυο ακρωτηριασμένες ψυχές

που δεν μοιάζουμε με κανέναν

αντέχουν οι ώμοι μας βροχή

κι αναρωτιέμαι, ως πότε,

αν σε φέρει ο δρόμος προς τα εδώ

μη διστάσεις,

στην πρωινή ψύχρα μαζί

θα περιμένουμε ν’ αλλάξει χρώματα

ο ουρανός σαν μαγική εικόνα.

tuki

6 Νοεμβρίου 2012

απρόσμενη εξομολόγηση

Στο φύσημα του αγέρα

άγγιξα τα πλήκτρα

ανατρίχιασα κι άρχισα να παίζω,

να μου μιλούν τα όνειρα.

Τετράδια κι οι παρτιτούρες

έγιναν ένα μαζί μου

το φως γέννησε νότες

στο βυθό

όσων θέλω να θυμάμαι.

Τόλμη κι απαγορευμένα πάθη

ηλεκτρισμός

κι η ιστορία επαναλαμβάνεται..

Εσύ ο αγαπημένος μου

ο πόθος μου κι η μελωδία,

για λίγα δευτερόλεπτα

στην αγκαλιά σου ξύπνησα.

Τα σκαλιά της ευτυχίας δίπλα μας

δεν έχουμε άλλο χρόνο.

Ομορφιά μου μιλώ

με τα πλήκτρα της καρδιάς,

κύματα ο ήχος στον ουρανό

λυχνάρι που δεν σβήνει.

Θλιμμένο μου φθινόπωρο

δικές μας οι νότες της ψυχής

το φύσημα του αγέρα,

δυναμώνουν τις ανιχνευτικές ματιές

κι αυτή είναι η σπίθα που χορεύω κρεσέντο.

 

tuki

Νοέμβρης της ντροπής

Ξεμάκραινε η σκιά σαν μαύρο βελούδο

κι ο ουρανός ράντιζε γλυκά λίγο φως

άφηνε την ώρα σαν φωτεινό κουμπί

αναρωτιόσουν ήταν μέρα ή νύχτα.

Όλα μας ανήκαν, έλεγες

κι όμως οι αμφιβολίες φυτεμένες

δεν σ’ άφηναν να ξανοιχτείς

όλα υπολογισμένα πάνω στη σκακιέρα.

Αυτός ήταν, ο Νοέμβρης της ντροπής

που σταματούσε η καρδιά

που απαγόρευε το σεργιάνι,

τα νοτισμένα απόβραδα

που οι έγνοιες βημάτιζαν συνέχεια.

Γέμισα σιωπή

έλεγα να κοπάσει τούτη η βουή.

Μ’ αθωότητα έκρυβα τις σημειώσεις

δεν ήξερα πώς να ξεδιαλύνω τα οράματα

τι λόγια αγάπης να ζωγραφίσω

κι η κούραση χαραγμένη στο πρόσωπο

με φώναζε ονειροπαρμένη.

Πως θα ‘θελα να ανταμώσω εκείνες τις μέρες

το πρώτο φως του έρωτα

υπόσχεση έμεινε η γεύση του φιλιού,

τα κιτρινισμένα φύλλα που με καληνυχτίζουν

ανησυχία μου το κρύο του Δεκέμβρη.

Λέξεις δειλές,

σφαλισμένες κάνουν διαλλείματα

ο γρίφος παραμένει.

Δεν ρώτησες την καρδιά μου αν μπορεί

που δεν υπακούει στη λογική

αν λαχταρά να μου φανερωθείς

να ζεσταθεί το παγωμένο βλέμμα,

ακόμα σε ψάχνω..

tuki

15 Οκτωβρίου 2012

θυμήσου την ανοιξιάτικη παλίρροια..

Εσύ κρατάς τα κλειδιά

μέρα και νύχτα στην καρδιά μου

αλυσοδένεις τον άνεμο

κι απλώνεις τις αχτίδες,

εσύ μου ψιθυρίζεις λόγια ακαταλαβίστικα

έχεις το χάρισμα της γλωσσολαλίας.

Ουράνια γλώσσα η δικιά σου

ρέει γύρω μου σαν μουσική

ερμηνεύω το ακατόρθωτο.

Όμως τι είμαι εγώ,

μια ψυχή που λαχταρά την αγάπη να νοιώσει

κι αυτό το αίσθημα γίνεται πνεύμα τολμηρό.

Εδώ σ’ αυτή την κοινωνία

που μιλούν οι εραστές,

σ’ αυτόν τον γαλαξία

πως τρέφεται η ψυχή;

Στο δρόμο παραμερίζω για σένα,

η ανέμελη νιότη μου χάθηκε

η λυγεράδα ομορφαίνει εσένα.

Προχώρα κι επωφελήσου από το δώρο

κι όταν βγεις στην σκηνή,

θυμήσου την ανοιξιάτικη παλίρροια.

tuki

6 Οκτωβρίου 2012

Χόρεψε μαζί μου..

Χόρεψε μαζί μου

στα άδεια λεπτά

στις λέξεις

με τα τόσα νοήματα.

Το πεντάγραμμο μικρό

τα χείλη ν' αρμενίσουν

μα ξέχασα

το μαγικό κουτί είναι άδειο..

Λιώνει η νύχτα

στα χάδια της σιωπής

κι εγώ

σου προσφέρω τα μολύβια μου

να ζωγραφίσεις την φιγούρα μου

που εγκαταλείφθηκε

στην ασπρόμαυρη γοητεία της στιγμής.

Μεγαλώνει η νύχτα

στα πέπλα του αναπόφευκτου χορού

κι ούτε μια Καληνύχτα..

tuki

19 Σεπτεμβρίου 2012

Τώρα ήξερα

Εισπνέοντας αργά

νοτισμένη μυρωδιά

καταμεσής του δρόμου

πέταξε η σκέψη μου στον ουρανό

ήθελα σαν το γεράκι

ελεύθερα να κυνηγάω

τροφή να βρω,

στα ασημένια έλατα

στις βελανιδιές και τις οξιές

πάνω στους λόφους,

κι όταν

ζεστό φως πλημμύρισε

σαν εικόνα ονείρου,

η γλώσσα των αγγέλων πνίγηκε

απ’ τη φλόγα

μιας λίμνης λιωμένου κεριού.

Ήταν των ψυχών που έσβηναν

δίχως όνειρα στα ψηλά τείχη

που γίναν φυλακές

εμπόδιζαν το σεληνόφως να μας φωτίσει.

Τώρα ήξερα

μάλλον και κείνοι ήξεραν

μέρα με τη μέρα

λεπτό το λεπτό

το κύμα της σκοτεινιάς

απειλούσε να μας καταπιεί.

tuki

18 Σεπτεμβρίου 2012

βροχή

Και να, σταλιά σταλιά ξεχύθηκε

απ’ το θόλο τ’ ουρανού

στο μισοσκόταδο που άχνιζε θέρμη

αναστεναγμούς και αναμνήσεις στη γη.

Στις παραλίες τις μοναχικές έσβησαν οι φωνές

που άφηναν τα πόδια μου να βουλιάζουν στην άμμο

μαζεύοντας αλμύρα και όνειρα, αστέρια στο βλέμμα,

στην πολιτεία έσταζε λάσπη στο δρόμο

και ανταύγειες διάφανες στα κεραμίδια της στέγης

έτσι απλά κλείνοντας την αυλαία στο καλοκαίρι

αφήνοντας δροσιά ένα κοχύλι,

τώρα που ήρθες, μακρύς ο δρόμος

μακρύς μέχρι να φτάσεις στα έγκατα της γης

να κοιμηθείς υπόγεια να βλαστήσεις στο χρόνο

φθινοπωρινή νότα οι στάλες σου, βροχή.

Χαιρετώ τα θαλασσοπούλια

κοχύλια και φύκια

μαζεύω υγρά φιλιά δικά σου

σωπαίνω

ακούω ψιθύρους δικούς σου

τις νοικοκυρές να υπολογίζουν τις μέρες για τον τρύγο

τα ασπρόρουχα που έχουν να μαζέψουν

και τα σκουτιά ν’ αερίσουν

τα παράθυρα που έχασκαν ανοικτά

τώρα πρέπει να τα κλείσουν.

Τούτη την ώρα έχω την χούφτα μου υγρή

με θησαυρούς γεμάτη σαν διαμάντια ολοστρόγγυλα

τα χείλη μου να ξεπλύνω

βλέπω τον κόσμο να κρύβεται πίσω από την ομπρέλα

κι εμένα η καρδιά μου χτυπάει ευτυχισμένα

σαν το σπουργίτι που σκέπασε το κεφάλι του με την φτερούγα του

εγώ παίρνω ανάσα μέσα από το χάδι σου κι απ’ τη δροσιά σου

μες στο σεντόνι μου απόψε θα χουχουλιάσω..

σταλιά σταλιά..

κλείνω τα μάτια μου

σωπαίνω

κι ακούω τον ήχο σου

υπόσχεση πως θα ξανάρθεις..

tuki

2 Σεπτεμβρίου 2012

έλα και σώσε με

Εγώ είμαι εδώ

σαν το δεντρί

να με χτυπάει ο αέρας,

τώρα ξέχειλη η κούπα μου αδειάζει.

Κανένα σημάδι δεν ανέτειλε

στα χέρια μου ν’ αδράξω

την κρυμμένη ομίχλη του έρωτα

χρώμα ξανθό.

Κρασί για να μεθύσω

τ’ αγιάζει να σβήσω του καημού.

Στραμμένη προς το άγνωστο

κρυμμένα πίσω από τη μάσκα

τα μάτια μου τρεμοσβήνουν..

Κι όλα τριγύρω μου φαντάζουν γυμνά

εδώ με παρηγορούν τα λουλούδια του αγρού

εδώ ο ίσκιος στέκει όνειρο

μόλις χαράξει η μέρα.

Σώμα μου αδύναμο

λυγίζουν τα χέρια μου σαν σβησμένο κύμα

αργοπεθαίνει μέσα μου η χαρά

κι η χορδή ζητάει φωτιά

την γύμνια μου να κρύψω..

κι όλα λυσσάνε

και γίνομαι άγαλμα, ατάραχη στο χρόνο

να κλαίω και να μιλώ με τους αέρηδες

κουρδίζω την καρδιά μου

σε μια βυθισμένη ονειροπόληση.

Αρθρώνεται μέσα στη ομίχλη μελωδία

ανάσα που διαρκώς μεγαλώνει

ζητά ένα χλοερό άνοιγμα να βγει

πριν το ρεύμα την παρασύρει.

Αύριο, ομορφότερη ελπίδα και χαρά ζωής,

αύριο.. ο θρήνος θέλω να φύγει,

αύριο.. θ’ ανοίξω την πόρτα και θα φωνάξω

στην ελπίδα, έλα και σώσε με..

Λύσε το αντιφέγγισμα του φόβου

απ’ τα δεινά.

έλα, κρυφά να βρω

 λευκό χιονάτο περιστέρι

του έρωτα μονοπάτι να πετάξω.

tuki

30 Αυγούστου 2012

Απλώνω το χέρι μου στο καλοκαίρι.

Πούπουλο ανάλαφρο το χάδι σου

κι αφήνομαι ελπίδα στο βορά,

ρουφώ σαν σφουγγάρι τη στοργή.

Χαμένη η καρδιά μου στο μαύρο κι άφωνη,

φυλλομετρούσε το καρδιοχτύπι μου.

Με το λεπίδι κάτω από τα πέπλα

η νύχτα μου’ φερε μια χαραμάδα να μπει φως

χωρίς κομπιάσματα ανάσας να ζωντανέψω τους παλμούς.

Παίρνω θάρρος αρχίζοντας από την ανατολή.

Ένα μόνο δεν θέλω, ο άνεμος άλλο να ουρλιάζει.

Θέλω ο ήλιος μου να μην είναι υποτακτικός

στις προσταγές του αλλά πυρωμένος

ζωοδότης των ονείρων μου.

Οι εικόνες ζωντανές ξέρω ποια θα διαλέξω,

ποιους ρόλους θα αναλάβω, πως την καρδιά μου

θα ξυπνήσω. Άλλο χρόνο δεν θέλω να χάσω.

Το κάθε τι έχει αξία μοναδική.

Στην ψυχή, στο μυαλό, μέσα μου.

Κάθε σκέψη ελεύθερη ταξιδεύει ν’ ανταμώσει

ουράνια χρώματα, δροσιά να βρω στο ακρογιάλι.

Η πλώρη σκίζει τα νερά στα δυο, παραμερίζουν τα κύματα.

Απλώνω το χέρι μου στο καλοκαίρι

για μένα τώρα αρχίζει.

Ερωτευμένα ζευγάρια, όστρακα πάνω στην άμμο

κι εγώ ανιχνεύω μηνύματα, φτιάχνω σύμβολα πάνω της.

Ύστερα τρέχω να ανακαλύψω σπηλιές

να φυλακίσω τα μυστικά της καρδιάς μου.

Πιάνω την άμμο στη χούφτα μου, την αφήνω,

πέφτει.. κόκκοι καφέ, αμέτρητοι

σαν την ελπίδα που δεν στερεύει.

Μου φτάνει ένας μόνο κόκκος.

Χρειάστηκαν μέρες και νύχτες,

χρόνια να γίνει όπως είναι.

Έτσι η ψυχή μου δοκιμάζεται

κι ο νους σφυρηλατείται.

Γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ,

που το αδύνατο κάνεις δυνατό,

που υπάρχεις για μένα.

tuki

28 Αυγούστου 2012

Είμαι γεμάτη απ’ όλα, χάρη σε σένα.

Πόσο όμορφος είσαι. Πως λάμπουν τα μάτια σου.

Αγγελική η μορφή σου. Φώτισε κι άνθισε το χαμόγελο στα χείλη σου.

Στέκεσαι ακόμα περήφανος κι όταν κάνεις μια δρασκελιά

το βήμα σου φαντάζει μετέωρο. Μα δεν φοβάσαι.

Οι φτερούγες σου είναι έτοιμες να πετάξεις στα ουράνια.

Πόσο σ’ αγαπώ! Πόσο σε θαυμάζω!

Γέμισες το πιθάρι της ζωής σπόρους κι ακόμα τους δωρίζεις με αγάπη.

Καμία έννοια δεν μας φόρτωσες, καμία εκκρεμότητα δεν θέλεις να μας αφήσεις.

Το τραπέζι σου γιομάτο εδέσματα και φρούτα διαλεχτά από τον κήπο σου.

Φιλόξενος, νοικοκύρης, γεμάτος ζεστασιά καρτερούσες στη ρούγα σου να μας υποδεχτείς.

Κανένα παράπονο τα χείλη σου δεν ξεστόμισαν κι ότι έλεγες

ήταν λόγια σοφά με παραδείγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή για να μη τα ξεχνάμε.

Τώρα έπλυνες και σιδέρωσες τη στολή σου.

Λες ότι βαρέθηκε κι η γη να νιώθει το βήμα σου κι έφτασε στο τέρμα

ο δρόμος που διάβαινες. Όσα γεύτηκες ήταν όμορφα και πολλά.

Τώρα δίνεις τη σκυτάλη σ' εμένα ..

Μας φώναξες!

Ήθελες να μας έχεις όλους κοντά σου στο πανηγύρι, ακούγοντας τα κλαρίνα,

πεθυμιά των νιάτων σου μαζί μ’ όλους τους χωριανούς σου.

Πόσο γενναιόδωρος στάθηκες.

Πόσο ανάπηρη νιώθω που αδυνατώ να σκεφτώ το μετά.

Πρόθυμα αφήνω ενέχυρο την ψυχή μου να καλοπιάσω τον χρόνο, πίσω να κάνει,

κερδίζοντας χρόνο λίγο ακόμη να σ’ έχω.

Να κρατώ τα ροζιασμένα σου χέρια, να τα φιλώ!

Να ξαλαφρώσω αυτή την αόρατη ταφόπλακα που με γεμίζει θλίψη.

Πόσο καλός πατέρας στάθηκες.

Ασέληνη φαντάζει η νύχτα από τώρα.

Με το αυτί μου καρφωμένο στους ήχους γεμίζω ψιθύρους

στα κρυμμένα αστέρια έξω απ’ το παράθυρό μου.

Γεμίζω μνήμες από τις ιστορίες μας που είναι γραμμένες από το χέρι σου,

πραγματικές. Κι ας άλλαξαν οι εποχές. Εσύ σε καμία δυσκολία δεν λύγισες.

Θυμάμαι.. τα όσα μας βρήκαν από γεννησιμιού μου, πως γελούσαμε.

Κι ήταν αυτό το μυστικό σου, αυτή η στάση ζωής. Είχες το μεγαλείο να συγχωρείς,

τα μεγάλα να δείχνουν μικρά κι όλα να ξεπερνιούνται.

Μέσα μου νιώθω θλίψη μα και ευτυχία. Γι’ αυτή τη σπίθα, αυτή την ηρεμία

που έχει η φωτισμένη σου μορφή σαν να λευτερώθηκες.

Τ’ άσπρα σου μαλλιά ανεμίζουν και η ψυχή σου γαληνεμένη μου χαμογελά.

Κι εγώ στέκομαι να τη ζωγραφίσω. Με το άσπρο σου μαντήλι σκουπίζεις

στάλες ιδρώτα κι εγώ τις φυλακίζω κειμήλιο της καρδιάς μου να τις κάνω.

Δεν έφτασε η ώρα, μα όταν φτάσει η εικόνα σου αυτή θα είναι μπροστά μου.

Δεν θα χαθεί. Πιστή στις αρχές σου δεν θα σε προδώσω.

Χάρη σ’ εσένα έμαθα ν’ αγαπώ!

Χάρη σ’ αυτά που εσύ μου δίδαξες, κατάλαβα τον εαυτό μου.

Νιώθω ευγνωμοσύνη, πάντα με προστάτευες.

Τώρα.. βλέπω τα σύννεφα και σκέφτομαι εσένα ανάμεσά τους άγγελο.

Βλέπω το νερό και νιώθω τα χέρια σου να με λούζουν.

Βλέπω τον αέρα και νιώθω να φεύγει το χώμα που παίζαμε.

Εσύ με δίδαξες τα πρώτα γράμματα.

Εσύ μου εξήγησες τον ανθρώπινο πόνο, τον πόνο που κρύβει η αγάπη.

Εσύ μου έμαθες τις προσευχές τις κρύες νύχτες.

Πόση αγάπη πήρα από το χάδι σου, πόσο δυνατή έγινα στην αγκαλιά σου.

Εσύ με σήκωνες όταν έπεφτα κι έλεγες αστεία να μη πονάω.

Κι όταν η απόσταση μας χώρισε πάλι ζούσες κοντά μου. Τίποτα δεν στάθηκε αρκετό

να μας χωρίσει.

Τώρα η ψυχούλα σου αναβλύζει φως κι ακόμη αγωνιάς, ρωτάς αν θέλω κάτι..

Κι εγώ κρύβω ένα δάκρυ κι απαντώ..

Λατρεμένε μου είμαι γεμάτη απ’ όλα, χάρη σε σένα!

tuki

 

Αναρτήθηκε από tuki στις 8:33 μ.μ. 2 σχόλια: