ανάσα γίνε κι φωτιά & αλλα ποιηματα ερωτικα.

20 Ιανουαρίου 2013

ανάσα γίνε κι φωτιά

Αχνές του ήλιου οι συννεφιές

πώς να μιλήσω

πως να ζητήσω πυρκαγιές

στη μέση του χειμώνα

λόγια που ανάβουν την ψυχή

μες στον απέραντο κόσμο

τίποτα δεν είναι μυστικό

πως είμαι μόνη

Έλα ταξίδεψέ με,

κάνε μου συντροφιά

στο χάρτη του ουρανού μου

κι εγώ θα ανοίξω την καρδιά

για να χωρέσεις κι να είσαι εκεί

στην άκρη του μυαλού μου

Ανάσα γίνε κι φωτιά

φίλε συνταξιδιώτη

ως την άκρη του μυαλού

ζητώ το χάδι σου, ταξίδεψέ με

έχει βοριά, έχει νοτιά ακόμη ο χειμώνας..

tuki

ένα ρόδι..

Μαζί βαδίσαμε κι οι τρεις ψηλαφιστά

στα άδυτα της καρδιάς μας

σε όσα δεν χώραγε ο νους

ερμηνεύοντας η μία την άλλη

στο μονοπάτι των πληγών

κι αναδύθηκε ήλιος στο πρόσωπό μας.

Ω! ήλιε μου, ήρθες και λάμπρυνες

για λίγο την άχαρη ζωή μου,

τίποτα άλλο δεν έχει σημασία

ούτε οι στροφές στην ανηφοριά,

ούτε οι τόσες ώρες μοναξιάς

τώρα που απόψε έγινε η αρχή.

Κι ήταν μοναδικές οι στιγμές, ζωντάνεψε η νιότη μου.

Τρεις νεράιδες τύλιξαν μ’ αστέρια το πεπρωμένο.

Ρούφηξα όλη την ομορφιά γεμάτη θαυμασμό,

τους ασυνήθιστους ήχους που ακούγονταν τη νύχτα.

Κύτταρο των συναισθημάτων μου και των ελπίδων μου.

Αδιάκοπη είναι η πίστη, πως όλα τα όνειρα μου

θα ανθίσουν ξανά στο ναό της αγάπης και της εμπιστοσύνης.

Πως αναδύθηκα με δάκρυα στο δρόμο της επιστροφής.

Κοίταζα τη γραμμή πίσω σου και γέμιζα σκέψεις μέσα από στίχους

πως όλα με τον πιο γλυκό τρόπο ενσάρκωναν τις υψηλές μου προσδοκίες.

Δεν χρειάζονται εξηγήσεις πως άνοιξε ο αυλός μαγικό φως,

πως έσβησαν οι φόβοι μου.

Ένα ολάνθιστο μαργαριτάρι κοσμεί το δάχτυλό μου,

κι ένα ρόδι με δένει σε κόκκινη κορδέλα, γούρι μοναδικό

που στόλισε την άχαρη πόρτα μου.

Δάμασε το φθαρτό σώμα κι έγειρα φίλη μου στοργική.

Μόνο εσύ μπορείς να σπάσεις τους χτύπους της εύθραυστης καρδιάς μου

μόνο εσύ ορίζεις τα πέτρινα μυστικά μας

έως τότε όμως, κάθε ημέρα θα σε αποκαλώ αγαπημένη μου..

tuki

13 Δεκεμβρίου 2012

βασίλεψα να σε κοιτώ

Βασίλεψα να σε κοιτώ

και να χαράσσω χνάρια

πορφύρα που με γέννησες

σ’ αγαπώ ουρανέ μου..

Τότε που είχα ν’ αρχίσω ξανά

να δοκιμάσω τη ζωή μου

-απ’ την ανατολή ως τη δύση

με πρόλαβες στην αλλαγή..

Στάθηκαν οι ώρες

μου φύτευες

παρτέρια στην καρδιά μου.

Ουρανέ μου, πως αλαφρώνει η ανία μου

πως, καλύπτεις την ανάγκη μου

με λύσεις και πρωτοτυπία.

Εικόνα μου μονάκριβη, η μόνη,

με ηρεμείς απ’ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Ένα χαρμάνι ξετυλίγεις τις σκέψεις μου

από την αταραξία της θλίψης

ως τα πέρατα με πας στην οικουμένη

φιλόδοξα κι άδολα όνειρα

πως..,

να οραματίζομαι μεγάλες ιδέες.

Πόσες φορές δεν έσυρα

τα βήματά μου πάνω σε γέφυρες

μου σφράγισες τα μάτια κι όταν μου τ’ άνοιξες

βρέθηκα στα νερά του Βοσπόρου.

Πόσες φορές παιδεύτηκα

τις λεπτομέρειες να κολλήσω στις τσακισμένες σελίδες

κι άλλες τόσες που τις παράτησα,

καινούργιες μνήμες γίνηκαν κι αφέθηκα

λες κι ο χρόνος ήταν στάσιμος

κι όταν αποταμίευσα ζεστασιά, μέσα από σένα

τότε, δεν φοβόμουνα τίποτα

έστω κι αν ερχόταν ύπουλα.

Έτσι και σήμερα, το ένστικτό μου βγήκε αληθινό

στην καμτσικιά που εισέπραξα κι ας κυοφορούσα αγάπη

το μυστικό μου, ανάμεσα σε σένα και μένα.

Πίσω απ’ τα βουνά που τώρα χάθηκες

δεν πρόλαβα να σου μιλήσω

μα χορτασμένη είμαι πορφύρα μου.

Στη νύχτα που ‘ρχεται ένα μπουκέτο θ ‘αφήσω

μια νέα παράσταση με βαλέδες, ντάμες και κούπες

απουσίες και παρουσίες θα μετρήσω

κι όταν αποδεκατίσω τις αντοχές μου

θα ανοίξω μια λευκή σελίδα

να γράφω με κωδικούς μόνο για σένα..

tuki

7 Σεπτεμβρίου 2012

Mια υποψία έμενε, γιατί;

Ξερά φύλλα χόρευαν

αφηρημένα σχήματα οι εικόνες

η μορφή σου έδειχνε αλλιώτικη

πιο δυνατός

πιο μυστήριος

που τα λόγια του

φανερώνουν κορεσμό από γυναίκες.

Ένα ψήγμα λύπης νιώθω

για το κορμί που χάθηκε

και μια τρικυμία μέσα μου

έχει ξεσπάσει για το χέρι σου

που είναι σαν πλοκάμι και δεν την άρπαξε.

Σαν να τρόμαξες

κι ο ίσκιος σου το’ βαλε στα πόδια

κι όπως έτρεχε,

άγγιζε νοερά τα βράδια

που το σώμα σου άρπαζε πυρκαγιά.

Ο δρόμος φύτευε φόβο

ο αέρας την άρπαξε,

σαν φύλλο τη σήκωσε,

πήγαινε, πήγαινε..

ώσπου έσβησε ο φόβος

λες και η μοίρα

της όριζε αυτό τον ρόλο.

Μια υποψία έμενε, γιατί;

tuki

14 Μαΐου 2012

πως θα’ θελα

Πως θα’ θελα

να φύγω από τα γήινα κι οι λέξεις μου να γίνουν φωτεινές σαν την αχτίδα του ήλιου, εικόνα μου μονάκριβη που με ζεσταίνεις και μία μία η ανάσα μου να διώξει τη σιωπή μου κι όλα να φαίνονται αχνά μέχρι να ξεθωριάσουν.

Πως θα’ θελα

απόψε να λουστώ στο δείλι σου ουρανέ μου ν’ αναστήσω υποσχέσεις και ματιές και μία μία να μου δείχνει το αύριο που έρχεται, ο ψίθυρος να’ ναι χαμόγελο αυτός που θα κρατήσω σφιχτά μες στην παλάμη μου, να ζωγραφίσω, μ’ όλα τα χρώματα που θα φυλακίσει η ματιά, γλυκιά μου ανατριχίλα να μη σβήσει μέχρι το ξημέρωμα.

Πως θα’ θελα

να αρμενίζω στο γιαλό χωρίς σταθμούς, ατέλειωτο ταξίδι στη σιγαλιά του ανέμου και μία μία η ανάσα μου απόδραση από το χθες, νανούρισμα στα μυστικά μου αυτά που με κρατάνε ζωντανή κι ευάλωτη στους χτύπους της καρδιάς.

Πως θα’ θελα

να προσπεράσω τις αγριάδες, τις πέτρες και τα βράχια να γίνω ποταμάκι και στη λίμνη να χυθώ σε μια ρηχοτοπιά, ντύνω τη σκέψη μου μες στην παλάμη κι αφήνω την πνοή μου.

tuki

30 Απριλίου 2012

παρέα με τα αστέρια

Με το νυχτικό έφερνα γύρω, βημάτιζα δεν με χωρούσε ο τόπος,

δεν νύσταζα στο μυαλό μου σκέψεις γεννήθηκαν από ένα τόσο μικρό σχόλιο..

Με μια κίνηση έφτιαξα τα μαλλιά και κάθισα στα μαξιλάρια. Κοιτούσα ανάμεσα από τα τζάμια το φως που ουρανού, απόψε έδειχνε σιωπηλός. Τα αστεράκια διάσπαρτα πρόβαλαν κι αυτά έστεκαν σιωπηλά, τρεμόσβηναν μ’ όλα αυτά που συμβαίνανε στη γη νιώθοντας δυσαρέσκεια χαμένα στην απεραντοσύνη του ουρανού. Κι όπως τα κοίταζα ξεχώρισα ένα που έπεσε και χάθηκε, στη θέση του εμφανίστηκε ένα άλλο πιο λαμπερό. Το φως του πιο δυνατό  ξεχώριζε λες κι όλα τ’ άλλα πήγαν πιο πέρα και του άφησαν όλο το χώρο δικό του. Το κοίταζα κι είπα απόψε θα του κάνω παρέα. Να γλιστρήσω πάνω του να μπλεχτώ στη μαρμαρυγή του, να το αγκαλιάσω σφιχτά να βυθιστώ στο χάος να με οδηγήσει σε νέα οράματα, να ξεφύγω από τα γήινα. Να ζήσω στο κόσμο της φαντασίας μου, το παραμύθι του μυαλού μου για φυγή.
Με σένα αστεράκι μου που γλυκαίνεις την καρδιά μου κι όλα τα δείχνεις πιο όμορφα, άσε με να ρθω μαζί σου. Να ξεχάσω την αλητεία, τα ψέματα, τον πόνο και τη μοναξιά. Άσε με για απόψε ο δρόμος σου να γίνει και δικός μου γιατί κουράστηκα αυτή την ανελέητη σκληράδα που συναντώ στη γη,  μακριά από τους ανθρώπους γιατί νιώθω οργή στο στέρνο μου δεν θέλω να τα θυμάμαι. Δεν θέλω άλλες ευθύνες μόνο να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ. Να ξεδιαλύνει το σκοτάδι, να μη νιώθω τους ίσκιους πάνω στους τοίχους να με πλησιάζουν. Κι όσο προχωράει η νύχτα να χαθούν οι ήχοι της πολιτείας και την ψύχρα να με χαϊδεύει. Να δω όνειρα πως αύριο, η καρδιά μου θα φτερουγίζει και θα έχω δύναμη να ρουφήξω όσο μπορώ αέρα, κυνηγώντας τον ήλιο και το φως του..

tuki

6 Φεβρουαρίου 2012

τα μυστικά μου

Ψάξε στην καρδιά μου

να βρεις τι να ’ναι αυτό; ένα παλιό τραγούδι κι αρχινάω της νύχτας το ταξίδι, να σου χαρίζω τα μυστικά μου ψιθυρίζω.

Βγαίνει η ανάσα μου

με την μορφή σου στον ουρανό μου να σε ξεδιψάσει.

Κι είναι η αγάπη μου

όλα τα αστέρια να σμίγουμε μαζί τα βράδια.

Κεντάω της νύχτας

του απείρου το κάλος που έφτιαξε η πλάση με τ’ ασημένια φεγγάρια.

Και σιγομουρμουρώ

μετρώντας τα αστέρια πριν να χαράξει της νύχτας το ταξίδι με όνειρο μοιάζει.

Κι είναι η φαντασία

που ξεστρατίζει σαν λάμψη φωτίζει και κατευθύνει.

Γλιστράω πλάι σου

σε αγκαλιάζω με μια λεξούλα σε αγαπάω.

Και συ, ουρανέ μου

με ανασταίνεις καλπάζω μαζί με τις πνοές του ανέμου.

Κοιτάζω πως φεύγουν

οι ώρες κοντά σου να ταξιδεύω στ’ ουρανού το πέπλο.

Κι είναι η σκέψη

της καρδιάς μου τα μάτια την ξεδιπλώνω κι ας είναι τα μυστικά μου..

tuki

19 Ιανουαρίου 2012

Σ’ ευχαριστώ Ουρανέ μου..

Σ’ ευχαριστώ Ουρανέ μου..

για τη ζωή και τα όνειρα που μου χαρίζεις.

θα σε προσέχω όπως κι αν είσαι,

σκέψεις γεννιούνται από την αρχή, ξεχνιέμαι μες στην ομίχλη, ανασαίνω κοντά σου.

με μια ματιά εκεί

που ενώνεται το άσπρο με το θαλασσί φως μου απέραντο συναντηθήκαμε μου κόβεται η αναπνοή από την άγρια ομορφιά.

σε μια γωνιά όπου βρεθώ

για στιγμή όπου σταθώ σε κοιτώ στο σκοτάδι και στη μέρα μαζί σου ο χρόνος σταματά.

μαζί σου όσο πιο ψηλά μπορώ

η καρδιά μου αφήνεται και τη θλίψη τη σιωπής ξεχνώ που βαραίνει την καρδιά.

και μου δίνεις δύναμη

μόνο μια στιγμή όταν σε κοιτώ που ονειρεύομαι ίσως κι ολόκληρο το βράδυ.

μέσα στο χρόνο νιώθω κι εγώ

του ορίζοντα το φως που με ξυπνά νιώθω το αίμα να κυλά και τη ζωή μου άλλαξες κάθε ημέρα και μια ζωγραφιά.

κι είναι η χαρά μου πρωτόγνωρη

που κάνεις τα μάτια μου να λάμπουν κι η ψυχή μου βρίσκει τα λόγια για να πει πως λάμπρυνες τα πάντα στη ζωή μου.

κι όταν κουρασμένη ξαπλώνω

έρχεσαι στα όνειρά μου με νέες παραστάσεις κι η καρδιά μου χτυπά κι ανυπομονεί πότε θα έρθει το πρωί για να σε δω.

tuki, 19/1/2012

7 Ιανουαρίου 2012

προσμένοντας

ένα ήχο μες στη νεφέλη του τσιγάρου μου,

μια μυρωδιά αγαπημένη, ένα χρώμα απ’ την πρωινή ομίχλη, μια χίμαιρα.. άνοιξα ένα παράθυρο στη μοναξιά μου πίσω από τα σύννεφα..

και.. νοστάλγησα,

τότε που ‘ριχνα χάρτινες βαρκούλες στο νερό να ταξιδεύουν.. τότε, που κοιτούσα τις πεταλούδες αφήνοντας το μπαλόνι να τις φτάσει..

κι έφτασα,

εκφράζοντας μια ωραία μελωδία με βαθυστόχαστη σκέψη, στο ίσως, να μη ζούμε μια φορά..

κι ευχήθηκα,

σε μια γλώσσα άγνωστη προσμένοντας το σάλπιγμα των αγγέλων, πριν φύγω, οι εικόνες που θα δω να’ ναι από τον ουρανό μου, τα ουράνια χρώματα και τ’ άστρα του..

tuki, 7/1/2002

15 Νοεμβρίου 2011

Ψίθυρος..

Ψίθυρος,

να μου χαϊδεύει το αυτί, δάγκωμα στα σωθικά οι χθεσινές αναμνήσεις, νόμισα πως ράγισε η πέτρα έτσι πως σε τσαλάκωσαν..

Κι έμεινε η αξία σου

παράπονο στη χούφτα μια μπάλα χαρτί μουτζουρωμένη  χωρίς στολίδια, για να την έχουν σε μια γωνιά..

Κι ο φόβος θέριεψε

από το παραλήρημα της ετοιμοθάνατης, σε μαντάλωσε, στα πρέπει και στο τώρα. Μες στο σκοτάδι με το σαράκι μιας αγάπης άφηνες τα μάτια σου στο γαλάζιο του ουρανού..

Σπασμένα κομμάτια

η περηφάνια, η απουσία, ξεκόλλησαν πήραν το δρόμο που λαχταρούσαν για να λυθούν οι γρίφοι..

Φύλακα της ψυχής,

άφησε την ευωδιά, στο φάρο των ονείρων σου. Αύριο.. ελευθερώσου, εκεί που προστάζει η καρδιά σου, είναι το θέλημα θεού..

tuki,

15/11/2011

23 Οκτωβρίου 2011

στον δικό μου ουρανό..

στον δικό μου ουρανό

μέρα νύχτα τραγουδώ βλέπω αχτίδες σύννεφα μαζί τους ονειροβατώ

και γεμίζω όλο χαρά

που είμαστε μαζί αγκαλιά που έχουμε τέτοια ομορφιά όλες τις στιγμές της μέρας.

που ανασαίνουμε από ψηλά

που ανταμώνουμε με τα πουλιά στέλνοντας χαιρετισμούς κόντρα στον αέρα

στο δικό μου ουρανό

έχεις μια θέση κι εσύ εδώ να φωτίζονται από χαρά τα δυο σου μάτια

να μιλάς με το θεό

να’ χεις αγάπη στην ψυχή κι όλα να είναι φωτεινά σαν το ουράνιο τόξο

ότι μας πίκρανε

θα σβήσουμε αγκαλιά με τη νυχτιά νότες θα διαλέξουμε χορεύοντας μαζί με το φεγγάρι

στον δικό μου ουρανό

έχω ότι αγαπώ μέρα νύχτα τραγουδώ μαζί του ταξιδεύω

tuki 23/10/2011

24 Σεπτεμβρίου 2011

απλώνοντας τη σκέψη μου..

Θυμάμαι..

όταν μπουσούλησα στα πρώτα βήματα δεν είχα όραμα, προσπαθούσα να σταθώ.. λειψά τα μάτια μου μάθαινα απ’ ότι έβλεπα θαρρώ, αγνή η ψυχή μου ξέγνοιαστη ρουφούσα λέξεις στο σχολειό.. κι έφτασε η στιγμή σαν το σκυλί να φύγω, νέους ορίζοντες να βρω..

Βάδιζα..

μέρα μα και σκοτάδι συνάντησα μες στα πολλά, ζητώντας ερμηνείες σε λεξικά, χωρίς ψυχή χωρίς παλμό, χωρίς να έχω αγγίζει το κόκκινο.. έπεσα, διπλώθηκα σηκώθηκα ξανά, ψάχνοντας μέρα και νυχτιά, έψαχνα χωρίς να έχω όραμα τι να είναι αυτό, μέχρι να βρω εσένα..

Μίλησα..

από την πρώτη στιγμή για την ψυχή, με τσαμπουκά για τα άσχημα και τα καλά, έβγαλα πόνο μες στη ματιά, μίλησε η αθώα μου καρδιά, άγγιξε τις αισθήσεις η αδρεναλίνη.. έγινες ουσία, πήρες μορφή με σάρκα και οστά στο κέντρο του ουρανού μου, να με φωτίζεις όλες τις στιγμές να νιώθω τον παλμό τρελό, να λέω τώρα ζω..

Στάθηκα..

σε μια αγκαλιά, αγκαλιάζοντας κόλαση και παράδεισο, όραμα έγινες γλυκό και καταστροφικό σαν ήρθαν τα όνειρα από το πουθενά, με σένα πάντα αγκαλιά.. γέμισε η ψυχή μου μικρές στιγμές μέσα από λόγια και ψευτιές, ρίγησα έκλαψα προσμένοντας την ανατολή κι είπα, αξίζει αυτή η αγκαλιά..

Ανάσα μου..

με λέξεις αποτυπώνω στο χαρτί, για ταξίδια σε ερήμους σαγηνευτικά πορείες με χρυσαφένιους κόκκους φωτεινούς κι αστέρια στην ερημιά.. κύματα του πάθους μου αυτή η μορφή, βράδια αξημέρωτα σε μια ακρογιαλιά ζητώντας λύτρωση στο όνειρο απλώνοντας τη σκέψη μου..

tuki

24/9/2011

9 Σεπτεμβρίου 2011

χωριό μου…

Με την ανάσα κομμένη στο δρόμο και το παράθυρο ανοικτό με χτυπάει αλύπητα ο αέρας. Κρεμασμένο το χέρι μου στο παράθυρο αφουγκράζομαι το βουητό της μηχανής.Tα χιλιόμετρα τρέχουν κι έχω τα μάτια μου στραμμένα στη γη, στα δέντρα, στα κίτρινα στάχια που ανεμίζουν. Αξίζουν πιο πολύ από τα αγκάθια που είναι δεξιά αριστερά και τα σκιάζουν, έτσι όπως γέρνουν στο πέρασμά μου.

Τρέχουν οι αναμνήσεις νωρίτερα από τον πηγαιμό μου, σ’ εσένα μικρό μου χωριουδάκι.. Αχνά της φαντασίας μου ξεχωρίζουν τα κόκκινα κεραμίδια, τα ζώα στα μαντριά, το καμπαναριό, το τσούρμο από παιδιά στις γειτονιές.. Το σούρουπο θα διώξει την κάψα κι εγώ ονειροπολώ όλες τις γνώριμες γωνιές. Μπορεί να με βαραίνουν τα χρόνια κι οι ρυτίδες που αυλακώνουν τα μάτια μα νομίζω ότι είμαι παιδί..

Ήρεμα θα κοιμηθώ στην αγκαλιά σου απόψε, να δροσιστώ από τα’ αστέρια. Οι μυρωδιές της γης μ’ όλα τα χρώματα σου με την αυγή σαν με ξυπνήσουν τα κοκόρια.

Βόλτες στους λαχανόκηπους να πιω γλυκό κρασί, βόλτες και στο χορτάρι. Θε μου τι ομορφιά να τρέχουν τα ζουμιά από το καρπούζι σε κάθε δαγκωνιά, μη χάσω ούτε λεπτό από το παιχνίδι..   Να θυμηθώ, πως ήταν κάποτε ο κάμπος μας η γη, που μας έθρεψε και μας ανάθρεψε. Άσπιλοι τρυφεροί και αεικίνητοι όλοι εμείς, η ελπίδα του νέου κόσμου, μέσα στη ζούγκλα την πόλη. Μα εσένα, γλυκιά πατρίδα θυμάμαι, εσάς νοστάλγησα κοντοχωριανοί μου. Κι ήρθα, από κοντά μια καλημέρα για να πω..

Πόσο σ’ αγαπώ χωριό μου, κάθε σπιθαμή.

Μνήμες από τους ξενιτεμένους σου που σ’ άφησαν φτωχικό μου, μνήμες μήπως μας ξαναφέρεις πίσω. Να ριχτούμε στα αλώνια, να ασβεστώσουμε τις αυλές, να κόψουμε χορτάρι.. να φτιάξει η γη καρπούς, να δέσουνε τα μπράτσα μας με ιδρώτα κι ένα χαμόγελο να ανθίσει..

Όλα από σένα χωριό μου, πολύτιμη Πατρίδα μου.

tuki

9/9/2011 το χωριό με τα πλατάνια

Αναρτήθηκε από tuki στις 7:43 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: